Ontroerend

Recensie Zwarekousenkerk Van Joke Gunter

Samenvatting:
Na tien, over Jikke die met haar broers en zussen in een streng gelovig gezin opgroeit, volgt nu de indringende novelle Zwarekousenkerk over Jikke en haar volwassen autistische zoon Jop.
Een meeslepend verhaal over anders zijn, elkaar en het verleden begrijpen en kunnen loslaten. Samen wandelen ze met een rugzak vol verhalen over dijken, langs rivieren en het verleden. Een tocht die hen dichter bij elkaar brengt en waarin “streepjesdag”en “biddag’elkaar raken

De cover is voor mij ietwat saai maar het past dan wel weer bij het verhaal. Je ziet een leuke tekening van Jop die je verder in het boekje ook steeds tegenkomt.
Het boekje is geschreven op heel mooi papier wat heel prettig aanvoelt.

Joke Gunter is voor mij heel onbekend en dat maakt me wel weer heel nieuwsgierig. Ik mag graag eens een ander genre proberen. De titel Zwarekousenkerk doet wel wat zwaar aan.
Al lezend door deze novelle, maak je samen met Jikke en Jop een reis langs de dijken en door het verleden. Jop is de autistische zoon van Jikke Beide hebben ze een rugzak gevuld met verhalen. Je leest over het verleden van Jikke en over de belevingswereld van Jop. De gesprekken tussen Jikke en Jop zijn cursief gedrukt terwijl de verhalen van Jikke gewoon geschreven zijn. Je voelt de warmte en de liefde van Jikke voor haar zoon Jop door de verhalen heen.
De verhalen zijn mooi en puur. . Het heeft af en toe wat humor maar ook soms verdrietige delen. De tekeningen van Jop zijn erg leuk om te zien en passen bij de verhalen.
Het is is niet helemaal het genre voor mij, vandaar dat ik niet hoger kom dan drie sterren