Literair noch thriller

Oef, dit boek viel me ontzettend tegen. De reeks waarmee Pagie bekend werd, met o.a. Casa Familia, schijnen detectives te zijn voor een volwassen publiek, met in de hoofdrollen volwassen journalisten. Hoewel Wintermoord als literaire thriller te boek staat, lijkt het meer een Young Adult verhaal. Uitgever is De Boekerij en daarvan had ik een betere redactie verwacht.

Wintermoord is eerder uitgegeven onder de titel De Campus. Die titel lijkt beter dan de huidige, want de moord die centraal staat in het verhaal vindt niet in de winter plaats, de andere moord overigens ook niet, en beide moorden hebben weinig met de winter te maken. Het is ook geen typisch winters verhaal, de rillingen lopen niet over je rug of zo. Er zit sowieso weinig sfeer in.
Het verhaal gaat over een derdejaarsstudente rechten, Cleo, die in Edmonton, Canada gaat studeren, deels om de situatie thuis te ontvluchten. Hoewel er al snel een dode valt op de campus, blijft het verhaal voornamelijk draaien om de wederwaardigheden van Cleo, hoe ze als buitenlandse studente haar weg vindt, hoe ze met haar nieuwe vrienden omgaat, haar genegenheid voor enkele nieuwe kennissen en haar verliefdheid. Heel leuk voor jonge meiden die ook in het buitenland willen studeren, maar niet voor iemand die een thriller wil lezen.

Bij de eerste dode wordt er wel gezegd dat dit indruk maakt op Cleo, maar je merkt er weinig van, want alles lijkt belangrijker dan die dode. "Show, don't tell" zou hier meer indruk hebben kunnen maken. Cleo komt min of meer in actie als er iemand uit haar kennissenkring wordt opgepakt voor moord. De manier waarop ze in actie komt is opvallend stompzinnig voor een derdejaars rechten studente: ze heeft geen idee hoe het eraan toe gaat naar een arrestatie, ze is naïef tot en met, ze gaat willens en wetens naar een plek waarvan ze kan verwachten dat het haar verdacht maakt, later gaat ze zonder verder bedenkingen een plaats delict binnen, de politielinten dat dat niet mag negerend. Ook gaat ze naar de politie met een "bewijs" dat bestaat uit een afgeluisterd telefoongesprek waarvan ze nauwelijks weet waar het over gaat. Als studente rechten is ze daarmee niet geloofwaardig, hoewel de meeste mensen logischer zullen denken.

De naïviteit is nog veel groter, eerst beredeneert ze dat ze niet mag verzuimen bij colleges waarbij aanwezigheid verplicht is, maar zodra haar vriendje haar vraagt mee te gaan denkt ze daar niet eens meer over na en wordt er gewoon grootschalig gespijbeld. En zo volgt de ene domheid de andere op, terwijl de lezer wordt geïnformeerd over allerlei zaken die er niet toe doen, zoals het uiterlijk van een horecauitbaatser, die slechts één keer voorkomt in het boek.

Wat mij het meest stoorde is het passieve gedrag van Cleo. Zij is de hoofdrolspeelster in wat een thriller wordt genoemd, maar ze onderneemt nergens zinnige stappen om het raadsel van de dode op de campus op te lossen. Het is allemaal halfslachtig en ondoordacht. Er zit totaal geen lijn in haar handelingen, het meeste ontdekt ze door toeval. Van enkele ontdekkingen die als "bewijs" worden opgevoerd, blijkt dat het helemaal geen bewijs is, maar de schrijfster doet net of het dat wel is. Hierdoor valt er niet mee te puzzelen met het hoe en wat van die dode, het enige dat op de voorgrond staat is het liefdesleven van Cleo.

Naast het verhaal van de dode op de campus is er het verleden van Cleo. Dat hele verhaal staat los van de dode op de campus en geeft Cleo ook geen motivatie of iets dergelijks dat die dramatische achtergrond kan verklaren. Zonder dat drama was het verhaal in Canada niet anders verlopen, waardoor het overbodige bagage is, een darling die gekilld zou moeten worden.

Wat mij opviel waren rare zinnen en vooral anglicismen. Dat had ik niet verwacht bij een grote uitgeverij als De Boekerij. Dat leest niet lekker, dat je eerst de zin twee keer moet lezen en pas begrijpt wat er staat als je het naar het Engels hebt vertaald. Merk op dat Pagie een Nederlandse schrijfster is en dit geen vertaling uit het Engels is. Dus geen vertaalfout.

Op andere punten is het boek ook vreemd. Cleo is een modern meisje met een mobiele telefoon en ze gebruikt e-mail. Maar als ze contact wil met de politie, gaat ze op zoek naar een telefoonboek en die staan er ook nog in het huis waar ze verblijft. Ik zou toch verwachten dat je eerst even op internet gaat kijken naar zoiets. En sowieso, als je je ineens beseft dat je weinig van iemand afweet, is dan niet de eerste reactie om eens te kijken hoe iemand op social media is? Of überhaupt even te Googelen op de naam? Als je een verdacht telefoongesprek afluistert, denk je er niet even aan om dat met je telefoon op te nemen zodat je tenminste concreet bewijs hebt? Cleo is geen speurder in deze thriller, ze lijkt meer zelf het slachtoffer te zijn.

Wat ik ook niet fijn vond, waren de korte hoofdstukken. Bijna geen hoofdstuk is langer dan vier pagina's. Het verhaal wordt daardoor steeds onderbroken, het is erg gefragmenteerd terwijl dat voor de opbouw van het verhaal geen gevolgen heeft. Zo blijft het perspectief steeds bij Cleo liggen, waardoor die overgang niet nodig is.

Mijn twee sterren zijn erop gebaseerd dat dit voor bakvissen best een aardig boek kan zijn. Aan mij is het echter niet besteed.