Uitverkoop van een oude man

Ik heb altijd gezegd: de korte verhalen van Stephen King zijn véél beter dan zijn lange verhalen (die dikke pillen). Dat neem ik terug. In deze bundel staan te veel verhalen die gewoon de moeite van het lezen, achteraf gezien, niet waard zijn.

Recent is er een discussie geweest over "gevaarlijke boeken". Dat schrijvers die het hebben gemaakt, waar we King zeker onder moeten rekenen, op een punt komen waarop ze alles wat ze schrijven kunnen verkopen. Al is het hun boodschappenbriefje (bij mijn weten heeft Neil Gaiman daarna inderdaad een boodschappenbriefje in een boek gestopt). De opinie van de schrijver van de aanstichter van de discussie was dat juist die schrijvers "gevaarlijke boeken" kunnen schrijven, dat ze dan eens echt het achterste van hun tong kunnen laten zien, dat ze eindelijk iets kunnen neerzetten dat mogelijk onbegrepen is. Alleen als je niets meer te verliezen hebt, of wanneer je alles kunt maken, kun je dat soort kunst publiceren.

Maar dat doet King niet. Hij haalt wat ouder werk bij elkaar, herschrijft wat verhalen, doet er per verhaal een voorwoord bij en er is weer een boek. De voorwoorden bij de verhalen zijn overigens het interessantst van het boek, zeker voor de King-fan.

Bij King verwacht ik verhalen die toch op zijn minst verontrustend zijn. Over het algemeen ook boeiende verhalen, onderhoudende verhalen. Er zitten er wel een paar tussen, maar het gros is meer bladvulling. Geen spanning, geen plot, geen pointe, geen interessante kijk op de wereld. Vaak slecht uitgewerkte verhalen. Wel veel oude, zieke mensen. Veel pseudo-autobiografische verhalen. Als je de voorwoorden moet geloven, verhalen die voor vrienden zijn geschreven - en misschien beter nooit bij het grote publiek hadden kunnen komen.

Het eerste verhaal, Mijl 81, zou ik bij een willekeurige wedstrijd ergens als laatste hebben geplaatst. Eerst lees je een heel verhaal over de hoofdpersoon, dan lees je over enkele gruwelijkheden en dan, oh, toeval, heeft de hoofdpersoon het enige ding bij zich dat de wereld kan redden. En dan is het verhaal plotseling afgelopen. Ik heb voor Fantastels en Trek Sagae echt veel betere verhalen gelezen.
Het tweede verhaal is evenmin sterk. Bijna had ik de moed opgegeven. Daarna wordt het al met al wat beter, maar echte toppers zitten er niet bij (Mevrouw Todd gaat binnendoor blijft mijn favoriete korte verhaal, het is van King, maar het niveau van dat verhaal wordt in deze bundel nergens gehaald).
Het verhaal over de UR is op zich nog wel komisch, Het duin is voorspelbaar. Andere verhalen zijn zo weer vergeten. Ze doen me denken aan tumbleweeds, ze komen voorbij rollen op de wind en verdwijnen zonder een spoor achter te laten in een desolaat landschap.
In het laatste verhaal, Zomeronweer, lijkt King afscheid te nemen van zijn lezers. En misschien is dat maar beter ook, als het eerdere hoge niveau niet kan worden volgehouden.