Niemand denkt aan ons

"Is het raar dat ik geen medelijden voel? Misschien komt het door die penetrante rooklucht of de drank die haar zo achterlijk laat praten. Misschien ben ik een steen geworden?”

Het regent romans over disfunctionele gezinnen de laatste jaren. Na Adriaan van Dis kwamen onder andere Griet op de Beeck, Alex Boogers, Alfred Birney, Marieke Lucas Rijneveld en Murat Isik. Nu is er ook de roman Moeders van anderen, geschreven door Mirthe van Doornik (1982), eveneens een mengeling van autobiografische feiten en fictie.

De elfjarige Kine en de veertienjarige Nico bewonen met hun moeder een hoge flat in een buitenwijk. Nora is de dochter van een kermisexploitant en gaat prat op haar zigeunerbloed. Soms zorgt ze voor de meisjes, maar meestal verwaarloost ze hen, omdat ze te veel drinkt en later ook gaat blowen. Ze leeft van een uitkering en heeft geen geld om het openbaar vervoer te betalen, nieuwe kleren voor de meisjes te kopen en op vakantie te gaan. De meisjes schamen zich, ergeren zich en zijn vooral alert:

“Ik ken deze moeder. Het is niet de moeder die boodschappen doet of ons wekt om ons naar school te sturen. Dit is de moeder die haar keuken laat afbranden, die zo stoned of dronken is dat ze die wazige blik krijgt waarin we uiteindelijk allemaal stuurloos ronddobberen. Steeds verder drijven we dan van de mensen en de dingen af.”
Wanneer er een nieuwe supermarkt is gekomen, die tot 22.00 uur open is, schrikken ze. Dan kan Nora altijd nog drank gaan halen, wanneer ze ’s ochtends heeft besloten om niet te drinken, maar in de avond terugkomt op haar besluit.
Wanneer hun vader een nieuwe vriendin heeft en liever met haar op vakantie gaat dan met zijn dochters, voelen ze zich pas echt in de steek gelaten, net als op het moment dat haar moeder hen met een vriend naar Disneyland rijdt en met 25 euro achterlaat om zelf een dagje naar Parijs te gaan. Of moeten ze blij zijn zonder ouders een dag lang in Disneyland te kunnen rondlopen?
De oudste zus neemt steeds meer afstand, terwijl de jongste zich verantwoordelijk blijft voelen. Nora drinkt zich bijna letterlijk dood.

Aan de ene kant is het een schrijnend verhaal met geloofwaardige beschrijvingen van een gezin waar alles niet bepaald ideaal is, aan de andere kant wordt de zwaarte ervan verlicht door beeldende en humoristische observaties van gekke mensen op straat, overal piemels in de metro, een bijeenkomst over een boek waarin staat dat je alles in het universum kunt bestellen en de huisarts die dokter Datkan wordt genoemd, omdat hij altijd ‘Dat kan’ zegt. Kortom, een knap debuut!