Andere divisie

Ik las in De zaden der hoop boek 1 - De val van Hymír van Owan Drake.

Ik dacht aan wat ik beschreef over potentie op mijn blog bij het lezen van dit verhaal. Ik dacht nog een heleboel meer. Ik dacht bijvoorbeeld aan de talloze verhalen met potentie die het nooit tot de tweede ronde van Fantastels hebben gehaald, of sowieso onderaan bungelden bij wedstrijden. Hele aardige ideeën, maar nog niet voldoende uitgewerkt om een topverhaal te zijn.

Ik dacht ook aan de vele lezers die dit boek vijf sterren hebben gegeven. De auteur verdient vijf sterren voor marketing en promotie (hoewel overal gratis boeken weggeven niet echt een goed marketingplan is), voor inzet en toewijding, voor potentie, mogelijk. Maar het eindproduct is in mijn ogen geen vijf sterren waard. Wat hebben deze mensen beoordeeld? Waarom hebben ze vijf sterren gegeven en zijn ze zo enthousiast in hun recensies? Ik snap er echt niets van.

Ik heb het e-boek gratis gekregen om een recensie te schrijven. Ik heb gewaarschuwd dat ik lang niet altijd onverdeeld positief over boeken ben. Moet je een positieve recensie schrijven als je een gekregen boek recenseert, onder het motto "een gegeven paard kijk je niet in de bek"? Ik vind niet dat ik dat kan maken tegenover andere schrijvers die een lage beoordeling van hun boek hebben gekregen. Schrijvers die beduidend beter werk hebben geleverd, want aan dit boek mankeert van alles.

Ten eerste is de e-boekversie niet goed, wat veroorzaakt wordt door de uitgever, Brave New Books (BNB). Zie mijn blog voor details. Dat is de schrijver niet aan te rekenen. Maar BNB heeft blijkbaar geen enkele redactie op het boek toegepast en dat is heel jammer, juist een boek met potentie heeft die redactie zo hard nodig. Dit is daarom een van de boeken die selfpubben en publish on demand in een kwaad daglicht stelt.

Een van de opmerkingen die ik tegenkom in andere recensies, is dat het taalgebruik zo grof is. Nu heb ik zelf een roman geschreven met gemiddeld op elke pagina een "fuck" (nog afgezien van ander grof taalgebruik), dus daar maal ik niet zo om. Wel dat het veelvuldige vloeken de tekst in dit boek ontzettend saai maakt en de enorme hoeveelheid vergezochte vloeken (vaak met alliteratie) het geheel ongeloofwaardig en lachwekkend maken (zoals mijn "fuck"s), wat volgens mij niet de bedoeling was (bij mijn "fucks" was dat wel de bedoeling). Dus grof geen punt, maar net als andere elementen moet er een zinnige balans in de hoeveelheid worden gevonden.

Verder komen er opmerkingen over "kleine foutjes" en toen ik ergens bij pagina 50 was, kwam er zowaar een nieuwe versie, met volgens de schrijver minder fouten. Maar het is er niet wezenlijk beter op geworden.

Maar er is meer. Er zitten veel die/dat fouten in, fouten waarbij de persoonsvorm niet overeenkomt met het onderwerp (enkelvoud/meervoud). Vrij basale grammatica dus. Natuurlijk kun je daar als schrijver overheen kijken (ik kan niet zeggen dat het mij nooit is gebeurd), het is makkelijk te verhelpen door een goede proeflezer of redacteur. Voor mij als lezer is het storend, omdat het me uit de leesflow haalt.

De schrijver gebruikt een wat archaïsch jargon, waar op zich niets tegen is, want het schept een bepaalde sfeer. Het wreekt zich echter wanneer net het verkeerde woord is gebruikt, met een andere betekenis. Of, ook regelmatig, een letterlijke vertaling van het Engels.

Mankeert er mee aan? Ja, bijna alle beginnersfouten worden gemaakt.
Regelmatig verzandt het verhaal in details. Wel staat er boven de paragrafen wie de hoofdpersoon is en wanneer en waar het zich afspeelt, maar dat is niet voldoende om steeds weer in het verhaal te komen.

Ik heb ook sterk de indruk dat de schrijver vaak de draad van het verhaal kwijtraakt. Het is het spel van belofte en de inlossing daarvan, het spel tussen schrijver en lezer dat niet loopt. Je kunt niks beloven als je niet weet waar het heengaat, de schrijver kan niet geboeid raken door het wachten op de inlossing.

In de van van Hymír wordt er op zoveel dingen zoveel nadruk gelegd, dat niet meer duidelijk is welke elementen belangrijk zijn, welke een rol gaan spelen in het verhaal. Dat haalt een groot deel van de spanning weg, want het is onmogelijk om alle details te onthouden. Deze hyperfocus heeft vermoedelijk te maken met wereldbouw.

De rust ontbreekt in het verhaal. Er zit geen ritme in, het gaat maar op dezelfde toon door. Er wordt nergens samengevat of ingedikt, er wordt voor zover ik kan zien ook niet vooruitgeblikt (foreshadowing).

Er lijkt wel een bepaalde lijn in te zitten, maar die is te slap om mijn aandacht bij het verhaal te houden. Die lijn gaat over iemand in het heden die boeken leest waardoor heden en verleden door elkaar gaan lopen. Het is echter niet duidelijk wanneer het in het nu speelt en wanneer er een boek wordt gelezen. Dit heeft er ook mee te maken dat het boek veel te dicht op de personages zit, waardoor je de setting nauwelijks kunt zien, waardoor je ook geen gevoel krijgt voor de wereld, de tijd waarin die speelt, hoe Aards dat die is of juist niet.

Wil dat zeggen dat ik iemand wil afbranden? Nee. Het is niks persoonlijks. Of misschien wel: waarom zou je tegen sympathieke mensen willen liegen?
Kortom, dit boek wil ik van harte aanbevelen bij manuscriptdoktoren, verhaalchirurgen en redacteuren, misschien kunnen die er nog iets van maken.
Misschien een topper, maar niet in deze divisie.

Lees de gehele recensie op mijn blog:
http://schlimazlnik.livejournal.com/#asset-schlimazlnik-443696