Er wordt een lijk met ingeslagen hoofd gevonden, vastgebonden aan oude Russische afluisterapparatuur. Het lijk komt letterlijk boven water doordat het meer, waarin het jarenlang heeft gelegen, langzaam leegloopt. Hoofdinspecteur Erlendur Sveinsson en zijn medewerkers Sigurdur Óli en Elínborg proberen te achterhalen wie deze man is geweest en waarom hij op deze wijze in het water is gegooid.
Standaard politiewerk, zou je zeggen, maar al gauw raakt Erlendur naar het lijkt geobsedeerd door de speurtocht naar een oude auto die werd gebruikt door een man die al tientallen jaren wordt vermist. Het enige dat van hem teruggevonden is, is deze auto. Is deze man, Leonard, de man uit het meer? Wie is Leonard trouwens? De politie kan helemaal niets over hem vinden, alsof hij nooit heeft bestaan. Langzamerhand ontrafelt Erlendur het mysterie van Leonard en komt daarbij in aanraking met spionage en de geschiedenis van de socialisten in IJsland tijdens het begin van de Koude Oorlog.
In flashbacks wordt in verschillende hoofdstukken door een oude IJslander teruggeblikt op zijn verleden als idealistische student in Leipzig die ijvert voor een socialistische heilsstaat en moet toezien hoe zijn wereld stukje bij beetje afbrokkelt, door verraad en door de verdwijning van zijn Hongaarse vriendin, kort voor de inval van Rusland in Hongarije.
Langzaam maar zeker komen de draden van de speurtocht van Erlendur naar de vermiste Leonard en de identiteit van het lijk uit het meer samen met de flashbacks van de oude IJslander.
Koudegolf is weer een zeer goed boek in de serie rondom Erlendur, Sigurdur Óli en Elínborg. Ook in dit boek is vermissing een belangrijk thema voor Erlendur, zowel persoonlijk – vanwege de vermissing in zijn jeugd van zijn broertje – als in zijn werk. Verder worden de karakters van zijn medewerkers verder uitgediept, waardoor ze meer gaan leven voor de lezer. En de verhouding met zijn kinderen Eva Lind en Sindri Snaer – die we in dit boek leren kennen – wordt verder uitgewerkt. Dat geeft Erlendur een diepgang en een vertrouwdheid waardoor je hem als een goede bekende gaat beschouwen.
De schrijfstijl van Indridason vind ik erg boeiend: er gebeurt zo op het oog heel weinig en tergend langzaam komen Erlendur en zijn mensen dichter bij de oplossing. Je zou ze af en toe wel vooruit willen duwen: toe nou, ik wil weten hoe het afloopt! De manier waarop Indridason de spanning weet op te bouwen en vast te houden is van grote klasse en hij levert daarmee zeer meeslepende thrillers af! Hij wordt wel vergeleken met Henning Mankell, de Zweedse schrijver die bekend is van de thrillers met Wallander in de hoofdrol; een vergelijking die hij wat mij betreft glansrijk kan doorstaan, hoewel ik, als ik ze zou moeten vergelijken, Wallander toegankelijker vindt dan Erlendur.