Hard en cynisch. Zo moeten de thrillers zijn.

Daniel Cole ( 1983) verdiende als ambulancebroeder de kost. Voorheen werkte hij bij de RSPCA  ( dierenbescherming) en bij de Royal National Lifeboat Institution, het Engelse equivalent van de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij. Hij woont tegenwoordig in Bournemouth, Engeland.y

( Bron: https://www.harpercollins.com/cr-124346/daniel-cole en interview http://www.publishersweekly.com/pw/by-topic/authors/interviews/article/72689-baseball-bat-to-the-head-pw-talks-with-daniel-cole.html )

Plot.

In de regel bestaat een lichaam, in grote trekken, uit een hoofd, een romp, een linkerarm, een rechterarm en een linker- en rechterbeen. Waarbij alle lichaamsdelen een min of meer eenduidig geheel vormen en als zodanig functioneren dankzij hersenen, zenuwen, spieren, bloed en weefsels die alles bij elkaar houden en aansturen. Is dit niet het geval, d.w.z. bestaat het lichaam uit elementen die van meerdere personen afkomstig zijn, dan heb je als politie een groot probleem.

In dit geval ligt het probleem bij de Londense politie. Immers er zijn dan minimaal zes mensen vermoord. Op Hoofdinspecteur Terrence Simons met zijn team rust de zware taak dit probleem op te lossen. De zaak krijgt een bizarre wending als Andrea, de ex van rechercheur William Oliver Layton-Fawkes bijgenaamd Wolf, een document ontvangt met nog eens de namen van zes personen met de datums waarop deze mensen vermoord zullen worden. De laatste op de lijst is Wolf, haar ex-man.

Het door gebrek aan slaap, geld en mensen geplaagde team bestaat, naast Simmons en  Wolf uit:

Commissaris Vanita, een kleine Indiase, gekleed als stripfiguur in roze en paarse draperieën , die niets anders en liever doet als haar straatje schoon vegen

Emily Baxter, een 32 jarige botte, tierende rechercheur

Alex Edmunds, de intelligente nieuweling van Fraude die zich bewijzen wil  en

De Schot Finlay, die vlak voor zijn pensioen staat en alles al gezien heeft.

Het zijn allemaal mensen van vlees en bloed, met hun eigen demonen en (on)hebbelijkheden. De veelheid aan personages wordt door Cole geleidelijk aan geïntroduceerd en leidt niet tot geheugenproblemen. Een bijzondere verhaallijn is die van Andrea, werkzaam als sterverslaggeefster bij een groot mediaconcern. Andrea wordt het verhaal ingezogen als zij in een sensationele en dramatische uitzending de overige vijf namen van de slachtoffers inclusief haar ex-man en de dag van overlijden bekend maakt.
Haar chef is Elijah Reid. Zijn onmenselijke focus op kijkcijfers en reclameminuten- hij is de leider van de roedel,  het wolfpack van de pershyena’s – leidt tot  een reeks keiharde opmerkingen en dialogen waarin Cole op zijn best is. Andrea moet kiezen tussen Wolf en Reid. Een bijzonder goed  uitgewerkte verhaallijn.

De volgende cruciale vragen moeten worden opgelost. Wie heeft een onvrijwillige bijdrage geleverd aan de totstandkoming van de menselijke lappenpop en vooral: hoe kan voorkomen worden dat de lappenpopmoordenaar de mensen op de lijst  op de vooraf bepaalde tijdstippen vermoord?

Conclusie.

Ragdoll is gelukkig geen gebakken lucht zoals Hexof Het meisje in de trein. Daniel Cole levert een verrassend sterk debuut af met opvallende elementen. Het originele idee van de lappenpop is bijzonder sterk uitgewerkt. Als schrijver moet je zes slachtoffers in beeld brengen. Cole doet dat haast terloops met bijzonder veel afwisseling. Het is bijzonder wrang te constateren dat een slachtoffer nooit vermoord had mogen worden. Als lezer moet je wel opletten bij Cole. Zoals op de back-flashes uit 2010 uit het St. Ann’s.  Anders ontgaan je dit soort pikante details.

