Moederliefde

Caroline ontwaakt na een zwaar ongeluk in het ziekenhuis. Dat ze Caroline heet, weet ze van het ziekenhuispersoneel. Zelf weet ze helemaal niets meer over zichzelf, ze lijdt aan geheugenverlies. Volgens haar papieren woont ze in de Rue Cler, in een mooi appartement. Daar neemt ze haar intrek wanneer ze uit het ziekenhuis ontslagen wordt. Caroline weet het dan nog niet maar in dat appartement heeft in de Tweede Wereldoorlog Céline gewoond, een vrouw van Joodse afkomst. Het verhaal van Céline vormt de tweede verhaallijn die de auteur vormgeeft. De hoofdstukken van de twee verhaallijnen wisselen elkaar af en zijn afwisselend Caroline en Céline genoemd. Beide verhaallijnen zijn boeiend geschreven, zo boeiend dat even wegleggen van het boek eigenlijk geen optie is.
Het verhaal van Caroline is er een van eenzaamheid in een miljoenenstad waar ze ogenschijnlijk met niemand echt contact heeft. Wanneer ze doelloos door de straten van Parijs slentert, gaat ze een bistro binnen, Bistro Jeanty. Ze is er blijkbaar al veel vaker geweest, komt er elke ochtend ontbijten en neemt dan steeds hetzelfde. Maar niemand ontvangt haar met warmte. Of toch? Ene Victor is wat aardiger, hij neemt haar wat op sleeptouw.
In de tweede verhaallijn leren we intussen Céline kennen, een jonge weduwe die met haar dochtertje Cosi en haar vader in Rue Cler woont. De oorlog heeft zijn sporen nagelaten maar Céline en haar kleine gezinnetje zijn nog steeds veilig. De liefde keert weer terug in haar leven in de persoon van Luc Jeanty, de zoon van de eigenares van de eetgelegenheid Jeanty. Maar de Duitsers in Parijs worden steeds wreder en wanneer Luc voor zijn werk naar het zuiden van Frankrijk wordt gestuurd, verslechtert de situatie van Céline en haar gezinnetje snel.
Terwijl Caroline via flashbacks haar geheugen terug lijkt te krijgen, verliest Céline gaandeweg de controle over haar leven en dat van de mensen die ze lief heeft. Beide verhaallijnen zijn uitstekend uitgewerkt, de auteur werkt goed toe naar de uiteindelijke ontknopingen. Knap dat je als lezer ook gaandeweg het verhaal de connecties tussen Caroline en Céline oppakt.



Mijn mening: En weer heb ik een prachtig boek gelezen! Ik houd er wel van wanneer de verhaallijnen in verschillende tijden spelen en Sarah Jio beheerst die schrijfstijl heel goed. Bijzonder vind ik het dat de auteur niet gekozen heeft voor een zoetsappige ontknoping. Dat zie je in een roman vaak wel, deze auteur kiest voor een realistische benadering en daarmee was het boek voor mij helemaal af! Ik heb echt weer genoten van een prachtig en compleet verhaal, vijf sterren derhalve.