Gerechtigheid- Dit derde boek van Stieg Larsson gaat verder waar het tweede deel ophoudt.

 

Lisbeth Salander heeft een levensbedreigende aanslag overleefd en wordt in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Twee kamers verder ligt Alexander Zalachenko, haar vader, die het karwei in het ziekenhuis af wil maken. Salander wordt gezocht voor moord en door de media is ze neergezet als een psychopaat en moordenaar. In het ziekenhuis kan ze zelf niet veel doen, maar ze wordt geholpen en krijgt een handcomputer toegespeeld, zodat zij als doorgewinterde hacker vanuit haar ziekenhuisbed toch iets kan ondernemen. De Zweedse veiligheidsdienst wil ook graag van Lisbeth af, want hun hele geheime afdeling staat op het spel.

 

Alleen Mikael Blomkvist is overtuigd van haar onschuld. Hij doet verwoede pogingen om erachter te komen wat het verband is tussen het verleden van Lisbeth en waarom ze zo wordt bedreigd. Terwijl hij zijn leven in gevaar brengt om Lisbeth te helpen, vraagt hij zich af waarom ze niets van hem wil weten. Hij ontdekt de relatie tussen  het verleden van Lisbeth en de Zweedse veiligheidsdienst en wil daarover publiceren. Hij is vast van plan de onderste steen boven te halen.

Uiteindelijk moet Lisbeth voor de rechtbank verschijnen. Haar advocaat is niet zo ervaren in strafzaken en je vraagt je af of dit allemaal wel goed zal komen. Maar geholpen door diverse mensen uit verschillende hoeken is er tenslotte toch gerechtigheid.

 

En gerechtigheid is waar Stieg Larsson in het echte leven ook voor stond. Hij heeft samen met nog een paar andere mensen Expo opgericht. Expo is een particuliere organisatie met een  simpele doelstelling: het verdedigen van de democratie en de vrijheid van meningsuiting tegen racisme, antisemitisme en ultrarechtse- en totalitaire stromingen in de samenleving. De organisatie staat los van welke partijpolitiek ook.

Expo was ook een tijdschrift, net als Millenium. Ze zijn daarmee gestart in 1995, toen er zeven mensen waren vermoord door neonazi’s. Zelf zijn ze ook bedreigd.

 

Het idee van de personage van Lisbeth Salander heeft Stieg Larsson van Pipi Langkous. Hoe zou die er vandaag de dag uitzien? Hoe zouden de mensen haar als volwassene zien?  Een excentriekeling? Een autist? Ze heeft een andere kijk op het leven dan de meeste andere mensen. Van haar heeft hij Lisbeth Salander gemaakt, vijfentwintig jaar oud, iemand die zich een totale outsider voelt. Ze kent niemand en heeft absoluut geen sociale vaardigheden.  In het boek komen ook verwijzingen voor naar Pippi Langkous.

Opvallend is dat de journalist Mikael Blomkvist in het boek een bijnaam krijgt: Kalle Blomkvist. Kalle Blomkvist is de naam van een jongetje dat detective is in Superdetective Blomkvist-serie van Astrid Lindgren.

 

Alle lijnen, die uitgezet waren in deel 1 en 2 komen in deel 3 bij elkaar. Ik vond het derde deel eigenlijk ook weer heel spannend, maar toch wel op een andere manier dan de andere delen. Je vraagt je af hoe Lisbeth hier uit kan geraken. Heel knap hoe dit tot een goed eind wordt gebracht. Dit deel heb ik ook achter elkaar uitgelezen. Ik heb genoten van alle drie de delen. Ik heb iets gelezen over een eventueel deel 4, dat nog niet was afgerond en in een bureaula lag.  Ik hoop, dat dat waar is. Of misschien kan iemand anders doorgaan waar Stieg Larsson is gestopt. Of is dat misschien dan weer plaggiaat?