Een openbaring!

Jasmijn Vink groeit op in de jaren tachtig en negentig. Ze kan al lezen voordat ze met de kleuterschool start. Je zou denken dat haar schoolloopbaan voorspoedig verloopt, maar niets is minder waar. Jasmijn vindt de school helemaal niet leuk, te druk, te veel prikkels. Ze verblijft veel liever in haar eigen wereldje waarin rust en regelmaat van belang zijn. Gelukkig laten haar ouders haar zijn zoals ze is: ’zo is Jasmijn nu eenmaal’. Naar school gaan is voor Jasmijn een regelrechte ramp, de regels op school begrijpt ze niet, ze wil veel liever volgens haar eigen logica leren.

Jasmijn en haar hond Senta zijn onafscheidelijk, zonder Senta kan ze niet functioneren in de buitenwereld. Helaas voor Jasmijn mag Senta niet mee naar school, maar voor en na schooltijd genieten ze van elkaar. Jasmijn blinkt uit in taal, verslindt vele boeken. De belangrijke Cito-toets in groep acht is aan Jasmijn niet echt besteed, ze komt er met een matige score vanaf. Dat betekent een vmbo-advies, waardoor ze op het Mercatus College terechtkomt. Daar voelt ze zich al helemaal niet thuis. In de pauzes zondert ze zich af, ook de lessen gaat ze zoveel mogelijk verzuimen. In die tijd wordt Senta, inmiddels een bejaarde hond, ziek en overlijdt. Jasmijn is ten einde raad, haar enige lichtpuntje in het leven valt weg, Jasmijn zou liever niet meer leven…

Toch overwint Jasmijn ook deze nare periode in haar leven, dat komt mede door Kirsten, een klasgenootje met heel veel geduld. Langzaam maar zeker overwint Kirsten de barrières bij Jasmijn, ze worden vriendinnen. Een vriendschap die bepaald wordt door de regels van Jasmijn.

De jeugd van Jasmijn glijdt voorbij, als lezer krijg je inzicht in haar denken en doen. Jasmijn kan de aansluiting met de buitenwereld niet vinden, maar haar alter ego ‘normale Jasmijn’ in haar dromen wel. Langzaam maar zeker beïnvloedt ‘normale Jasmijn’ meer en meer het leven van Jasmijn. Daarbij leert ze contacten aangaan en is ze op haar manier gelukkig.


Conclusie
Judith Visser heeft een prachtig boek geschreven over haar jeugd. De auteur is na haar jeugd gediagnosticeerd met het syndroom van Asperger. De kracht van dit autobiografische verhaal ligt in het vermogen van de auteur om vanuit de ik-figuur te schrijven. De lezer kruipt als het ware in de huid van Jasmijn/Judith, ervaart hoe het voelt om anders te zijn en anders te reageren. Tegelijkertijd wordt de kwetsbaarheid van het schoolsysteem blootgelegd. Hoe moeilijk is het om te overleven in de wirwar van regels en structuren als je liever en vooral beter op een andere manier leert. Judith Visser leert ons met deze prachtige roman dat het echt anders moet in ons onderwijssysteem. Haar ouders geven het goede voorbeeld: laat eenieder in zijn waarde, hij/zij mag zijn zoals hij/zij is en dat is goed. Ik was erg onder de indruk, werd meegezogen in het verhaal. Voor mij dan ook een dikke vijf sterren en chapeau voor de auteur!