Stom toeval

Het is een hele pil, dit boek. Juist toen ik begon met lezen, werd me erop gewezen dat het een onderdeel van een serie is en dat je dan beter de eerdere boeken zou moeten lezen. Dit was echter mijn eerste Slaughter. Ik heb niet de indruk dat ik veel heb gemist in de eerdere boeken, omdat er veelvuldig en vol detail op terug wordt gekeken in dit boek.
In Trouweloos wordt de moord op een jonge vrouw behandeld en die zaak wordt opgelost aan het einde van het boek, daarvoor hoef je dus niet het volgende boek te gaan lezen.
Op zich is de zaak interessant genoeg (een blijkbaar levend begraven meisje dat die begrafenis niet overleefde), maar het rechercheteam is zó incompetent dat deze zaak eerder ondanks de politie wordt opgelost. Voor de hoofdpersonen die de zaak moeten oplossen -Jeffrey, Lena en deels Sara- zijn hun persoonlijke sores véél belangrijker dan hun werk. Veel van de dikke pil gaat dus helemaal niet over het dode meisje, het zoeken naar bewijzen, het zoeken naar motieven of het ontfutselen van bekentenissen. Het is min of meer een liefdesromannetje waarbij de hoofdpersonen elkaar toevallig kennen via het politiewerk. De personages zijn dan ook van bordkarton, karakterloze marionetten die alle leed van de wereld krijgen toebedeeld door de schrijfster. Er is niet één redelijk normaal personage in dit boek, alle vrouwen zijn zwak, alle mannen zijn horken, alle gelovigen zijn onbetrouwbaar, iedereen pleegt overspel, er is niemand zonder levensgrote problemen. Dat maakt het allemaal ongeloofwaardig en de hoofdpersonen, door hun beperkte geestelijke vermogens, onsympathiek.
Van het speurwerk komt niet veel, de aanwijzingen worden min of meer bij toeval tegen het lijf gelopen. Als lezer krijg je weinig mee van het echte speurwerk. De trucs om toch de spanning erin te houden zijn doorzichtig en goedkoop.
Ik had meer verwacht van deze populaire schrijfster.