Goed, maar diepgang mist soms

Iris vindt haar ouders niet echt geweldig en voelt veelal minachting voor hen. Haar moeder is een levende barbiepop en haar stiefvader is al jaren een soapacteur in wording. Toen Iris vier was is haar echte vader uit haar leven verdwenen en haar moeder spreekt geen goed woord over hem. Een onverwacht bericht brengt hen toch weer samen: haar vader Ernest ligt op sterven en wil Iris graag nog een keer zien. Iris’ moeder gaat op het geld af, maar weet, net als Iris op dat moment, de waarheid niet.

Tijdens een bezoek aan de bieb zag ik dit boek liggen. De dikte stond mij in een drukke periode wel aan, het is namelijk een boek van nog geen 200 pagina’s. Ook had ik over dit boek een aantal goede verhalen gehoord. Jenny Valentine heeft een prettige schrijfstijl waardoor de eerste en tevens korte hoofdstukken vlot weglezen. Daarbij is ook gekozen voor een prettig lettertype en fijne regelafstand. Ik begrijp wel waarom dit boek was genomineerd voor de Diorapthe Literatuurprijs in 2017.

Emoties en gedrag weet de schrijfster goed op te schrijven en personages zijn daardoor ook goed uitgewerkt. Toch legde ik op een gegeven moment het boek na één hoofdstuk steeds weer weg. Bij sommige zinnen moest ik mijn aandacht echt erbij houden terwijl het toch niet moeilijk geschreven is. In het begin vond ik Iris’ familie nog een beetje onduidelijk, maar ook over de situatie in het algemeen en dat was eerst verwarrend. Dit trekt gelukkig wel weg, omdat je geleidelijk meer informatie krijgt.

Je leest het hele verhaal vanuit Iris, maar toch miste ik soms wat diepgang in het verhaal waardoor sommige dingen los van elkaar bleven staan of onafgewerkt zijn. Ze mist haar goede vriend Thurston en ook merk je dat ze in die paar dagen bij haar vader, een goede band met hem heeft opgebouwd. Je weet als lezer dat er een nauwe band ontstaat, maar toch voelde het voor mij alsof die band ineens er was, daarin mis ik een stuk opbouw. Los daarvan is het mooi om te lezen dat Ernest bepaalde dingen herkent in zijn overleden zus en dat ze samen herinneringen ophalen. Daarnaast blijkt ze, net als haar vader, een passie voor kunst te hebben. Kunst blijkt uiteindelijk een grotere rol te spelen in het verhaal dan van tevoren bekend, een leuke toevoeging.

Het einde van dit boek is misschien wel redelijk voorspelbaar, maar ik vond het mooi en vooral passend bij de verhaallijn. Ernest blijkt niet zo’n verschrikkelijke man te zijn zoals Iris’ moeder heeft gezegd en het geheim van Ernest vond ik beter dan andere voorspelbare geheimen in boeken.
Hier en daar miste ik wat diepgang, maar in het algemeen was het toch een fijn te lezen boek en dat is toch het belangrijkste!