Plot verdient betere uitwerking

Sinds enkele jaren is boekenland verrijkt met een subgenre thrillers dat speciaal rondom de vakanties uitkomt: gemakkelijk lezende boeken met een tikje spanning, soms wat romantiek, maar altijd met een vrouwelijke hoofdrolspeler die in de penarie zit of komt. Zij gaat haar problemen, meestal een vermeend onrecht, moedig te lijf. Met deze boeken wordt voornamelijk gemikt op het vakantie vierende, vrouwelijke publiek. Dat wordt al direct duidelijk door de vakantiesfeer oproepende covers: zand en water/zee in de zomer, sneeuw en (vaak) bergen in de winter en in ieder geval een (deel van een) vrouwelijke figuur. Een aantal auteurs, waarvan Suzanne Vermeer één van de bekendste is, heeft naam gemaakt met deze spannende romans. Ook de boeken van Jet van Vuuren, acht inmiddels, vallen in dit genre.

Eindfeest past naadloos in deze setting. De hoofdpersoon, Constance, is terminaal ziek en broedt een plan uit om wraak te nemen op vroegere vriendinnen die haar in het verleden niet goed hebben behandeld. Ze smeedt een koelbloedig moordcomplot omdat ze toch niet bang hoeft te zijn voor gevangenisstraf: ze heeft immers niet lang meer te leven. Ze betrekt zelfs haar psychiater bij haar sinistere plannen, omdat ze wil dat hij haar daar van afhoudt.

Het uitgangspunt voor dit boek biedt perspectief voor een paar mooie leesuurtjes. De dader is zowel meelijwekkend vanwege haar ziekte als monsterachtig vanwege haar moordplan. Echter vanaf het begin wordt de spanning in Eindfeest uit het verhaal gehaald: van meet af aan is duidelijk wat de bedoeling is (een moordcomplot) , wie dader is (de op wraak beluste Constance) en wie de beoogde slachtoffers zijn (haar vroegere vriendinnen en wie haar nog maar meer voor de voeten loopt). In zo'n geval moet een auteur van heel goede huize komen, wil hij/zij de lezer blijven binden en boeien aan het boek. En daarin is Jet van Vuuren helaas niet geslaagd.

Omdat de plot al praktisch vanaf de eerste bladzijden duidelijk is, moeten de spanning en de emotie komen van de hoofdpersonen of van onverwachte ontwikkelingen in de loop van het verhaal. De personages blijven echter stuk voor stuk eendimensionaal en op een gegeven moment worden ze zelfs een karikatuur van het type dat ze uitbeelden: de sluwe moordenares, het parmantige op seks beluste buurvrouwtje, de grof gebekte op zwart zaad zittende vriendin en de labiele naar erkenning smachtende schoolvriendin. Ook is er geen sprake van een twist in de plot waardoor de lezer verrast had kunnen worden.

Het is praktisch ondoenlijk om je in te kunnen leven in de gebeurtenissen omdat de personages geen diepgang hebben en er in het verhaal eigenlijk niks gebeurt. In het midden van het boek, op het moment dat de vriendinnen zich verzamelen in de villa van Constance, gaat de spanningsboog iets omhoog, wat direct een verhoogd leesplezier tot gevolg heeft. Deze opleving wordt echter niet lang volgehouden en het verhaal verzandt al gauw weer in algemeenheden en niet realistische scènes.  

De plot is aardig bedacht, maar de uitwerking is aan de magere kant. Zelfs voor een vakantiethriller die van nature al een lichtere toets heeft dan andere thrillers.