Hard-boiled met een knipoog

Een grote waargebeurde Amerikaanse kunstroof vormde de inspiratiebron, leidde tot research en daarna kwam de fictie. De voorgeschiedenis van Vals beeld in een notendop.
Het vorige boek - Groene vrijdag - van Elvin Post heb ik niet gelezen. Wel was ik toe aan een kennismaking met deze jonge Nederlandse auteur. Vanuit nieuwsgierigheid en vanwege ‘De Gouden Strop’ voor zijn vorige boek.

Vals beeld is een misdaadroman die zich kenmerkt door: vlotte dialogen, veel humor, een heldere structuur, goede achtergrondinformatie en spanning.
Hiermee zou je mijn oordeel kunnen samenvatten.
Laat ik de steekwoorden eens toelichten.

De dialogen blinken uit door helderheid en vaart. Ze zijn vaak geestig, to-the-point en consistent. Vanwege dat laatste ontstaat een rode draad en krijgen personages steeds meer een gezicht.

Humor is volop aanwezig. Niet te expliciet. Gelukkig maar. Het geestige zit hem in details, in observaties, in een kwinkslag en in gekkigheden van personages. Soms wordt inzicht verschaft in stiekeme gedachtes of over hoe de ander om de tuin te leiden.
Het verhaal doet sterk denken aan een parodie op het Amerikaanse hard-boiled genre. Misdadigers worden neergeknald en niemand maakt zich zorgen over wat er dan verder moet gebeuren. Een beetje moordenaar bezint zich over ‘waar verbergen’ maar dat doen deze personages niet. Het leven gaat verder nadat het probleem uit de wereld is geholpen. Hierdoor ontstaat een geestige parodie.

De heldere structuur levert een toegankelijk boek op dat vlot leest. Mede hierdoor blijven namen en personages goed hangen.

Achtergrondinformatie in een boek is altijd interessant. Ook nu. Feiten over kunstroof komen langs en nodigen uit om op internet te gaan zoeken naar schilderijen en het waarheidsgehalte van de fictie.

Spanning is bijna voortdurend aanwezig. Te beginnen met de beraming van de roof via enkele onverwachte wendingen naar een passend plot. De pakkende, bondige en soms onderkoelde schrijfstijl dwingt tot verder lezen.

Waarom vier sterren en geen vijf. Na een heel sterk begin, zakt het boek iets weg. Het eind is misschien iets te happy, maar het past ook wel weer bij de humor in het boek.
Mijn enige kanttekening is dat Vals Licht mij niet tot nadenken stemde of ontroerde.
Dat had, ook bij dit subgenre, goed gekund.
Elvin Post heeft veel talent, dat staat voor mij als een paal boven water. Verfilmen dat boek en vlot vertalen in het Engels.