Spannend tot en met het laatste woord.

Soms dan begrijp ik mezelf niet. Waarom laat ik sommige boeken zolang ongelezen?
En dan met name: Waarom liet ik dít boek, zolang ongelezen?

Iene miene mutte van M.J. Arlidge is in één woord: Fantastisch!
Het ebook kocht ik op 11 maart 2015. Dit heb ik even opgezocht hoor, want mijn geheugen is goed... Maar niet zo goed, haha.
Ik weet het nog wel goed. Het was boekenweek en het blauwe mannetje had elke week een geweldig ebook in de aanbieding voor maar € 2,99. (Nog steeds jammer dat zij dit niet meer doen, maar dat terzijde.)
In mijn mailbox verscheen een mailtje met de aanbieding van dit boek. Ik kende het niet. Ik kende de auteur niet. Ik was überhaupt op dat moment nog niet zo verslaafd aan boeken als nu, waardoor ik veel boeken nog niet in het vizier had.
(Wat kunnen dingen veranderen, want kijk mij nu eens leeservaringen en blogs schrijven over mijn grootste hobby: boeken)

Maar de inhoud van het mailtje intrigeerde mij meteen. Ik moet het wel juist zeggen: De flaptekst van het boek intrigeerde mij meteen.
"De een leeft, de ander sterft. Kies maar"
Een meisje komt halfdood een bos uit rennen. Haar verhaal is nog gruwelijker dan de ergste nachtmerries, maar alles wat ze verteld is waar.
Maar wat is waar denk je dan?
De slachtoffers zijn uitgehongerd. Uitgehongerd en gevangen gehouden, waarna ze een duivels dilemma kregen voorgelegd: Doden of gedood worden.

En een duivels dilemma is het zeker. Want wat zou je zelf doen? Onder die omstandigheden? En wat voor een schuldgevoel moet je hebben als je daar halfdood, maar levend, vandaan loopt? Kan je dan met jezelf leven?
Ik vind het nogal wat. Maar het maakte wel dat ik dit boek echt wilde lezen. Ik houd soms van gruwelijke thrillers. En dit was er één.
Dit boek gaat helemaal onder je huid zitten. De schrijfstijl van dit boek is onwijs fijn. En het boek weet een bepaalde spanning op te bouwen die ik graag heb in de thrillers die ik lees. Je weet wel, dat gevoel dat je verder MOET lezen. Dat het niet uit maakt hoe laat het is.

Afgelopen periode was voor mij het lezen wat lastiger. Op het werk is het druk, het moederschap met 2 kleine kinderen vraagt veel energie (wat niet erg is, ik wil absoluut niet klagen namelijk) en ook op sociaal vlak is er genoeg te doen. Dus het lezen stond op een laag pitje.
Ik moet er ook wel even bij vertellen dat we sinds kort een Nintendo Switch hebben en dat het soms even makkelijker/fijner is om hersenloos te gamen, haha. Gotta catch 'em all (Pokémon *bloos* haha)
Sorry dat ik weer wat afdwaal, maar het lezen ging dus even wat lastiger. Er was wat minder leestijd, maximaal een half uur per dag.
Maar ook met een half uur per dag, krijg je een boek uit. En wat ik zo fijn vond aan dit boek: je kan het met moeite wegleggen, maar kan het met gemak weer oppakken. Je zit zo weer in het verhaal.
En gisterenavond had ik weer een moment van: En nu wil ik weten hoe het afloopt!
Dus dan kies ik ervoor om wat kostbare uurtjes slaap op te offeren. (Dat ik vervolgens in de ochtend wat langer blijf liggen en zeg: Schat, doe jij even de ochtendvoeding? Maakt die beslissing wel wat gemakkelijker, haha)

Gisterenavond las ik dus het boek uit. En ik heb er écht van genoten. Ik heb er een nieuwe verslaving bij: De Helen Grace serie van M.J. Arlidge.
Gruwelijk goed. Wellicht ontdekte ik het een aantal jaren later dan anderen, maar ik ben blij dat ik er nu van mag genieten.
Mijn leesjaar 2020 begint goed! And I like it.