Het Rosie Effect: niet zo hilarisch als deel één

Wie 'Het Rosie Project' van Graeme Simsion heeft gelezen, zal ongetwijfeld met een glimlach terugdenken aan het bijzonder verfrissende personage, Don Tillman. Een autistische stoornis maakt van Don een sociaal onhandige man en dat brengt hem in de meest absurde situaties. Het denkvermogen van Don is door zijn autisme anders geprogrammeerd, en daarmee was 'Het Rosie Project' een verrassend boek dat de lezer continue in lachen deed uitbarsten. Na dat succesvolle debuut, kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven.

Nu je Don goed hebt leren kennen, ben je automatisch ook gewend aan zijn aparte gedrag en daardoor is de grootste lol er wel vanaf. Wat overblijft voor 'Het Rosie Effect' is een wederom grappige uiteenzetting van Don’s onhandigheid in sociale situaties, maar nu met wat meer diepgang. In dit vervolgdeel is het pasgetrouwde koppel verhuisd naar New York en raakt Rosie ongepland zwanger. Een stressvolle ontwikkeling waardoor Don alles weer tot in detail overrationaliseert.

Omdat Don zich geen raad weet met de situatie, en hem die tevens in benarde posities brengt, houdt hij zoveel mogelijk van zijn zorgen voor zich. Hierdoor komt het op Rosie over alsof zijn beperking hem ervan weerhoudt een goede, liefdevolle vader te worden voor de baby. Hun huwelijk komt op losse schroeven te staan en hoe harder Don probeert op zijn eigen manier alles te lijmen, hoe verder ze uit elkaar lijken te drijven.

'Het Rosie Effect' is beduidend minder hilarisch dan haar voorganger, maar anderzijds biedt dit vervolg wel een interessante kijk op de ontwikkeling van iemand met autisme. Hartverscheurend kijkt de lezer toe hoe Don alsmaar tegen de intolerantie van de maatschappij moet opboksen. Maar ondanks zijn beperking, weet Don zowaar nieuwe vriendschappen te sluiten en toont hij – hoewel op geheel eigen wijze – wel degelijk zijn emotionele en sociale betrokkenheid.

Je komt van een koude kermis thuis als je een minstens zo grappig boek als deel één verwacht. Misschien is het verrassingseffect dan niet meer zo treffend, alles bij elkaar genomen is de diepgaandere verhaallijn wel een toegevoegde waarde voor de rode draad: een luchtige kijk op het leven van iemand die ‘anders’ is dan anderen, maar daardoor zéker niet minder.