Parodie van thriller en humor?

Anne-Line Svendsen is bijstandsconsulente op het kantoor van de sociale dienst. Haar klantenbestand bestaat uit een aantal relatief jonge vrouwen die als voornaamste bezigheden hebben  uitslapen, een uren durende optutsessie gevolgd door shoppen en uitgaan èn hun hand ophouden om een greep te doen in de staatskas. Zonder tegenprestatie uiteraard. Zelf wordt zij geconfronteerd met de harde werkelijkheid van een levensbedreigende kankerdiagnose, die leidt tot negatieve gevoelens jegens haar klantenbestand die, na het nuttigen van wat glaasjes port, escaleren in wraak- en liquidatiegevoelens jegens die nietsnuttende barbiepopjes..Het wordt tijd dat die parasieten van de maatschappij aangepakt worden

Carl Morck, leider van afdeling Q,  wordt geconfronteerd met een managementingreep. Het percentage opgeloste zaken is ver onder de maat en er gaat bezuinigd worden op afdeling Q. Zo heeft de commissie juridische zaken van het parlement beslist.

Dan is Rose, steun en toeverlaat van de afdeling, plotseling weg. De ongerustheid  over haar neemt toe op afdeling Q. Zeker bij  Gordon,een lange bleke slungel, die heimelijk verliefd is op Rose. Rose krijgt blokkades en black outs en komt in een soort psychische schemertoestand te verkeren, Een zaak uit het verleden beknelt haar geestelijke vermogens.   

Daarnaast gaat het geweld in de maatschappij gewoon door. In een park wordt het lichaam gevonden van een vermoorde vrouw, vallen er twee dodelijke slachtoffers door opzettelijk gearrangeerde auto-ongevallen , is er een roofoverval op een discotheek geweest met wederom een slachtoffer- ook een klant van Anne-Line-  en zoekt een weggezakte oud politieman contact met Carl. Hij ziet overeenkomsten met een vroegere moordzaak met een actuele zaak.

Al met al, een  spaghetti van verhaallijnen.  Adler-Olsen ontrafelt op een verbluffende manier de warboel. Eind goed, al goed? Neen, wat is er met Mona aan de hand, wier parfum als signaalmolecuul, als ferromoon  functioneert en  op tientallen meters afstand Carl altijd weer knikkende knieën bezorgt?  Wordt vervolgd dus.



Conclusie

Thrillers en humor hebben een moeizame relatie. Er zijn uitzonderingen. Jussi Adler-Olsen is er een van, In zijn serie Q wordt dit element door Adler-Olsen waar mogelijk naar voren gehaald. ‘Selfies’is het zevende deel uit een serie misdaadverhalen rond afdeling Q, een cold case team van de Deense politie, gehuisvest in de kelders van het hoofdbureau in Kopenhagen.

Selfies  is een weerzien met tal van bekende personen uit de privé en werksfeer van Carl Morck, hoofd van afdeling Q, Het aantal personen is in de loop van de tijd dermate toegenomen dat het de uitgever niet zou misstaan een lijstje met alle hoofd- en bijrollen toe te voegen. Zeker voor de instappers een must. Het merendeel heeft wel een of andere tik of bijzonderheid die door Adler-Olsen uitvergroot wordt en een komisch effect teweeg brengt.

Met gebruikmaking van tijd en wijle barok taalgebruik en een groot scala aan verhaallijnen creëert Adler-Olsen en uiterst amusante en spannende thriller. Dramatisch ook.  De hoofdrol is daarbij weggelegd voor Rose, die steeds verder wegzakt in een uiterst labiele psychische  toestand en daarbij ook nog eens terecht komt in de bizarre lotgevallen van een stelletje nietsnutten. Rose wordt volledig ontrafeld en haar raadselachtig gedrag uit vorige boeken verklaard.


Adler-Olsen plaatst volop maatschappij kritische noten. Over de invloed van de media die elke moordzaak zien als een stuk amusement waarmee de kijkcijfers omhoog gejaagd kunnen worden, over het naziverleden van moordenaars, nu eerbare burgers die de dans ontspringen en hun terechte straf weten te ontlopen en vooral een meesterlijke persiflage op de kunstwereld met het zelfbenoemde schildericoon Kinua von Kunstwerk in de hoofdrol.

Adler-Olsen’s Selfies is een spannend boek om in een ruk uit te lezen. Dat zal niet lukken door de omvang van 490 bladzijden. Waar in eerdere delen uit de serie bv  in  “De vrouw in de kooi’ of ‘De noodkreet in de fles’ het realisme overheerste kan ‘Selfies’ gemakkelijk gelezen worden als een parodie. Wat mij betreft mag Adler-Olsen weer terug naar de mix van realisme en aanstekelijke humor.