Hoe hoog kan het water stijgen?

Noodweer is een titel die je op meerdere manieren kunt uitleggen. Enerzijds kan het verwijzen naar storm en regen en slecht weer, anderzijds kan het betekenen dat je je te weer wilt stellen, wilt verdedigen. In dit boek worden beide betekenissen met elkaar verwezen.

De 42-jarige statisca Emilia en haar echtgenoot, immunoloog Bruch, lijken gelukkig getrouwd. Ze wonen buitendijks, ver van de bewoonde wereld met hun kinderen Leo en Osip. Op een avond bezoeken ze een toneelvoorstelling (A streetcar named Desire van Tennessee Williams) waar een verkrachtingsscène voorkomt. Na afloop van de voorstelling wordt Emilia verrast door een kennis die haar van achteren vastpakt en zijn handen over haar ogen legt. “Achter haar ogen vindt een ontploffing plaats” (blz. 7) en komen bij Emilia de herinneringen aan een ingrijpende gebeurtenis in haar leven sterk naar boven. Die vond plaats toen ze Bruch net had leren kennen. Ze heeft echter nooit aan hem verteld over wat haar overkomen is. “Het was een cesuur in haar leven waarna haar leven verder zou gaan”. Het is haar geheim en ze wil dat dat geheim zeker niet de relatie tussen haar en Bruch belemmert. In de statistiek is Emilia met het gemiddelde bezig en worden de extremen bij een onderzoek ‘weggestreept:’ “Wat betekent buitendijks wonen, hoe groot is de kans op overstromen?” Niet voor niets woont het gezin buitendijks. Hun huwelijk is anders door wat Emilia heeft meegemaakt. Kun je ook die extremiteit ‘wegstrepen?’ Hoe groot is de kans dat je huwelijk stand houdt als je elkaar alle geheimen vertelt? Het grote thema in het boek is de spanning tussen intimiteit en openheid: vertel je in een relatie alles tegen elkaar of niet?

Door sprongen in de tijd, flashbacks krijgt de lezer steeds meer zicht op het (gemoeds)leven van Bruch en Emilia. Wat boven alles gaat is hun liefde voor elkaar. Ze willen elkaar niet kwijt. Alleen staat dat geheim tussen hen in. Bruch stelt zich steeds liefdevol op en wil alles doen om Emilia de rust te geven die ze nodig heeft. Emilia worstelt steeds met de vraag of ze Bruch gaat vertellen wat haar overkomen is. “Later als alles gewoon is geworden, dan vertel ik het,” zegt ze en “Ze weet wat zij verbergt maar niet wat hij verbergt.” De emotionele spanning loopt op, de relatie komt onder druk te staan, het water komt hen aan de lippen te staan. De weersomstandigheden verslechteren eveneens, het gaat steeds meer stormen en het waterpeil rond het huis stijgt. Emilia en Bruch willen hun buitendijkse huis/hun huwelijk verdedigen. Ze verschansen zich in hun huis, net zoals ze hun huwelijk willen beschermen. Dan wordt duidelijk dat ook Bruch een geheim heeft: “Waarom vertel je niet gewoon wat er is, in plaats van dat je mij laat speculeren.” Het leidt tot wederzijdse openhartigheid, waarbij de schok voor Emilia het grootst is. “Het water dat eerst zo rustig langs de deurpost steeg is veranderd in een kolkende massa.” Is de redding nabij als de nood het hoogst is?

Marijke Schermer heeft een prachtig boek geschreven. Vanaf hoofdstuk 1 zit je meteen in het verhaal dat zindert van de spanning. In het boek kom je veel vragen tegen. Ze beantwoordt ze gelukkig niet, maar zet de verbeelding van de lezer aan het werk. Heb je als lezer een antwoord op die vragen? Of ga je nadenken? Het boek is niet chronologisch geschreven. Dat leidt er toe dat je als lezer steeds nieuwe puzzelstukjes krijgt aangereikt en begrip krijgt voor Emilia en Bruch. Lezen dit boek!!