Goede afsluiting

Sinds Hartley Easton heeft ontmoet, staat haar leven op zijn kop. Easton is onweerstaanbaar, maar tegelijkertijd ook gevaarlijk. Als Hartley door een ongeval haar geheugen gedeeltelijk kwijtraakt, vertrouwt ze niemand meer. Instinctief weet ze dat Easton slecht voor haar is, maar ook is hij de enige bij wie ze zich toch goed voelt. Easton wil dat ze haar geheugen terugkrijgt, maar Hartley raakt meer en meer overtuigd dat ze sommige dingen maar beter kan vergeten.

Na de enorme cliffhanger in deel vier keek ik heel erg uit naar deel vijf. We beginnen in het ziekenhuis, waar Sebastian, de broer van Easton, in coma ligt en Hartley met geheugenverlies kampt. In deel vier zijn Hartley en Easton erg close met elkaar, maar in dit deel heerst een bepaalde afstand. Je merkt dat Hartley niet weet wie ze wel en niet kan vertrouwen, want wie spreekt de waarheid over het ongeluk en de afgelopen drie jaar? Het is overduidelijk dat Hartley en Easton elkaar vinden en ik vond het fijn dat ze elk op een eigen manier volwassener worden en vrede hebben met wat is voorgevallen. Daarnaast is het weer fijn om vanuit twee perspectieven te lezen.

In deel vijf komen alle eerdere gebeurtenissen tot een einde en dat gaat natuurlijk gepaard met veel drama, zoals we van deze familie gewend zijn. Doordat het verhaal in mijn ogen tot bladzijde 160 voortkabbelde en ik even terug moest halen wat in deel vier was voorgevallen, zag ik het drama toch niet helemaal aankomen. Na een bizarre gebeurtenis waarmee problemen opgelost worden, is er dit keer geen cliffhanger, maar gewoon een geweldig einde. Ineens was het toch weer als vanouds en had ik het boek in no-time uit.

De tweede helft van het boek vond ik aanzienlijk fijner lezen dan het eerste deel. Ik merkte dat ik het boek iets vaker weglegde en mij ook stoorde aan een paar punten. Er werd bijvoorbeeld weinig aandacht gegeven aan Hartley nadat zij uit het ziekenhuis is gekomen. Zij heeft geheugenverlies, maar lijkt direct haar eigen boontjes te moeten doppen. Ik zou denken, hoe onmogelijk de Royalwereld soms lijkt, dat zij begeleiding moet krijgen van bijvoorbeeld een psycholoog. Zij weet niet wat er op school of thuis is voorgevallen, maar haar wiskundehuiswerk lijkt zij wel te herkennen.
Zo heb ik ook mijn bedenkingen bij een scène van Sebastian in het ziekenhuis, maar als ik dit vertel, spoil ik. Het geeft wel aan dat de ziekenhuisscènes een beetje ongeloofwaardig overkomen.

Ondanks al het drama en de problemen van de broers met zichzelf of anderen is het hartverwarmend om te lezen dat ze zoveel om elkaar geven en echt een familie zijn. Ella is als een echte zus opgenomen in het gezin en wat er ook voorvalt: ze steunen elkaar door dik en dun. De broers zijn soms badboys, maar eigenlijk zijn het broers met een grote mond en een hartje van goud. Gelukkig voor mij en andere Royallovers komt in juni nog een klein verhaal uit over Gideon!