Vaardig geschreven, maar geen topper.

Ik was eigenlijk niet van plan opnieuw een Hanne W. te lezen, maar de tekst op de achterflap intrigeerde mij (dode dominees!) en ik heb er geen spijt van gehad, mede omdat Holt de ik-figuur hanteert en misschien had ze dat eerder moeten doen, want Hanne W. blijkt een heel sympathiek mens te zijn die alles behalve verbitterd is door de pech die haar is overkomen en daardoor in een rolstoel terecht is gekomen. In tegendeel, zij beschikt over een mild maar raak observatievermogen en een flinke dosis droge ironische humor.
Na een treinongeluk komen bijna 200 mensen in een hotel vast te zitten, er wordt een moord gepleegd en dan wordt het mysterieus en mysterieuzer, (inderdaad een hoog Agatha Christie gehalte) al is de logica soms ver te zoeken. In het midden zakt het verhaal wat in. Er gebeurt veel, maar eigenlijk ook weer niet. Het einde is prozaïsch, waar alles valt op z’n plek. Kortom, vaardig geschreven, maar geen topper en nu heb ik het even helemaal gehad met Hanne W.