Lezersrecensie
IJzersterk debuut van Helen Fields. 5+ sterren
“Hij dorstte naar kennis zoals anderen hunkerden naar geld en dat maakte het moeilijk om iemand te vinden die zijns gelijke was. Dat was de reden waarom hij zich gedwongen zag te moorden”
Ach, hebben we ooit een mooiere reden gehad om iemand de nek om te draaien? Ik kan het me niet herinneren. Er klopt natuurlijk helemaal niets van, maar Helen Fields geeft al op derde bladzijde van het eerste hoofdstukje bloot dat we hier van doen hebben met een bijzonder exemplaar van de mensheid: een moordenaar met een groot intellect die naast het feit dat hij elk jaar een nieuwe taal leert, zorgvuldig geformuleerd, in omfloerste termen aangeeft waarom hij doet wat hij moet doen. “Het leven was goedkoop, omdat het gewone volk er weinig waarde aan hechtte. Hijzelf zat anders in elkaar. Hijzelf zocht constant de grenzen van zijn kunnen op, spande zich in om te leren, om zichzelf te overtreffen”. Een edele doelstelling, ware het niet dat de uitvoering en het in de praktijk brengen daarvan, op grote weerstand stuitte bij de rest van de mensheid, althans de overgrote meerderheid daarvan. De intellectuele dader is zo gek als een loden deur, maar wel gehaaid, gewiekst. Hij weet dat hij geen sporen achter mag laten. Hij handelt derhalve zorgvuldig, behoedzaam en uiterst planmatig.
Inspecteur Luc Callenach, een halve Schot, een halve Fransman, voormalig Interpol agent, voor de tweede dag in dienst bij het team Zware Misdrijven van de Schotse politie in Edinburgh, is een van die mensen die er voor opgeleid zijn om de uitvoering van dit soort voornemens in de kiem te smoren. Hij is om bepaalde redenen naar Schotland uitgeweken. Callenach is behept met een eigenaardige kwaal: hij is zo waanzinnig aantrekkelijk dat het afleidt. Hij beschouwt het als een last, eerder dan een zegen.
Zijn collega is Ava Turner, zelfde rang, wat ouder in leeftijd. Ava legt Callanach uit hoe hij om moet gaan met z'n rechercheurs, hoe je loyaliteit creëert, steun en toeverlaat laat binnenkomen en zo een team vormt.
Waarom is hij alles kwijt geraakt, zijn huis, zijn moeder, zijn carrière?
De ontwapenende Ava zet hem op z'n plaats en zorgt dat hij ontspant.
Hij wordt aan het werk gezet als er telefoontje binnenkomt uit Braemar, waarin melding wordt gemaakt van een lijk, waarbij gedacht wordt aan Elaine Buxton, een advocate uit Edenburg, die al twee weken vermist is. Het volgende slachtoffer is de eerwaarde dominee Jayne Magee, 36, blank, van de Schotse Episcopaalse Kerk.
Conclusie.
“Perfecte resten” , met als ondertitel :” Eerst grijpt hij hen, dan breekt hij hen” , is een kwalitatief bijzonder goede thriller, een ijzersterk debuut. Helen Fields schrijft heel onderkoeld. Bepaalde hoofdstukjes lenen zich ervoor om eens lekker uit de bocht te vliegen en ongegeneerd te keer te gaan. Zij houdt zich in en dat versterkt het humoristisch effect. Bepaalde scènes wordt buitengewoon angstaanjagend beschreven, even wreed als humoristisch. En ook hier houdt Fields zich in. Overigens, laat daar geen misverstand over bestaan, deze thriller bevat een groot aantal zeer donkere scènes, die door de schrijfstijl aankomen zoals ze bedoeld zijn.
Het boek bevat een aantal mooie zijlijntjes, die scherp geprofileerd worden. Zoals de interventie van Professor Edwin Harris en de eerwaarde kanunnik Paul Churchill. Werkelijk hilarisch. ' Hij ziet er niet alleen uit als God op een kindertekening,maar gedraagt zich ook zo'. Over professor Edwin Harris. Maar ook het misbruik en de uitwassen in de Katholieke kerk ontkomen niet aan de scherpe pen van Helen Fields. Zoals de vreselijks opvang van de zwangere tienermeisjes door kwaadaardige en misvormde zusters.
Opmerkelijk is het taalgebruik van de dader. Opmerkelijk in de zin dat in de waanzinnige wereld waarin hij vertoeft, het gebruik van goede manieren op een bepaalde manier geïnterpreteerd kan worden, ja zelfs moet worden. Luchtig zeker, ware het niet dat alle grenzen van betamelijkheid jegens zijn gasten op een abjecte manier worden overschreden. Helen Fields dikt niets aan, enkel haar taalvaardigheid en die van de vertalers, Ankie Klootwijk en Ernst de Boer zijn hier 'schuldig' aan. Het eufemistisch taalgebruik van de dader is schitterend en onderkoeld humoristisch weergegeven.
