Lezersrecensie
wederom fascinerend!!
Het eerste deel, de dode kamer, eindigde letterlijk met de woorden: “Wordt vervolgd”, antwoord ik. De Skinner methode verraste me tijdens het lezen van de eerste paar pagina’s op tweeërlei manieren: ten eerst maak je vanaf pagina één direct kennis met een ik-personage, zonder dat je enig idee hebt wie het is. Een nieuw puzzelstukje van Project X? Na deze introductie gaat de schrijfster inderdaad door waar je in De dode kamer gebleven bent; in het eerste “Boek” door de ogen van Donald Skinner. Het zijn dezelfde personages, dezelfde stijl, wat een aangename herkenning geeft. Je hebt het gevoel nooit weg te zijn geweest uit het verhaal. Wel blijft het puzzelstukje in je achterhoofd hangen: wie is die ik-persoon van de eerste paar pagina’s en hoe gaat deze in het verhaal van Misha en Lennart Larsen passen. Dit geeft een goede spanningsopbouw, de combinatie van bekendheid/onbekendheid.
Er is een duidelijke opbouw in het boek, wat je ten eerste al terug vind in de hoofdstukken, bij dit boek genoemd boeken, zoals: Boek I: Theorie. Er zijn 7 verschillende “Boeken” in De Skinner methode. Elk boek wordt beschreven vanuit een ander gezichtspunt geschreven vanuit een ik-persoon. Bronja Hoffschlag geeft bij elk boek aan vanuit wie we het verhaal volgen en ze weet op deze maniergoed de aandacht van de lezers vast te houden. Door deze manier van schrijven ontdek je zaken vanuit verschillende kanten. Je staat als lezer als ware boven de personages en je hebt informatie, waarvan de verschillende personages onderling zelf geen weet hebben dat een ander die informatie wel of niet weet.
Elk stukje informatie uit het boek doet ertoe. Zo klein als een feit in een bepaald hoofdstuk of zelfs nog deel 1 blijkt te zijn, zo belangrijk en grootst kan het ineens uitpakken in dit boek. Zo noemde Skinner heel terloops in De dode kamer of Misha interesse had in een “Bedtime story” over een man genaamd Carl Fallwell. Dit verhaal blijkt nu van groot belang in dit boek.
De dialogen tussen de personages en dan met name tussen Misha en Skinner zijn prachtig. Het is een psychologisch spel en juist omdat je de gesprekken volgt vanuit beide oogpunten, maakt het geniaal. Wie zal psychologisch de overhand krijgen over de ander?
Het personage Misha vind ik zeer boeiend. Is hij daadwerkelijk autistisch, zoals zijn moeder dacht of heeft hij psychopathische trekjes, wat de mening van Lennart is. Of zoals Colin Ross eenvoudigweg zegt: “Beschadigd”.
Bronja Hoffschlag maakt, net als in De dode kamer, gebruikt van sprongen in de tijd. Dat lijkt verwarrend , maar niets is minder waar. Juist door deze sprongen weet ze je aandacht bij het verhaal te houden.
De schrijfster is een meester in het leggen van puzzelstukjes en zogenaamde “eastereggs” (een easteregg is een grap of een verborgen boodschap). Net als echte paaseieren zitten deze snufjes verborgen en moet ernaar gezocht worden. Ik zal hiervoor (met toestemming van Bronja) een voorbeeld van geven: in Boek IV: Street Wise zijn de titels van de hoofdstukken allemaal titels van songs/albums van de Amerikaanse rapper, zanger en songwriter Everlast. Dit om de ik-personage van de eerste pagina’s uit het boek een heel eigen geluid geven t.a.v. Misha, Lennart en Skinner. Het viel mij op door de manier van lettertype die ze gebruikt bij de woorden van het hoofdstuk.
Voor de hoofdlijn van het verhaal is het niet belangrijk om deze eastereggs allemaal te vinden, ik ben zelfs ervan overtuigd dat ik ook een aantal heb gemist, maar het is leuk om te weten dat ze er in staan.
De puzzelstukken, de (kleine) feiten waarvan je soms geen idee hebt dat ze ertoe doen, vallen uiteindelijk aan het eind van het verhaal perfect samen. Wat een meesterwerk heeft Bronja Hoffschlag weer geschreven met dit boek. Het is duidelijk dat Bronja Hoffschlag uitgebreid research heeft gedaan voordat zij aan dit boek begon. Het einde van het boek liet mij even sprakeloos en moest ik echt laten bezinken.
