Een chaotisch en verwarrend boek dat in je hoofd blijft spoken

Catriona Ward heeft zowel de Britse als de Amerikaanse nationaliteit. Voor haar eerste boek Rawblood won ze de British Fantasy Award die ze ook heeft gewonnen voor The last house on Needless Street. Dit boek heet in Nederland Het laatste huis en heeft een cover met het groene oog van een zwarte kat met daarin een spiegeling van een alleenstaand en slecht verlicht huis. Op zowel de voor- als achterkant staan aanbevelingen van grote schrijvers op het gebied van horror: Stephen King en Thomas Olde Heuvelt. Dit schept bepaalde verwachtingen voor dit boek, maar zijn deze ook uitgekomen?

Om hier gelijk een antwoord op te geven: Nee, de verwachtingen zijn niet uitgekomen. Is het boek tegengevallen? Nee, dat ook niet. Eigenlijk weet ik niet wat ik van het boek vind. En het is moeilijk om uit te leggen waarom zonder spoilers te vertellen.

De verhaallijn gaat als volgt: Ted Bannerman is een eenzame, ietwat onverzorgde man die in het laatste huis voor de bosrand woont. Hij woont samen met zijn kat Olivia in een huis met dichtgetimmerde ramen en soms krijgt hij bezoek van zijn dochter Lauren. In het bos achter zijn huis ligt iets begraven, maar volgens de cover is het niet wat je denkt. En dan krijgt hij ook nog een nieuwe buurvrouw die veel interesse toont in hem, maar ook in een meisje dat jaren geleden verdwenen is.

Het boek kent vele verhaallijnen waarbij sommige in de ik-vorm zijn geschreven en andere weer vanuit de derde persoon. Je leert de personages steeds beter kennen. Al gauw kom je erachter dat Ted niet een normale man is, maar wat er precies met hem aan de hand is weet je niet. Je leest dat het een zonderlinge man is die in een huis woont met het uiterlijk van een kraakpand. Een kluizenaar is hij echter niet omdat hij wel uitgaat. Gaandeweg wordt er steeds meer bekend over Ted en zijn jeugd en krijg je een vermoeden hoe het zit.

Al met al was het een verwarrend boek. De schrijfstijl is beschrijvend en gedetailleerd. Het bevat mooie zinnen en ook de verschillende personages zijn goed beschreven zodat ze allemaal een eigen karakter hebben. Maar deze diverse karakters gaan door elkaar heen lopen, evenals de periode waarin het zich afspeelt. Dit resulteert in een chaotisch verloop, zeker als er steeds meer personen bijkomen. Het meest bizarre karakter kwam van Olivia, een zwarte kat, die kan ‘praten’, je weet wat zij denkt, ze leest de Bijbel en vertoont menselijk gedrag.

Een horrorverhaal is het zeker niet, maar een echte thriller ook niet. Nagelbijtende spanning hoef je niet te verwachten, maar een onaangenaam gevoel geeft Het laatste huis je wel. Tijdens het lezen kon ik het boek makkelijk wegleggen omdat het me niet pakte, maar aan de andere kant wil je wel weten wat er met het verdwenen meisje is gebeurd en hoe het met die zonderlinge Ted zit. Langzaamaan komen er ook steeds meer stukjes informatie boven en daar zitten onverwachte, soms zelfs verdrietige, dingen bij.

In het nawoord legt Catriona Ward uit wat de bedoeling is van het verhaal en waar het zijn oorsprong heeft gevonden. En dat is zeker een interessant

uitgangspunt. Het verklaart veel dingen en je gaat anders naar het verhaal kijken. Je vraagt je af hoe je Het laatste huis zou lezen als je deze informatie al eerder had, maar het is begrijpelijk dat je deze informatie niet eerder krijgt. Persoonlijk heb ik niet de behoefte om dit te proberen en het boek nogmaals te lezen. Vanwege het verwarrende en chaotische verloop van de verhaallijn heeft het boek me niet veel leesplezier gegeven en wilde ik het zo snel mogelijk uit hebben om een ander boek te lezen. Maar aan de andere kant blijft het boek wel in je hoofd spoken omdat het zo’n vreemd boek was. Ik waardeer het boek met 2,5 ster..
Deze recensie is eerder verschenen op Boeken-cast.nl