Trainspotting ontmoet Wees onzichtbaar

Winnaar van de Booker prize 2020. Het boek vertelt een rauw verhaal over de jeugd van een jongetje en zijn aan alcohol verslaafde moeder in de volksbuurten van Glasgow. Het gaat veel over de eenzaamheid van Shuggie in een vijandige omgeving voor en achter de voordeur. maar eigenlijk nog meer over de worsteling van zijn moeder. Ik waardeer het boek uiteindelijk maar met een drie omdat ik de personen net niet realistisch vind overkomen, in tegenstelling tot de hoofdrolspeler in Wees onzichtbaar die in een vergelijkbare omstandigheid opgroeide in de Bijlmer maar waar ik echt van dacht dat ik hem op straat tegen zou kunnen komen. Veel scenes in dit boek zijn geschreven om een emotioneel effect op te roepen bij de lezer (het lapje met snot door de brievenbus, het openbreken van de gasmeter, de stiletto hakken van de moeder, het wegzinken in de sintels, het sexuele geweld, de uitgelopen mascara). Dit is een sterkte van het boek, maar ik vind dat de schrijver er naar mijn smaak in doorschiet. Ik was eigenlijk op de helft wel klaar met het boek, maar wilde wel weten hoe het afliep.