Het is een boek waarvan ik nu al kan zeggen dat ik het met veel plezier nog eens ga lezen, om te kijken of ik dan nieuwe aanwijzingen kan vinden, die ik nu misschien over het hoofd heb gezien. En deel 3 van Project X trilogie kan mij niet snel genoeg verschijnen.
Mijn complimenten voor dit uitstekende werk Bronja!
De Skinner methode van Bronja Hoffslag krijgt van mij 5 welverdiende sterren.
Er is een duidelijke opbouw in het boek, wat je ten eerste al terug vind in de hoofdstukken, bij dit boek genoemd boeken, zoals: Boek I: Theorie. Er zijn 7 verschillende “Boeken” in De Skinner methode. Elk boek wordt beschreven vanuit een ander gezichtspunt geschreven vanuit een ik-persoon. Bronja Hoffschlag geeft bij elk boek aan vanuit wie we het verhaal volgen en ze weet op deze maniergoed de aandacht van de lezers vast te houden. Door deze manier van schrijven ontdek je zaken vanuit verschillende kanten. Je staat als lezer als ware boven de personages en je hebt informatie, waarvan de verschillende personages onderling zelf geen weet hebben dat een ander die informatie wel of niet weet.
Elk stukje informatie uit het boek doet ertoe. Zo klein als een feit in een bepaald hoofdstuk of zelfs nog deel 1 blijkt te zijn, zo belangrijk en grootst kan het ineens uitpakken in dit boek. Zo noemde Skinner heel terloops in De dode kamer of Misha interesse had in een “Bedtime story” over een man genaamd Carl Fallwell. Dit verhaal blijkt nu van groot belang in dit boek.
De dialogen tussen de personages en dan met name tussen Misha en Skinner zijn prachtig. Het is een psychologisch spel en juist omdat je de gesprekken volgt vanuit beide oogpunten, maakt het geniaal. Wie zal psychologisch de overhand krijgen over de ander?
Het personage Misha vind ik zeer boeiend. Is hij daadwerkelijk autistisch, zoals zijn moeder dacht of heeft hij psychopathische trekjes, wat de mening van Lennart is. Of zoals Colin Ross eenvoudigweg zegt: “Beschadigd”.
Bronja Hoffschlag maakt, net als in De dode kamer, gebruikt van sprongen in de tijd. Dat lijkt verwarrend , maar niets is minder waar. Juist door deze sprongen weet ze je aandacht bij het verhaal te houden.
De schrijfster is een meester in het leggen van puzzelstukjes en zogenaamde “eastereggs” (een easteregg is een grap of een verborgen boodschap). Net als echte paaseieren zitten deze snufjes verborgen en moet ernaar gezocht worden. Ik zal hiervoor (met toestemming van Bronja) een voorbeeld van geven: in Boek IV: Street Wise zijn de titels van de hoofdstukken allemaal titels van songs/albums van de Amerikaanse rapper, zanger en songwriter Everlast. Dit om de ik-personage van de eerste pagina’s uit het boek een heel eigen geluid geven t.a.v. Misha, Lennart en Skinner. Het viel mij op door de manier van lettertype die ze gebruikt bij de woorden van het hoofdstuk.
Voor de hoofdlijn van het verhaal is het niet belangrijk om deze eastereggs allemaal te vinden, ik ben zelfs ervan overtuigd dat ik ook een aantal heb gemist, maar het is leuk om te weten dat ze er in staan.
De puzzelstukken, de (kleine) feiten waarvan je soms geen idee hebt dat ze ertoe doen, vallen uiteindelijk aan het eind van het verhaal perfect samen. Wat een meesterwerk heeft Bronja Hoffschlag weer geschreven met dit boek. Het is duidelijk dat Bronja Hoffschlag uitgebreid research heeft gedaan voordat zij aan dit boek begon. Het einde van het boek liet mij even sprakeloos en moest ik echt laten bezinken.
Het is een boek waarvan ik nu al kan zeggen dat ik het met veel plezier nog eens ga lezen, om te kijken of ik dan nieuwe aanwijzingen kan vinden, die ik nu misschien over het hoofd heb gezien. En deel 3 van Project X trilogie kan mij niet snel genoeg verschijnen.
Mijn complimenten voor dit uitstekende werk Bronja!
De Skinner methode van Bronja Hoffslag krijgt van mij 5 welverdiende sterren.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Jeanine Feunekes
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
