3,5 sterren

Het verhaal begint met "Bestand nr. 003" Vraaggesprek met dr. Rose Franklin, PhD, Senior wetenschapper, Enrico Fermi Instituut. Locatie: Universiteit van Chicago, Chicago, IL

Het blijkt dat dit de vertelstijl van het verhaal is. Het gehele boek bestaat uit verschillende bestanden, zoals vraaggesprekken met diverse mensen (wetenschappers, militairen, politici), logboeken, audiodagboeken, nieuwsartikelen, missierapporten en transcripties. Er is één personage dat steeds terugkeert in zo goed als alle bestanden: de interviewer. Het wordt gedurende het hele verhaal niet bekend wie de (mannelijke) interviewer is, wat mijn nieuwsgierigheid alleen maar vergrootte. Wat is de reden dat hij onbekend dient te blijven? Het is intrigerend dat je niet weet wie de interviewer is. Het is een man en hij heeft duidelijk de leiding over de gehele operatie. Organisaties zoals NSA kan hij zomaar aan de kant schuiven. Het is dus een man met veel (politieke) macht.

De schrijfstijl maakt het verhaal interessant. Het is echt alsof je geheime rapporten, interviews en verslagen leest. Wat daaraan bijdraagt is het feit dat de bestanden elkaar weliswaar opvolgen, maar er regelmatig bestanden ontbreken. Zo begint het verhaal met bestand nr. 003, dan 004 en dan een sprong naar 007, 009 en 017. Wat houdt dat in? Krijg je als lezer maar een deel van de waarheid over de hand te lezen? Zijn de bestanden die ontbreken, bewust weggelaten? Wat het lezen van deze bestanden zo interessant maakt, is dat het boek op deze manier geen standaardverhaal is. Met het lezen van elk bestand krijg je als lezer steeds meer inzicht in wat er aan de hand is.

Alle medewerkers van het project houden een audiodagboek bij om hen te helpen om met de stress om te gaan. Je krijgt door deze tapes een beter inzicht in de mensen die meewerken aan het project en hun motivatie en beweegredenen. Ondanks deze afstandelijke manier van schrijven leer je de personages uit de bestanden goed kennen. Hoe meer je over het artefact te weten krijgt, des te meer vragen roept het bij de lezer op: is het een wapen? Is het buitenaards? Welk doel dient het?


Het boek wordt beschreven als een speculatieve thriller. Ik vind het persoonlijk niet echt een thriller. Het is meer een sciencefictionverhaal. Dit vanwege het vermoeden van het bestaan van aliens en de verschillende takken van de wetenschap die een belangrijke rol spelen gedurende het verhaal, zoals bijvoorbeeld natuurkunde, wiskunde en cryptologie.


De epiloog verraste mij zeer aangenaam en intrigeerde mij. Aan het einde van het verhaal is door het open einde goed te merken dat “Slapende reuzen” het eerste deel is van een tweeluik. Ik kijk erg uit naar het volgende deel "Ontwakende goden" dat in november 2017 verschijnt.