Beeldend en sfeervol

Janis woont met Frid in een hut boven op een berg, ver van de bewoonde wereld. De wereld is onveilig en de grote ziekte is slimmer dan je denkt.
‘De ziekte kan sluipen, en klimmen, springen en hollen en kruipen en zwemmen. Van mens naar mens, van huis naar huis. Hij vreet je neus op en je vingers en de rest.’
Eens in de paar weken daalt Frid de berg of om nieuwe voorraden in te slaan en om de lepels te verkopen die Janis uit hout snijdt. Maar dan keert Frid niet terug van één van zijn tochten en zit Schenkelman met twee ezels bij de hut. Frid komt niet meer terug en na lang twijfelen zit er voor Janis niet anders op dan ook te vertrekken. Met ezel Kiezel en hond Luki daalt hij de berg af om er langzaam achter te komen dat hij niet alleen op zoek is naar Frid, maar ook naar de waarheid.

Als lezer ga je samen met Janis op zoek naar de waarheid, want in feite weet je net zoveel. Waarom woont Janis zo ver van de bewoonde wereld en wat voor ziekte is de grote ziekte? Hoe zit het met Frid en waarom komt Schenkelman ineens opdagen, wie is hij? Je voelt de onwetendheid van Janis en je wilt hem graag nieuwe dingen of woorden leren. Hoe zit dit verhaal in elkaar?
Als je eenmaal begint met lezen wil je eigenlijk niet meer stoppen. Het is sfeervol en beeldend geschreven waardoor het soms leek alsof ik zelf naast Janis liep in het bos. Een sprookjesachtige setting met paarden, koetsen, avontuur, liefdevolle mensen, maar ook iets minder liefdevolle mensen.

Onverwachte wendingen maken het verhaal nog beter en langzaam begon er bij mij iets te dagen. Ik had geen idee waar dit verhaal naartoe zou gaan en daar houd ik van: een verhaal instappen en geen idee waar je gaat eindigen.
Sommige personages maakten mij boos en als je het hele verhaal weet kom je erachter hoe het zit met goede en kwade mensen. Het feit dat personages mij boos weten te maken wil zeggen dat een persoon goed beschreven is en dat is wat Hof doet in dit boek: karakters tot leven wekken.

Dat het beeldend geschreven is, zei ik al. Marjolijn Hof werd geïnspireerd door het schilderij ‘Teich im Riesengebirge’ van Adrian Ludwig Richter. Ik ben op zoek gegaan naar het schilderij en het schilderij geeft precies de sfeer weer van het boek en het beeld in mijn hoofd. Zo knap dat dit schilderij, ongewild, in mijn hoofd is gaan leven. Ook Annette Fienieg heeft de sfeer mooi weten te vangen in haar illustraties.
Ik wilde dat dit boek er 15 jaar geleden was, ik had dit heel graag als kind gelezen. In één keer. Boek openslaan, lezen in een hoekje waar je niet snel gezien wordt en pas dichtslaan als het uit is.
Het verhaal deed mij denken aan de sfeer in ‘Brief voor de Koning ‘ van Tonke Dragt en ‘De gebroeders Leeuwenhart’ van Astrid Lindgren.

Het einde: prachtig. Eigen invulling is dit keer fijn en ik hoop daarom ook niet op een vervolgdeel. Laat je fantasie de vrije loop en vul in hoe het verder gaat met Janis. Ik hoop van harte dat iedere veellezer zich onder kan dompelen in dit verhaal. Prachtig, dit boek klopt. Ik kan het niet anders dan 5 sterren geven.