Oorlogsroman vanuit Vlaams Perspectief

Winteruren is de debuutroman van Filip Bastien. De auteur combineert historische feiten uit WOII en de naoorlogse periode met niet een, maar twee liefdesverhalen. Weliswaar vanuit het perspectief van dezelfde man, Richard Van Waeyenberghe. Bij historische romans krijg ik soms de indruk dat bepaalde passages gekunsteld overkomen, omdat de schrijver er nog een of ander historisch feit moet inwringen. Nergens had ik dat gevoel in Winteruren.

Het boek weerspiegelt de flair van de schrijver: soms ernstig en met veel emotie. Soms met een knipoog en doorspekt met typische Vlaamse uitspraken. Net dat laatste charmeert me. Als Vlaamse schrijfster krijg ik vaak de kritiek ‘te Vlaams’ te schrijven. In Winteruren sluipt het sappige Oost-Vlaams dialect moeiteloos door de pagina’s. Ik moest glimlachen met uitdrukkingen zoals ‘droge boterham’, die verderop verklaard worden voor de slechte verstaanbaar. Filip pakt dat aan op zo’n manier dat het niet eens opvalt. Ook onze Nederlandse vrienden kunnen dit wel smaken, lijkt me. Het doet me dan ook deugd dat dit boek de Indie Awards won.

Het verhaal brengt de gruwelijkheden van de Tweede Wereldoorlog moeiteloos bij je binnen, maar er zit voldoende afwisseling in het verhaal zodat je niet alleen met een wrang gevoel achterblijft. Toch zal je af en toe een doos zakdoeken nodig hebben. Dit is goede fictie van eigen bodem. Een reden te meer om je naar de boekenwinkel te haasten.