Vijf plus sterren plus

Diane Berg, psychologe van Zwitserse afkomt,  wordt aangenomen als forensisch psycholoog bij de Wargnier kliniek, gesitueerd in een hoog,  afgelegen deel van de  Pyreneeën. Een unieke kliniek voor forensische psychiatrie, uniek voor Frankrijk en Europa en gehuisvest in een oud, sinister gebouw waar het ultieme uitschot van de maatschappij behandeld wordt:paranoïde mensen, zedendelinquenten, psychopaten en seriemoordenaars. Gevoelloos, manipulatief en labiel. De Wargnier kliniek staat sinds een paar maanden onder leiding van een nieuwe directeur. Dr. Francis Xavier zit niet op Berg te wachten, die nog was aangenomen door de vorige directeur. De ontvangst is kil. Al spoedig ontdekt Berg dat het ultra beveiligde gebouw meer geheimen bevat dan zij had durven dromen.

Martin Servaz is commandant op het regionale bureau van de recherche in Toulouse. Servaz is een zachtmoedige, scherpzinnige speurder. Hij is gescheiden. Wie niet bij de recherche, waar de uren nooit geteld worden en het werk prevaleert boven het gezinsleven. Zijn schaarse vrije uren worden gevuld met  muziek , hij is gek op Mahler, en de Griekse en Romeinse filosofen en wijsgeren. Servaz is goed in zijn werk. Cathy d’Humières, de flamboyante en ravissante 50+ aanklaagster van het OM, lang, blond geverfd haar en elegant gekleed heeft hem naar de reusachtige waterkrachtcentrale gestuurd. Alleen. Waarom? Samen met een aantal kopstukken moet hij een moord oplossen. Een moord gepleegd op het bergstation van de kabelbaan, op tweeduizend meter hoogte. Het lijk is aangetroffen op een steunpilaar van de kabelbaan, onthoofd en ontdaan van ledematen. De huid is samengespannen tot grote vleugels. Maar het stoffelijk overschot is geen menselijk wezen. Het is een … paard.  

Het volbloedpaard is eigendom van Eric Lombard, een van de topindustriëlen van Frankrijk. De implicaties zijn zorgwekkend. Lombard’s invloed is groot met onbeperkte toegang tot de hoogste regionen van de macht. Servaz staat voor een raadsel.

Als lezer weet je dat, volgens de wetmatigheden van de thriller, beide verhaallijnen elkander een keer zullen kruisen. Dat gebeurt ook. En hoe!

Conclusie.

Glacé ( Ijskoud), om onbekende redenen vertaald in “Een kille rilling”, is het debuutalbum van Bernard Minier.

“Een kille rilling” is een fraaie thriller en behoort tot het beste wat ik de afgelopen jaren gelezen heb.  Daar zijn een aantal redenen voor aan te wijzen die kort besproken worden. De belangrijkste reden is vooral gelegen in het feit dat Minier een groot verteller is ( zoals alle grote auteurs in dit genre) die de dreigende atmosfeer 587 bladzijden lang weet vast te houden.

Niet alleen de hoofdpersonen maar ook de beschrijving die uitgaat van de donkere hoge bergen, kliffen en rotsen, de vries- en sneeuwkou, de huilende koude wind; Bernard Minier neemt in zijn beschrijving  de woeste natuur in de Pyreneeën als een extra dimensie mee in zijn thriller. Hij spreekt zelf van het apocalyptisch karakter van de natuur.

Het plot is ingenieus van karakter en verveelt geen moment. Er gebeurt veel en de schrijver is het uitstekend gelukt om de snelheid in het verhaal aan te houden. Stap voor stap, helder en integraal volgen we de speurders op hun tocht naar de waarheid.

Het aantal personages is behoorlijk groot te noemen. De verteller Minier creëert een groot aantal heerlijke mensen van vlees en bloed, met hun (on)hebbelijkheden en geheimen, met name op relationeel gebied.

De grote kracht lag, naast het krachtige plot en de raak getroffen typeringen,  in het groot aantal zijlijnen op het gebied van de psychiatrie. Minier vertelt uiterst boeiend en passend in het decor van het verhaal over de nieuwste behandelmethoden voor gewelddadige en geesteszieke criminelen; zo weten we nu wat aversietherapie, oculomotorische observatie en penisplethysmografie inhouden en wat de mensonterende toepassingen zijn. (Deze moeilijke woorden moet u maar googelen. Uiteg hier gaat te ver)

Daarnaast, in een vloeiende schrijfstijl met vele dialogen,  mooie beschouwingen over tal van onderwerpen die raakvlakken hebben met het verhaal, niet essentieel daarbij zijn, maar duidelijk het leesplezier aanmerkelijk verhogen. Wat te denken van zijn mening over de gekheid van de media, fora en internet, over het cliché van de egocentrische artiest en avantgardische, mon-conformatische publiek dat hen omringt, over belastingontwijking ( 'Alleen gewone mensen betalen belasting") , over de zes morele ontwikkelingsfasen van Lawrence Kohlberg etc.

Onderstaande quote als voorbeeld voor het feit dat Minier kan schrijven:

“… Er waren toch ook landen waar de dood gezien werd als iets luchtigs,iets moois, waar het werd gevierd, en er gelachen werd en waar die sombere, vreugdeloze, kerken met hun requiems en larcrima rerum, Kaddisj en treurgebeden er buiten werden gehouden. Alsof kanker, ongelukken, harten die ermee ophouden, zelfmoorden en moorden nog niet genoeg waren, dacht hij bij zichzelf”

Als uitsmijter een van zijn Latijnse spreuken die hij regelmatig in het rond strooit.

Consensus non concubitus facit nuptias.

Een huwelijk bestaat bij de gratie van overeenstemming, niet het delen van een bed.


Want na de afsluiting van het drama rond het paard en een reeks van verdere gewelddadige incidenten, komt, als een duveltje uit een doosje, de auteur met een aantal morele vraagstukjes. Nou ja, vraagstukjes? Hoe zit het als een meisje van zeventien en een getrouwde man van tweeënveertig elkaar meer dan leuk vinden? Of wat als de gierende hormonen van een vrouw die niet zwanger is van hem, hem zoent en liefdevol zijn wang streelt?


Vijf+ sterren