Beter dan de andere delen, maar het kan nóg beter!

Aan het begin van Shadow Kiss was ik eigenlijk meteen al in de war. Rose bleek toch niet meer met Dimitri te zijn, terwijl ze dat aan het einde van Frostbite duidelijk wél waren. Dan vond ik dat aan het einde van deel 2 misschien een beetje overbodig, want ik raakte hierdoor echt een beetje geïrriteerd.

Dat de Dhampir zich moeten voorbereiden op het examen vind ik wel interessant. Ze krijgen een Moroi aan zich gekoppeld en moeten die gedurende een bepaalde tijd beschermen van “Strigoi-aanvallen” (eigenlijk de docenten/ervaren Dhampir) Dat ze niet aan Lissa gekoppeld zou worden vind ik echt geniaal, en dat ze aan Christian Ozera wordt gekoppeld nog veel genialer. Die twee zijn nou niet bepaald vrienden, en ik vind het cool gedaan dat ze dat door deze onverwachte wending toch wel worden. Tijdens zo’n “aanval” ziet Rose Masons geest. En daar begint het echte geheimzinnige pas. Wordt ze gek?

Dat Rose opeens allerlei Shadows ziet, vind ik ook wel cool. Naar mijn idee deed ze er veel te lang over het te vertellen aan Dimitri (die ze toch zo vertrouwt) en het duurt ook lang voordat ze doorheeft dat het iets te maken heeft met het feit dat ze dood is geweest. Maar, ik snap ook waarom ze het liever voor zich houdt, aangezien iedereen denkt dat ze gek is. En ik snap ook waarom ze het niet aan Lissa wil vertellen, omdat ze dan misschien weer depressief raakt. Rose ziet Shadows, en dat staat haar examens in de weg, dus ze moet het gewoon aan iemand kunnen vertellen!
De band tussen Lissa en Rose krijgt weer nieuwe eigenaardigheden. Rose kan nu ook Lissa’s woede in zich opnemen.

Rose en Dimitri komen ein-de-lijk eens écht dicht bij elkaar (heel letterlijk). Hopelijk blijft het nu eens zo, want ik word een beetje gek van die knipperlichtrelatie. En dan… BAM! Strigoi. Dat was het moment waarop ik langzaam op het puntje van mijn stoel ging zitten. In deel 2 zag ik ze in actie, maar nu is het een echte aanval. Christian gaat (yay) zijn krachten gebruiken, en Rose kan eindelijk eens echt vechten. Eerst wordt de aanval nog letterlijk beschreven, maar daarna wordt het zoiets van: “Na nog veel meer Strigoi te hebben vermoord rennen we verder. In een waas van vechten gaat alles voorbij, overal liggen lichamen…” En dat ging lang door. Toen raakte ik een beetje de spanning kwijt, totdat het verhaal weer echt verderging.

Maar goed, uiteindelijk kwam ik weer in het verhaal. De Strigoi zijn gevlucht, en iedereen gaat er achteraan, logisch, toch? Dat vind ik ook nog heel erg spannend. Maar dan gebeurt er iets ergs. Het is iets met Dimitri, maar ik zal niet zeggen wat. Ik vind het stom, maar het is eindelijk eens géén happy end! Dit is een goede aanloop naar deel 4! Dus, ik ben blij dat het einde eindelijk niet eens “eind goed, al goed” is, maar ik vind het wel weer jammer dat de spanning pas aan het einde komt. Ten minste, ik vind het begin- en middenstuk niet heel spannend. Het is zeker niet saai, en er gebeurt veel, maar het is tot nu toe bij alle VA boeken zo dat de spanning aan het einde als een enorme klap komt. Eerst is alles normaal, en dan opeens is het allemaal heel eng.

Ik vond dit deel zeker beter dan de voorgaande delen, en ik ben eindelijk echt een beetje benieuwd naar de rest van de boeken. De spanning aan het einde was geweldig, al vind ik het jammer dat het pas aan het einde is, en zo plotseling. Ik ben benieuwd hoe Rose in het volgende deel ongetwijfeld alles zal gaan geven om Dimitri terug te krijgen!