Mads Peder Nordbø zet een wreed debuut neer.

Over het boek

' Vergeet niet dat er altijd twee kanten aan een verhaal zitten en dat de waarheid schuilt in de details van de leugens.'

In 1973 worden op  Groenland een viertal mannen op een werkelijk beestachtige manier om het leven gebracht: opengesneden, gevild en de ingewanden ritueel in een cirkel om het lichaam heen gelegd, zo worden ze gevonden.
Hoofdcommissaris Jakob Pedersen, een Deen, en Karlo Lange, zijn Groenlandse collega, worden op de moorden gezet. Tegelijkertijd zijn er twee meisjes spoorloos verdwenen.
Pedersen schrijft in een klein notitieboekje op wat hem beroert. Dat zijn poëtische ontboezemingen maar ook veel aantekeningen en notities over het onderzoek naar de moorden. Jakob verdwijnt spoorloos.

In 2014 wordt in een ijsspleet een skelet ontdekt. De opwinding is groot. Een Groenlandse Ötzi?

Matthew Cave is journalist bij het blad Sermitsiaq en vliegt samen met de fotograaf Malik naar de vindplaats. De dag na terugkomst meldt Malik dat alle foto's en apparatuur uit zijn appartement gestolen zijn.
Bij de tweede vlucht blijkt dat de bewaker vermoordt is en de Vikingmummie verdwenen. Aqqalu, de bewaker, is op een gruwelijke wijze  afgemaakt. Ook de visser die het skelet gevonden heeft, ondergaat dit afschuwelijke lot. Het politieonderzoek begint en de publicatie gaat niet door.

Cave komt in het bezit van het notitieboekje en ontdekt dat de modus operandi van de moorden in 1973 en 2014 hetzelfde zijn. Wat is het verband?

Conclusie
Het gebruik van twee tijdlijnen is een veelvuldig toegepaste techniek om verleden en heden met elkaar te verbinden.

In een ingenieus, maar toch helder plot laat Mads Peder Nordbo beide lijnen bij elkaar komen. De verhaallijn uit 1973 is in eerste instantie superieur aan die van 2014. In de tweede helft van het boek worden de zaken omgedraaid.

De schrijfstijl kan het best getypeerd worden met compact - Nordbo beschrijft niet de werking van een koffiemachine - en terughoudend.  
Dit laatste m. n. in empathische zin. Met uitzondering van een dramatische gebeurtenis lukt het de auteur niet om het hart van de lezer te raken. Er gebeurt veel in het boek en de wisselwerking tussen de gebeurtenissen in 1973 en 2014 is er de oorzaak van dat het boek toch ruim 300 blz telt. Mijn ervaring is dat de veelheid aan Groenlandse namen goed in de gaten gehouden moet worden.

Er valt niet veel te lachen in dit boek.
Tegen de achtergrond van politiek en financieel machtsmisbruik, corruptie en nepotisme schetst Nordbo een ontluisterend beeld van de Groenlandse samenleving. Achter de voordeur vindt van  alles plaats: verkrachtingen, kindermishandeling, incest en huiselijk geweld. Een uiterst vrouwonvriendelijk land. Het is niet zo vreemd dat Tupaarnaq, de vrouwelijke hoofdrolspeelster,zowel fysiek als mentaal, geboetseerd is naar Lisbeth Salander.

Daar blijft het niet bij.
De smerige zeehondenjacht wekt weerzin op.
In de schildering van de omgeving , de couleur locale, komen de kleuren betongrijs, blauwzwart, roestbruin, donkergrijs, vaak voor en het zeehondenvlees, de blubber, is zwart, pikzwart. En de smerige bouwblokken hebben stalinistische betitelingen als Blok P en Blok 2.

Is het boek als thriller gelukt?

Absoluut. Neem Nordic Noir letterlijk in z’n meest elementaire betekenis en er komt toch een opwindende thriller van formaat uit rollen over mensen en misdaad op een vreemd, koud eiland.

Jammer dat het lang duurt vooraleer het verhaal op stoom komt.

Vier  sterren

Jac Claasen