Fantasy, horror of ook actualiteit?

‘Verlossing' is na ‘Vonnis’ het tweede deel van ‘Bloedwetten', een fantasy-serie geschreven door Sophia Drenth (1971). In 'Vonnis' leren we het hoofdpersonage Roan Storm, een Raadsheer in de stad Stede in Neerlanden, kennen. De stad heeft last van de Ath'vacii, ook wel 'gemaakten' genoemd. Zij leven van bloed, roven dat van de burgers, zijn eigenlijk dus een soort vampiers. Ze hebben de vrouw van Roan vermoord en Roan wil er alles aan doen om de Ath'vacci uit te roeien. Hij initieert daartoe een Bloedwet waarin het verboden wordt om bloed te roven. Hij executeert een van de Ath'vacci en betaalt daarvoor een hoge prijs. Hij wordt veroordeeld tot het transformeren in Ath'vacci. Hij wil echter zijn Bloedwet handhaven. Het bloed van mensen en Ath’vacci moet gescheiden blijven en niemand dient naar het bloed van anderen te dorsten. Roan vecht zelf steeds tegen de aandrang van 'bloedlust' en wil zijn menselijke trekken behouden. Hij heeft bloed nodig om te overleven en het bloedpulver dat voor hem gemaakt is zorgt daarvoor.

‘Verlossing’ is enerzijds horror (de meest gruwelijke dingen worden tot in detail beschreven), anderzijds fantasy (niet te hopen dat dit ons ooit te wachten staat). Maar het boek is spannend zodat je er ook een thriller-label op zou kunnen plakken. Het speelt zich in een mytische setting af die de sfeer ademt van de donkere, duistere buurten uit het eind van de negentiende begin van de twintigste eeuw waarin de afstand tussen burgers en gegoeden manifest was. De kleur van de kaft geeft de sfeer van het boek mooi aan: duister, onheilspellend. De tijd van koetsen, korsetten en kaarsen.

Maar er zit ook een actuele laag in. Hoe gaan wij in onze samenleving met veranderingen om? Roepen wij ook niet steeds dat de tijden veranderd zijn, zien wij ook niet elke dag hoe de politiek draait en de rechters voor ons gevoel geen recht, maar 'krom' spreken, hoe de machtigen, degenen die het meeste geld hebben, bepalen wat er gebeurt? Zijn wij ook niet verslaafd aan allerlei dingen? Zo kan 'De Verlossing' ook gelezen worden.

Het boek begint rustig met een operavoorstelling waarin Kushir, een Ath’vacci optreedt. De Ath’vicci maken gewoon deel uit van de bevolking, leven tussen de gewone stervelingen in. De titel van het boek suggereert dat Roan van zijn zware last verlost zal worden.
Roan voert een constante strijd met Raadsheer Eisenwoud, die de Bloedwet op een andere manier uitlegt. We volgen zijn worsteling en zijn ontwikkeling als personage. Het bloedpulver is een soort drug geworden, is verslavend, maar geneest ook ziekten als kanker. Het was oorspronkelijk niet bedacht voor de 'gewone mensen' maar Eisenwoud wil het vrij verstrekken aan iedereen die daar baat bij heeft: "Tijden veranderen en dit is de tijd van de bloedpulver." De Ath'vacci vinden dat het hen vrij staat bloedpulver, gemaakt van hun eigen bloed, te geven aan wie zij zelf willen. De pulververslaving maakt hen afhankelijk van de Ath'vacii, die daardoor over de gewone burgers kunnen heersen en met hen kunnen doen wat ze willen. Roan wil een compleet verbod op bloedpulver voor mensen en om dat voor elkaar te krijgen heeft hij driekwart van de stemmen in ‘het parlement’ nodig.
Er ontstaat een enorme strijd tussen Roan en Eisenwoud waarbij laatstgenoemde er alles aan doet om Roan Storm te doden. De intriges en samenzweringen zijn niet van de lucht. Zo ziet Storm zijn geliefde Maïa een verstandshuwelijk aan gaan met Victoire. Victoire wordt door Eisenwoud ingepalmd en in positie gebracht met als doel Roan te vernietigen. Maar ook Eisenwoud heeft te kampen met verlies. Zijn vrouw Talea is op een vervelende manier getransformeerd en een gedrocht geworden dat niet meer kan praten en nauwelijks kan bewegen. Als Maïa’s leven bedreigd wordt komt Storm in actie en hoe!

Het boek draait om macht, lust, geweld, gekonkel, maar ook om trouw aan jezelf blijven en moraal. Het verhaal gaat kantelen als de bloedhonger naar pulver de mensen zo ongelofelijk heftig wordt dat de Ath’vacci massaal aangevallen worden en ze moeten vluchten. Kan Roan ontkomen? Is het afgelopen met de Ath’vacci?

Als je het eerste deel niet gelezen hebt is het even lastig om in het verhaal te komen, maar zit je in het verhaal dan sleept Sophia Drenth je mee in een rollercoaster van gebeurtenissen op zo'n manier dat je steeds sneller gaat lezen, hongerig wordt naar een nieuwe episode. Het lijkt wel of ze een variant op 'bloedpulver' heeft gerealiseerd, 'story-pulver.' Wat een ‘fantasy’ heeft de auteur. Soms wordt het verhaal wat wijdlopig en zou het misschien wat ingedikt kunnen worden. Misschien zou het boek daardoor aan kracht winnen. Anderzijds blijft het boek je in je greep houden. Zo zit aan het einde van het boek een passage waar Roan een rivier overgezet wordt en op weg lijkt te gaan naar zijn Ath’vacci-moeder, naar de zogenaamde broedcellen, diep in de aarde. Is dat een verwijzing naar het mythologische verhaal waarin veerman Charon de mensen via de Styx overzet naar het dodenrijk, de andere wereld? Drenth zet je zo steeds aan het denken en laat zo zien dat het ‘Verlossing’ meer dan fantasy is.

Het boek heeft een open einde en doet je verlangen naar een deel 3. Was in de oudheid het getal drie niet het symbool voor het toppunt van volmaaktheid? Wordt Roan Storm volmaakt gelukkig?

Mijn eindoordeel: bijna vier sterren.