Recht op een eigen versie van verdriet

Sereen, dat woord lijkt nog het beste bij dit boek te passen. Want zelfs al gaat het om grote en best wel hevige gevoelens bij de personages, voor de lezer wordt alles stil, kalm en rustig. Sereen dus.

We lezen over na Mattias. Mattias is er niet meer. Dat zorgt voor veel verdriet. In de eerste plaats is er natuurlijk de pijn bij zijn vriendin, zijn ouders, zijn vrienden, maar ook bij bijvoorbeeld een verre internetvriend kan dit verdriet hard inslaan. Zo volgen we een aantal personages die allemaal van belang zijn geweest voor Mattias.

Telkens wisselt het perspectief, iedereen kende Mattias anders. Mattias is de gemeenschappelijke factor en dat maakt dit boek tot een samenhangend geheel. Dat er steeds veel mensen zijn die iemand op een heel andere manier hebben gekend, daar staan we niet altijd bij stil als we zelf rouwen. Op dat moment is ons verdriet het enige. We gaan er ook te snel van uit dat het verdriet bij de anderen min of meer hetzelfde is, maar iedereen heeft andere herinneringen en voelt een andere pijn. En iedereen heeft evenveel recht op zijn/haar versie van verdriet, hoe ver of hoe dicht men ook bij de overledene stond. Het is goed om daar via dit boek even wat langer bij stil te staan.

De laatste hoofdstukken zijn heel aangrijpend. Het gesprek tussen de moeder van Mattias en een andere vrouw die vertelt - en tegelijk niet vertelt - over haar kind bijvoorbeeld: zo prachtig mooi verwoord. Of het stukje over hoe een ruzie toch nog wordt bijgelegd: hartverwarmend.