Verdwijnpunt is anders dan de andere boeken van Indriðason. Hier geen moord met een onderzoek, maar Erlendur, die geheel op zichzelf een verdwijning onderzoekt.In Onderstroom' (2010) en 'Doodskap' (2011) speelden Sigurður Óli en zijn collega Elínborg uit het team van Erlendur de hoofdrol. Erlendur was uitgeweken naar de Oostfjorden, waar hij geboren is en dat is ook de plek waar Verdwijnpunt, het derde deel uit het vierluik, zich afspeelt. Hij bezoekt daar zijn ouderlijk huis, dat sinds jaren leeg staat. Het is geheel vervallen, maar toch neemt hij er zijn intrek. Hij wordt er weer herinnerd aan de verdwijning van zijn broertje, waar hij zich verantwoordelijk voor voelt. In alle voorgaande boeken denkt Erlendur terug aan die verschrikkelijke dag. Toen Erlendur tien jaar was, kwam hij met zijn vader en twee jaar jongere broertje Bergur terecht in een sneeuwstorm. Erlendur en zijn vader werden gevonden, maar zijn broertje niet. Omdat hij wilde, dat zijn broertje meeging, voelt hij zich schuldig aan zijn verdwijning. Hij lijdt er verschrikkelijk onder. Hij kan de gedachte niet van zich afzetten dat Bergur thuis zou zijn gebleven als hij zich niet op hem had willen wreken. In Verdwijnpunt moet Erlendur eindelijk in het reine zien te komen met dat verleden.

Hij weet niet goed hoe hij zijn broertjes verdwijning moet onderzoeken en daarom houdt hij zich bezig met een andere verdwijning, van een jonge vrouw, die tijdens een tocht naar een ander dorp tijdens een stormachtig weer verdween. Het was in 1942. Ook een groep Britse soldaten raakten de weg kwijt in diezelfde nacht, maar zij zijn allemaal teruggevonden, dood of levend, terwijl het lichaam van Matthildur nooit gevonden is. Ook zijn ze haar helemaal niet tegengekomen onderweg, wat Erlendur heel vreemd vindt. Hij krijgt het gevoel, dat het geen ongeluk kan zijn. Het is lastig, dat het zo lang geleden gebeurd is, want veel mensen zijn al overleden, ook de man van Matthildur. Toch vindt Erlendur een paar oudere mensen, die er nog wel het een en ander over weten te vertellen, ook al gaat dat niet zo gemakkelijk. De mensen zijn nogal wantrouwig en stug. Erlendurs vragen roepen veel weerstand op. Het lijkt of de mensen elkaar goed kennen en geen geheimen voor elkaar hebben, maar dat beeld klopt niet helemaal. Erlendur voelt mee met de mensen, zoals altijd als mensen een lot moeten dragen dat te zwaar voor hen is. Hij begrijpt wat het is om te lijden. Stukje bij beetje komt Erlendur achter de waarheid en ontdekt, dat Matthildur niet is verdwaald in een storm, maar is vermoord.

Zoals we altijd bij Indriðason zien, ontvouwt het plot zich langzaam. Het verhaal vind ik niet superspannend, maar je wilt wel weten hoe het verhaal verder afloopt. Ten eerste natuurlijk al hoe het verhaal over zijn broertje, dat door alle boeken heen al als een rode draad intrigeert. Dan de moord op Matthildur, hoe en waarom is dat gebeurd en door wie. Indriðason beschrijft de mensen geloofwaardig. Indriðason zegt in een interview, dat hij benieuwd is naar wat in gezinnen omgaat. Hij is daar eigenlijk meer in geïnteresseerd dan in de vraag wie het gedaan heeft. Het gaat hem om de mensen over wie hij schrijft. Hij vindt zichzelf veel meer een ‘why-dunnit’ dan een ‘who-dunnit’ schrijver die in zijn boeken het verhaal kwijt wil over de samenleving waarin hij leeft. Zijn boeken zijn allemaal over families en familiebanden. In al zijn boeken is er één ding waar hij veel nadruk op legt en dat is de zorg voor je kinderen. Volgens Indriðason besteden mensen tegenwoordig steeds minder tijd aan de opvoeding van hun kinderen. Ook het landschap en de melancholieke sfeer worden mooi beschreven. De kilte en de eenzaamheid van het IJslandse landschap komen duidelijk naar boven.

Indriðason heeft een prachtige schrijfstijl. Zijn sobere manier van schrijven is zijn kracht. Hij heeft met Verdwijnpunt weer een meeslepende thriller geschreven.