"Soms is het verleden nog niet echt voorbij."

Het verhaal
Hannah, een 21-jarige studente, is op weg vanuit San Diego naar het vakantiehuisje van haar moeder in Page, Arizona. Ze heeft net een jaar lang Spaanse les gegeven als stagiaire docent op een high school. Ze heeft met tweelingbroer Ben afgesproken bij het vakantiehuisje. Behalve dat Ben haar tweelingbroer is, zijn ze ook zeer goede vrienden van elkaar.

Hannah ontmoet tijdens deze vakantie weer Josh, een oude jeugdvriend van haar broer Ben. Ze heeft Josh vijf jaar geleden voor het laatst gezien, toen Hannah zestien was en Josh een jongen van twaalf. Tijdens deze ontmoeting voelt Hannah zich ineens ongemakkelijk. Josh blijkt geen kind meer te zijn, maar komt ondanks zijn leeftijd zeer volwassen over. Hannah merkt dat ze hem aantrekkelijk vindt en dat verwart haar. Wat ook niet helpt, is dat Josh gemengde signalen afgeeft. Hannah krijgt geen hoogte van hem, ze weet niet of hij haar nu wel of niet leuk vindt.

Tijdens de vakantie gaat Hannah er een dagje alleen op uit om tot zichzelf te komen. Een voorval gedurende dit uitstapje brengt haar nogal van haar stuk. Vanaf dat moment beginnen de nachtmerries. Ze lijken op scènes van een film. Het vreemde is, dat Josh ook in deze nachtmerries, die steeds heftiger worden, voorkomt. Naast de nachtmerries heeft Hannah overdag steeds vaker een unheimisch gevoel dat er iets aan de hand is. Ze besluit haar broer en Josh in vertrouwen te nemen over haar nachtmerries, maar dit heeft tot resultaat dat Josh zich vanaf dat moment steeds vreemder gaat gedragen. Hannah heeft geen idee wat de reden hiervoor kan zijn.

Conclusie
Wat mij gelijk opviel en wat ik mooi vind om te zien, is dat de vlinders die op de cover staan, ook bij het begin van elk nieuw hoofdstuk staan. In de loop van het verhaal blijkt dat vlinders een belangrijke rol spelen in het verhaal.
Het verhaal leest vanaf het begin meeslepend en dat op twee vlakken. Het is zowel romantisch als spannend. De personages zijn goed uitgewerkt en voelen realistisch aan. Jen Minkman weet bijvoorbeeld op een pakkende manier aantrekkingskracht tussen Hannah en Josh zeer goed te beschrijven als ze elkaar na vijf jaar weer ontmoeten. Josh is tot Hannah’s verrassing in die vijf jaar volwassen en aantrekkelijk geworden.

Ik heb genoten van die heerlijk ongemakkelijke, verlegen momenten vol spanning tussen Hannah en Josh, momenten dat je niet weet welke houding je jezelf moet geven, omdat je niet weet hoe de ander over je denkt.

Na dit romantische begin van het verhaal bouwt Jen Minkman langzaam de spanning op in het verhaal. Hannah begint nachtmerries te krijgen en ook overdag zijn er momenten, gebeurtenissen die voor haar onaangenaam voelen, Hannah kan deze niet goed plaatsen. Het verhaal is dermate spannend dat het moeilijk is het boek weg te leggen. Je vraagt je continu af wat er aan de hand is met Hannah, wat de nachtmerries betekenen en welke rol Josh in dit alles speelt. Jen Minkman stelt je niet teleur als je achter de betekenis van dit alles komt.

Het is goed te merken dat de schrijfster zich heeft verdiept in de cultuur en de geschiedenis van de Navajo ( Diné zoals zij zichzelf noemen). Ze laat je niet alleen kennis maken met hun tradities, maar ook met hoe de Diné nu leven.
Deze informatie zit verweven in het verhaal en al lezende doe je kennis op over de Diné. Plaatsen die in het verhaal genoemd worden, zoals Canyon de Chelly en Spider rock, Chinle in Arizona, bestaan daadwerkelijk. Dit geldt ook voor “The Long Walk” waar Hannah het over heeft, deze heeft daadwerkelijk plaatsgevonden. Verder is de taal in het boek niet verzonnen. De woorden in de taal van de Navajo (Diné) zijn schuingedrukt weergegeven in het boek. Ik vind het indrukwekkend hoe soepel Jen Minkman de geschiedenis en spiritualiteit van de Diné heeft verwerkt in dit verhaal. Het leest als een onderdeel van een zowel romantisch als spannend verhaal en nergens komt het op de lezer over als het simpelweg opnoemen van feiten. De titel past uitstekend bij het verhaal en wordt zelfs in het verhaal gebruikt.

In het dankwoord geeft Jen Minkman aan dat “New Moon” van Stephenie Meyer haar inspireerde om ook een paranormaal-romantisch boek te gaan schrijven. Jen Minkman voltooide “Schaduw van de tijd” al in 2011 en in 2013 werd het boek uitgegeven door Ellessy. Jen Minkman heeft haar rechten terug en geeft het nu uit via haar eigen uitgeverij Dutch Venture Publishing. Inmiddels is zij twee keer in Navajo Nation geweest en beide keren waren volgens haar fantastisch. “Het was net of ik rondliep in mijn eigen boek, maar dan nog veel mooier dan ik zelf had kunnen bedenken. Ik heb er een hoop inspiratie opgedaan, dus sta niet verbaasd als ik besluit nog eens een ‘indianenverhaal’ te schrijven met oude bekenden erin”. Ik hoop van harte dat Jen Minkman dit inderdaad gaat doen.

“Schaduw van de tijd” krijgt van mij 5 sterren.