Lezersrecensie
Een verrukkelijke roman.
Inleiding.
Pierre Lemaître die we vooral kennen van een viertal harde thrillers heeft veel meer geschreven dan thrillers. Het uitbundige ‘Tot ziens daarboven’ uit 2013 , handelend over de handel en zwendel met doodskisten op militaire begraafplaatsen en oorlogsmonumenten na WO I, wordt als zijn belangrijkste werk gezien.
‘De kleuren van de brand’ ( 2018 ) is het vervolg hierop. Deel twee uit wat wel de Interbellum trilogie wordt genoemd. Deel drie moet nog geschreven worden. Beide romans spelen in het interbellum, de periode tussen WO I en WO II. Deze periode wordt, politiek gezien, gekenmerkt door de verschrikkelijke gevolgen van WO I, revanchistische gevoelens, de economische crisis en de opkomst van het fascisme. Deze thema’s komen ook in dit boek terug.
Over het boek.
Waar in ‘Tot ziens daarboven’ de hoofdrollen vertolkt werden door mannen, is het nu een vrouw om wie het boek draait. Madeleine Péricourt is de erfgename van het vermogen van Marcel Péricourt, eigenaar van de bank met dezelfde naam. Bij de begrafenis van Marcel stort de zevenjarige Paul zich vanaf de eerste verdieping van het familiehuis ter aarde. Paul is de zoon van Madeleine Péricourt en Henri d'Aulnay-Pradelle, een bekende uit het vorige boek. Paul raakt verlamd en komt in een rolstoel terecht. Pas veel later wordt bekend wat het motief is geweest van zijn noodlottige sprong op de doodskist van zijn opa.
Door financiële machinaties van wat nu een controller of CFO wordt genoemd, raakt Madeleine bijna alles kwijt. Het adembenemde vervolg laat zich lezen als de wraak van een vrouw op die macho losers die haar en haar zoon in de afgrond gestort hebben. Het is het eeuwige spel van list, lust en bedrog, intriges, samenspanningen, chantage, Macchiavellistische machtspolitiek en alles wat verder geoorloofd is in oorlog en liefde. Jackie Collins dus? Alleen honderd keer beter geschreven en verweven met tal van thema’s: de macht en cynisme van het kapitaal, sociale onrechtvaardigheid, de politieke kuiperijen, corruptie en gigantische fraudes.
De roman is knap geconstrueerd en barst van de nobele, kwaadaardige en ondeugende karakters, is spannend en vol van milde, licht ironische maar ook vileine humor. En bijzonder geslaagde zijverhalen. De roman ademt de twintiger en dertiger jaren. De schrijfstijl is duidelijk geïnspireerd door grote auteurs als Alexendre Dumas en Charleston Dickens. Wat minder wijdlopig, maar uiterst leesbaar. Naar het einde toe neemt het thrillerelement snel toe en wel zodanig dat de lezer de neiging heeft om sneller te gaan lezen.
Een verrukkelijk boek op basis van historische feiten waar Lemaître een eigen invulling aan heeft gegeven.
Vijf sterren.
Pierre Lemaître die we vooral kennen van een viertal harde thrillers heeft veel meer geschreven dan thrillers. Het uitbundige ‘Tot ziens daarboven’ uit 2013 , handelend over de handel en zwendel met doodskisten op militaire begraafplaatsen en oorlogsmonumenten na WO I, wordt als zijn belangrijkste werk gezien.
‘De kleuren van de brand’ ( 2018 ) is het vervolg hierop. Deel twee uit wat wel de Interbellum trilogie wordt genoemd. Deel drie moet nog geschreven worden. Beide romans spelen in het interbellum, de periode tussen WO I en WO II. Deze periode wordt, politiek gezien, gekenmerkt door de verschrikkelijke gevolgen van WO I, revanchistische gevoelens, de economische crisis en de opkomst van het fascisme. Deze thema’s komen ook in dit boek terug.
Over het boek.
Waar in ‘Tot ziens daarboven’ de hoofdrollen vertolkt werden door mannen, is het nu een vrouw om wie het boek draait. Madeleine Péricourt is de erfgename van het vermogen van Marcel Péricourt, eigenaar van de bank met dezelfde naam. Bij de begrafenis van Marcel stort de zevenjarige Paul zich vanaf de eerste verdieping van het familiehuis ter aarde. Paul is de zoon van Madeleine Péricourt en Henri d'Aulnay-Pradelle, een bekende uit het vorige boek. Paul raakt verlamd en komt in een rolstoel terecht. Pas veel later wordt bekend wat het motief is geweest van zijn noodlottige sprong op de doodskist van zijn opa.
Door financiële machinaties van wat nu een controller of CFO wordt genoemd, raakt Madeleine bijna alles kwijt. Het adembenemde vervolg laat zich lezen als de wraak van een vrouw op die macho losers die haar en haar zoon in de afgrond gestort hebben. Het is het eeuwige spel van list, lust en bedrog, intriges, samenspanningen, chantage, Macchiavellistische machtspolitiek en alles wat verder geoorloofd is in oorlog en liefde. Jackie Collins dus? Alleen honderd keer beter geschreven en verweven met tal van thema’s: de macht en cynisme van het kapitaal, sociale onrechtvaardigheid, de politieke kuiperijen, corruptie en gigantische fraudes.
De roman is knap geconstrueerd en barst van de nobele, kwaadaardige en ondeugende karakters, is spannend en vol van milde, licht ironische maar ook vileine humor. En bijzonder geslaagde zijverhalen. De roman ademt de twintiger en dertiger jaren. De schrijfstijl is duidelijk geïnspireerd door grote auteurs als Alexendre Dumas en Charleston Dickens. Wat minder wijdlopig, maar uiterst leesbaar. Naar het einde toe neemt het thrillerelement snel toe en wel zodanig dat de lezer de neiging heeft om sneller te gaan lezen.
Een verrukkelijk boek op basis van historische feiten waar Lemaître een eigen invulling aan heeft gegeven.
Vijf sterren.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jacques
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
