Heftig

Dit is op z’n minst een “heftig” boek. Het is een autobiografisch boek dat Michaël Schofield over zijn dochter Jani schreef. Het is nauwelijks te vatten dat een peuter/kleuter tot zo’n gedrag in staat is. Jani haar ouders Susan & Michaël merken al heel vroeg op dat hun dochter ‘Geniaal’ en ‘hoogbegaafd’ is. Ze leeft echter in een eigen fantasiewereld met heel veel verschillende ingebeelde vrienden, ze heeft zeven ratten met als namen de dagen van de week, een hond ‘Laag,’een poes ‘400’ en nog veel anderen. Haar grootste probleem is echter haar gewelddadigheid die zich vooral richt op haar babybroertje en haar ouders dat zich uit met schoppen, slaan en bijten.
De ouders leven in een hel, nergens kunnen ze terecht psychiatrische afdelingen in ziekenhuizen, kinderpsychiaters, niemand weet precies wat er aan de hand is met Jani.
Michaël schrijft zoals het is, gewoon de realiteit, punt uit.
De frustraties, de ruzies met zijn vrouw, de harde woorden met leerkrachten , hulpverleners en zijn onophoudelijke zorg voor Jani. Door die heftige reacties op te schrijven is er veel onbegrip voor zijn situatie bij veel lezers en recensenten. Tenslotte valt het verdict, Jani heeft een zeer zware vorm van schizofrenie, wat zelden voorkomt bij een jong kind. Het deed me denken (maar niet te vergelijken) aan Haar stille stem van Arthur & Carly Fleischman. Carly heeft een zware vorm van autisme en ook zij kampen met de frustraties en onbegrip van de buitenwereld.
Beide boeken tonen aan hoeveel moeilijker het is om een psychische ziekte te begrijpen, te herkennen en te ‘erkennen’. Zelfs ( en net die...) de verzekeringsmaatschappijen doen hierover zo moeilijk, iets wat ouders en ook de vader van Jani helaas moeten ervaren.
Voor al dezen die dit boek maar ‘verzonnen’ vinden denk toch eens goed na wat het moet betekenen voor ouders en hun kinderen die dagelijks leven in die situatie.http://www.boekensite.gent/node/655