Ronduit een tegenvaller. Dit boek vermag niet in de schaduw te staan van Moordkuil of Engelenstem waarin de schrijver aantoonde over een groot verhaalvertellend vermogen te beschikken. Hoewel het verhaal hoopvol begint met een prachtig beschreven plaats delict, kabbelt Winternacht alsmaar lusteloos voort. Amper spanning, geen beklijvende beschrijving van een gesloten gemeenschap, om over de figuur van de alsmaar vertalende tolk te zwijgen. De intermezzo's in het priveleven van Erlendur zijn dit keer krampachtig en weinig boeiend. Snel vergeten deze tegenvaller van Indridason.