3 weken op aarde

Inmiddels zijn de 100 21 dagen op aarde. Met iedereen die er is hebben ze een kamp opgebouwd en is er een bepaalde structuur van leven. Hoe gaan ze nu om met de slinkende voedselvoorraden en komen er nog meer mensen vanuit de ruimte naar de aarde? Ook zijn ze erachter gekomen dat ze niet helemaal alleen zijn op de aarde. Hoe zit het met de aardbewoners?

Clarke denkt dat haar ouders zijn geëxecuteerd, maar door een vondst in het bos krijgt ze een klein beetje hoop dat ze misschien nog leven. Glass probeert met haar liefde Luke op het ruimteschip te leven. Wells probeert een leider te zijn voor de hele groep en Bellamy probeert zijn zusje te vinden. In het eerste deel dacht ik dat ik de personages wel redelijk kende, maar door nog een paar flashbacks leer ik ze in dit deel nog een beetje beter kennen en begrijp ik ook waarom ze bepaalde dingen doen.

Deel twee vond ik zelfs nog iets spannender dan deel één, maar toch had ik ergens het gevoel dat het een beetje afgeraffeld was en bepaalde zaken ineens opgelost moeten worden. Een aantal zaken zijn nog niet opgehelderd, dus is het toch wel fijn om deel drie te lezen.
Het leuke aan dit verhaal vond ik ook dat je nog gedeeltelijk meekrijgt hoe het er in de ruimte aan toe gaat, omdat Glass daar nog verblijft. De paniek die aan boord heerst is voelbaar, omdat vele levens in gevaar zijn.

Net als in deel één wist ik nog niet zo goed wat ik van Bellamy moest vinden als personage. Het is een beschermend en lief persoon, maar aan de andere kant heeft hij ook iets wat ik niet zo leuk vind. Hij is af en toe boos op anderen en dat kan ik wel begrijpen, maar toch zorgt dat ervoor dat ik geen klik met hem heb.
In dit tweede deel was ik ook al meer gewend aan de schrijfstijl en hoefde ik niet veel langer na te denken over het perspectief waaruit ik las.

Dit deel geeft voldoende terugblikken om direct weer in het verhaal te zitten. Deze keer had ik de terugblikken niet nodig, omdat ik dit boek vrij snel na deel één las, maar dit kan toch handig zijn als er meer tijd tussen zit. Bijna elk hoofdstuk eindigt weer met een (mini) cliffhanger waardoor ik veel sneller doorlas. Voor ik het wist had ik de laatste bladzijde al omgeslagen. Op naar deel drie!