Auteurs van thrillers zijn het over het algemeen geen lachebekjes. Humor is bijzonder dun gezaaid. Daniel Cole doet echt zijn best om dit op te vijzelen. Er worden veel en harde grappen gemaakt. Zoals hij zelf meegeeft is zijn tijd als ambulancebroeder medebepalend geweest voor de keuze van de  harde, zwarte, cynische humor. (De dating site rich-bitch. com bij voorbeeld)  Zijn one liners komen af ten toe hard aan maar kunnen (nog) niet tippen aan die van Philip Kerr.

Het plot zit goed in elkaar. De proloog, negen bladzijden lang,  beginnend op 24 mei 2010 is sensationeel te noemen en roept veel vragen op. Wie het einde ziet aankomen beschikt over een bijzondere mate van helderziendheid. Het boek is beschrijvend van aard en wordt vanuit diverse perspectieven voor de lezer mooi in beeld gebracht. Een groot deel van het boek bestaat uit harde sarcastische dialogen. Er wordt opmerkelijk veel gebruld en geschreeuwd tegen elkaar door de hoofdrolspelers.

De personages worden prima beschreven en wie filmisch leest, zoals ondergetekende ziet met een paar woorden de scene of persoon in beeld komen.

In tegenstelling tot hetgeen de titel suggereert is dit geen horrorverhaal. Er vloeit heel wat bloed, er wordt behoorlijk gemoord en de lijken zijn niet gering in aantal. Heerlijk allemaal. Het zijn en blijven moorden die opgelost moeten worden door een team van mensen, ieder met z’n eigen rugzak. Dat is tevens het grote punt van kritiek. Cole laat te weinig los over het verleden van de hoofdrolspelers. Waarom is Baxter zo agressief, waarom wil Edmunds van de recherche af, waarom zijn Wolf en Andrea gescheiden? Waarom gaat de moordenaar, een geestelijk gestoorde narcistische psychopaat, zo tekeer en wat motiveert hem om te doen wat hij doet en gedaan heeft. Er is geen behoefte een freudiaanse-terug-in-de-kinderjaren-wroetende-kijk op de zaak. Het blijft allemaal wel erg oppervlakkig zo. Jammer, dit aspect van onze Scandinavische auteurs wordt node gemist.

Wellicht dat Cole in het vervolg wat verder ingaat op dit soort zaken.

Gelukkig maakt Cole ook wat uitstapjes. Zoals de vermelding van Robert Leroy Johnson (Hazlehurst (Mississippi), 8 mei 1911 – Three Forks (Mississippi), 16 augustus1938)  één van de invloedrijkste Amerikaanse bluesartiesten aller tijden. Of het gebruik van het woord kryptoniet ( sic).

Ondanks de kleine hiaten of gebreken overheerst het enorme leesplezier van deze intelligente en humorvolle thriller. De ideale thriller, voor iedereen anders, moet nog geschreven worden. Als docent zou ik een negen geven. Ronden we af op:

Vijf sterren.

Jac Claassen.

Nawoord

De uitgever heeft echt zijn best gedaan bij het op de markt brengen van dit boek. In positieve zin is de afwerking te noemen, de figuratieve rode draad op de cover maar ook als echte rode draad opduikend op en tussen de katernen en op de rug. Jammer voor de e-lezers maar zij missen dit evidente detail.

Jammer van die over de top marketing, culminerend in een aantal, volstrekt onbenulligedoodslaande Lou de palingboerachtige getuigenissen ( Ziet, Hij loopt, na 25 jaar in den rolstoel. Looft den Heere). De mening  van een boekverkoper in Amsterdam is irrelevant. De jongste bediende die dit verzonnen heeft mag tot z’n 68ste zijn stofjas blijven aanhouden. Jammer van de chique dubbele cover, die zo ontsierd wordt.