Overleven na Mattias

Peter R. de Vries schreef in 2009 een boek over de ‘Donald Duck-moordenaar’, een man die in een aantal jaren tijd twee kinderen vermoordde, ‘Een moord kost meer levens’. En zo is t: alle slachtoffers, alle daders, hebben ouders, broers, zussen, vrienden, die verder moeten. Soms lukt dat, soms niet.
‘Na Mattias’, het derde boek van Peter Zantingh, heeft dit gegeven als thema. Hoe gaan mensen door met hun leven na een groot drama? Aan de hand van acht portretten, die ieder hun eigen hoofdstuk vullen, wordt het beeld van Mattias ingevuld. Maar ook het beeld van hoe de verteller zich verhield tot Mattias, en hoe zijn of haar leven verdergaat. Samen leveren deze portretten zowel een requiem voor Mattias op als een reconstructie van de gebeurtenissen die tot Mattias’ dood hebben geleid en de impact op ieders leven.
Mattias. Een jonge man, vriendelijk en impulsief, wars van voorzichtigheid en wars van smalltalk, veel plannen maar weinig daden. ‘Met Mattias was het alsof dagen en uren waren op te rekken en er altijd nog iets anders tussen paste, zelfs, of juist, als je het op het laatste moment bedacht’, zegt zijn vriendin Amber. De mensen die hem gekend hebben hielden van hem, dat is wel duidelijk. De portretten samen geven een mooi, kwetsbaar, goed geschreven beeld van een man die gewoon nog had moeten leven. En ieder voor zich zijn de portretten goed getroffen en waarachtig. Goed gelukt dus, dit boek.
Maar toch: na afloop bedacht ik me dat dit boek ook zonder het drama-van-Mattias geschreven had kunnen worden. De cliffhanger - die overigens al zo’n beetje halverwege het boek duidelijk wordt - speelt nu een prominente rol, en zorgt soms voor teveel toeval en richtingsschrijverij (bijvoorbeeld: de moeder van Noah ontmoet de moeder van Mattias bij de taalvereniging, tsja). Ook zonder het drama had Mattias tot leven kunnen komen door de ogen van anderen. Mattias heeft eigenlijk geen extra verhaal nodig.