Een van de beste thrillers van 2019 en zeker het beste debuut van 2019.
5+sterren.
Ach, hebben we ooit een mooiere reden gehad om iemand de nek om te draaien? Ik kan het me niet herinneren. Er klopt natuurlijk helemaal niets van, maar Helen Fields geeft al op derde bladzijde van het eerste hoofdstukje bloot dat we hier van doen hebben met een bijzonder exemplaar van de mensheid: een moordenaar met een groot intellect die naast het feit dat hij elk jaar een nieuwe taal leert, zorgvuldig geformuleerd, in omfloerste termen aangeeft waarom hij doet wat hij moet doen. “Het leven was goedkoop, omdat het gewone volk er weinig waarde aan hechtte. Hijzelf zat anders in elkaar. Hijzelf zocht constant de grenzen van zijn kunnen op, spande zich in om te leren, om zichzelf te overtreffen”. Een edele doelstelling, ware het niet dat de uitvoering en het in de praktijk brengen daarvan, op grote weerstand stuitte bij de rest van de mensheid, althans de overgrote meerderheid daarvan. De intellectuele dader is zo gek als een loden deur, maar wel gehaaid, gewiekst. Hij weet dat hij geen sporen achter mag laten. Hij handelt derhalve zorgvuldig, behoedzaam en uiterst planmatig.
Inspecteur Luc Callenach, een halve Schot, een halve Fransman, voormalig Interpol agent, voor de tweede dag in dienst bij het team Zware Misdrijven van de Schotse politie in Edinburgh, is een van die mensen die er voor opgeleid zijn om de uitvoering van dit soort voornemens in de kiem te smoren. Hij is om bepaalde redenen naar Schotland uitgeweken. Callenach is behept met een eigenaardige kwaal: hij is zo waanzinnig aantrekkelijk dat het afleidt. Hij beschouwt het als een last, eerder dan een zegen.
Zijn collega is Ava Turner, zelfde rang, wat ouder in leeftijd. Ava legt Callanach uit hoe hij om moet gaan met z'n rechercheurs, hoe je loyaliteit creëert, steun en toeverlaat laat binnenkomen en zo een team vormt.
Waarom is hij alles kwijt geraakt, zijn huis, zijn moeder, zijn carrière?
De ontwapenende Ava zet hem op z'n plaats en zorgt dat hij ontspant.
Hij wordt aan het werk gezet als er telefoontje binnenkomt uit Braemar, waarin melding wordt gemaakt van een lijk, waarbij gedacht wordt aan Elaine Buxton, een advocate uit Edenburg, die al twee weken vermist is. Het volgende slachtoffer is de eerwaarde dominee Jayne Magee, 36, blank, van de Schotse Episcopaalse Kerk.
Conclusie.
“Perfecte resten” , met als ondertitel :” Eerst grijpt hij hen, dan breekt hij hen” , is een kwalitatief bijzonder goede thriller, een ijzersterk debuut. Helen Fields schrijft heel onderkoeld. Bepaalde hoofdstukjes lenen zich ervoor om eens lekker uit de bocht te vliegen en ongegeneerd te keer te gaan. Zij houdt zich in en dat versterkt het humoristisch effect. Bepaalde scènes wordt buitengewoon angstaanjagend beschreven, even wreed als humoristisch. En ook hier houdt Fields zich in. Overigens, laat daar geen misverstand over bestaan, deze thriller bevat een groot aantal zeer donkere scènes, die door de schrijfstijl aankomen zoals ze bedoeld zijn.
Het boek bevat een aantal mooie zijlijntjes, die scherp geprofileerd worden. Zoals de interventie van Professor Edwin Harris en de eerwaarde kanunnik Paul Churchill. Werkelijk hilarisch. ' Hij ziet er niet alleen uit als God op een kindertekening,maar gedraagt zich ook zo'. Over professor Edwin Harris. Maar ook het misbruik en de uitwassen in de Katholieke kerk ontkomen niet aan de scherpe pen van Helen Fields. Zoals de vreselijks opvang van de zwangere tienermeisjes door kwaadaardige en misvormde zusters.
Opmerkelijk is het taalgebruik van de dader. Opmerkelijk in de zin dat in de waanzinnige wereld waarin hij vertoeft, het gebruik van goede manieren op een bepaalde manier geïnterpreteerd kan worden, ja zelfs moet worden. Luchtig zeker, ware het niet dat alle grenzen van betamelijkheid jegens zijn gasten op een abjecte manier worden overschreden. Helen Fields dikt niets aan, enkel haar taalvaardigheid en die van de vertalers, Ankie Klootwijk en Ernst de Boer zijn hier 'schuldig' aan. Het eufemistisch taalgebruik van de dader is schitterend en onderkoeld humoristisch weergegeven.
Een van de beste thrillers van 2019 en zeker het beste debuut van 2019.
5+sterren.
2
2
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jacques
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
