Matige imitatie

Het verhaal oogt als een echte Agatha Christie,maar is een 'nieuw' verhaal geschreven door Sophie Hannah. Kan zij de toets van het schrijven van een intrige / detective á la madame Christie evenaren? Mijn indruk is: nee. Waar Christie de lezer meeneemt in een vernuftige whodunnit met de parmantige Poirot als leidsman, krijg je bij dit boek nooit het idee dat Poirot leidend is of weet waar hij de lezer naar toe moet brengen. Het verhaal is warrig, veel te langdradig en de plotuitleg onnodig lang. Zeker bij het luisterboek: daar duurde het ruim 2 uur!
Zeker, de voorgelegde materie is Poirot-waardig: een dood echtpaar in een klein dorp 16 jaar geleden; een drietal doden nu in een hotel in Londen; wat kunnen die überhaupt met elkaar te maken hebben? Wie is de mysterieuze Jenny Dobbs waar Poirot zo naar op zoek is? Langzaam maar zeker wordt het raadsel eerst ingewikkelder om dan door Poirot in een lange zit ontrafeld te worden.

Helaas heeft Sophie Hannah nergens het niveau van Agatha Christie gehaald - dat uiteraard uitzonderlijk hoog was. Ze heeft de lat voor zichzelf te hoog gelegd en kon er niet goed overheen komen. Dat is jammer, want de plot is intrigerend genoeg en het waard om in een tijdloze whodunnit uitgeplozen te worden.

Wat in dit luisterboek uitermate storend was, is dat de lezer weinig speelde met de emoties van de mensen. Het boek werd op vrijwel één en dezelfde toon gelezen, met weinig nuance bij de verschillende personages. Daarbij kwam ook nog eens dat het luisterboek niet goed geredigeerd was. Verschillende keren (en dan heb ik het niet over 2 of 3 keer, maar zeker een tiental keren) werd een zin 2 keer uitgesproken: de lezer maakte een vergissing of wilde de klemtoon anders leggen en bij het definitieve luisterboek is verzuimd de eerste ingesproken zin (die later verbeterd werd) te verwijderen. Dat verminderde het luisterplezier onnodig.

Al met al is dit experiment van een nieuwe versie van Poirot door een andere verteller dan la Christie herself wat mij betreft geen succes.