Flamboyante personages en mooie, sterke levenslessen

Barbara is er helemaal klaar mee. Of nee, eigenlijk juist helemaal niet. Ze zit deels in de ontkenningsfase, terwijl ze tegelijkertijd dondersgoed weet dat het echt waar is. Hij zal nooit van haar zijn; de man die ze al die jaren als de ware zag, heeft ze gelukkiger dan ooit zien worden met de liefde van zijn leven, al waren ze ooit nog zo verbonden met elkaar. Dacht ze. Het wordt dus hoog tijd om eens verder te kijken, de wereld te ervaren zoals ze nooit eerder ervaren had, en hem proberen uit haar hoofd te zetten. En hoe kan ze dat beter doen dan met een geheel eigen plan? Een plan waarmee ze iedereen eens zal laten zien wie zíj werkelijk is, en dat ze niemand nodig heeft, dat ze daadwerkelijk op haar eigen benen kan staan?

Tja... tot die benen van haar het besluit nemen om te gaan knikken en zwabberen zodra ze Guy in haar nieuwe leven tegenkomt. Verraders...

En Guy? Hij raakt gefrustreerd wegens een nieuwe bezoekster van zijn sportschool. Een eigenwijze, bloedmooie vrouw, die het bloed onder zijn nagels vandaan weet te halen. De tweestrijd in zijn hoofd en lijf maakt het hem haast onmogelijk om zijn werk nog naar behoren uit te kunnen voeren, want op elk onverwacht moment duikt zij weer op. Een ding weet hij wel zeker: zij weet heel goed weet wat ze wil en vooral wat ze níet wil. Maar dan kent ze hem nog niet... en hij wil alles op alles zetten om haar haar ogen te laten openen en haar de echte vrouw te laten zien die in haar schuilt, de vrouw die hij in haar ziet. Zonder alle poespas eromheen.

Wat heb ik genoten van deze twee kibbelende, flamboyante personages! Barbara is een zeer sterke vrouw, die op zoek gaat naar zichzelf na de breuk die zij eerder heeft ervaren (en waarvan ze nog altijd niet verlost lijkt te zijn, zelfs niet na haar verhuizing), maar raakt toch licht aan het wankelen als iemand haar een spiegel voorhoudt. Letterlijk en figuurlijk. Want hoewel ze zich altijd heel duidelijk weet te verstoppen in de pracht en praal waarmee ze zich laat zien, is Guy eigenlijk echt de allereerste man die haar daadwerkelijk ziet zoals ze is. Al is dat tegelijkertijd doodeng: hoe bloot geef je jezelf aan iemand die je helemaal niet kent, maar die dwars door de façade heen lijkt te kunnen kijken die je zo zorgvuldig hebt opgebouwd, waardoor niets meer verborgen blijft?

Guy is de zelfverzekerde, stoere macho met een een ongelooflijk groot hart, wat hij niet zomaar meer uit handen durft te geven, maar wat alsnog keihard gestolen lijkt te worden door één van de mooiste vrouwen die hij ooit heeft ontmoet. Zag ze dat zelf maar in... Hij gooit al zijn goed doordachte motto's en quotes in de strijd, in de hoop haar een spiegel te kunnen voorhouden. Niemand is perfect, namelijk, hij ook niet; en toch, tegen beter weten in, laat hij haar stukje bij beetje toe in zijn leven. Maar doet hij hier wel goed aan? Wat als ze zijn verleden wat hij met zich meedraagt niet kan verdragen?

Pretty Girl: Maldicíon is een indirect vervolg op de Trucker Girl-duologie, die je los kunt lezen, maar stiekem leuker is als je al eens kennis hebt gemaakt met de personages uit die verhalen. Het is een 'Cecilia Campos' zoals alleen zij ze kan schrijven. De gelaagdheid maakt dat je verder wilt blijven lezen, meer te weten wilt komen over de personages en hun achtergrond. Hoe zijn ze zo geworden zoals ze nu zijn? Zullen ze elkaar weten te vinden en ervaren hoe de liefde onverwacht mooi kan zijn, al zitten ze er beiden op het moment helemaal niet op te wachten?

Ja. Ik heb weer genoten van dit deel, en eerlijk is eerlijk: de boodschap van dit verhaal is echt mooi. Wees trots op jezelf, niemand is perfect! Dit wordt zowel door Guy, als door de vele humorrijke en interessante bijpersonages meer dan eens benadrukt, die het verhaal geheel compleet maken en net zo hard hopen op de liefde als de liefde zelf. (oh en Guy heeft mijn hart gestolen... ik snap wel dat Barbara zo op hem reageerde! Want hij heeft helemaal gelijk met zijn instelling en zijn kijk op het leven ;) )