Een schitterend verhaal met prachtige beschrijvingen en reisjes door de tijd

Toen ik op de achterkant las dat alle volwassenen dood waren, moest ik meteen aan Gone denken. Maar dit boek lijkt er helemaal niet op. Hier lijkt het om de één of andere reden veel erger om zonder ouders te zijn, en er zijn geen superpowers ofzo. In Anna moeten de kinderen gewoon keihard overleven. Overal liggen rottende lijken, en als je 14 bent heb je geen snelle dood, maar krijg je een afschuwelijk virus waardoor je een langzame, vreselijke dood sterft. Klinkt niet fantastisch allemaal. Maar door de sterke drang om te overleven, kijken de kinderen er niet meer van op. Alleen dat zorgt er al voor dat de rillingen over mijn rug lopen.
Langzaam merk je dat alle kinderen in het verhaal een beetje gek geworden zijn. Hun manier van denken klopt niet helemaal meer, en ze doen soms nare dingen, zonder dat ze het erg lijken te vinden. Ze kijken niet meer op van dode mensen en kennen bijna geen schaamte meer.

Wat ik erg mooi vind aan dit boek is hoe uitgebreid alles beschreven wordt. Ammaniti beschrijft ieder detail: soms is dat mooi, soms is dat gewoon gruwelijk. Maar ik zag alles voor me. Héél soms werd het een beetje té lang en moest ik even een paar regels terug omdat ik helemaal verdwaalde in alle landschappen en voorwerpen, maar over het algemeen was het gewoon erg goed geschreven. Het hielp me enorm om me deze wereld beter voor te kunnen stellen, terwijl alles zo onwerkelijk is.

En niet alleen het decor werd schitterend beschreven, maar ook de gevoelens van Anna. Ik kon me niet alleen goed inleven in haar, maar ik had soms gewoon het gevoel dat ik haar wás! Dan voelde ik de uitgehongerde kinderen aan me trekken en duwen, voelde ik de wanhoop toen haar huis overhoop was gehaald en Astor was verdwenen, begon mijn maag zowat te knorren als ze honger had en rook ik de lijken. Dat vind ik echt heel mooi gedaan!

Wat kenmerkend is aan dit boek, zijn de “flashbacks”. Soms springt het verhaal terug in het verleden. Die flashbacks lijken heel willekeurig in het verhaal “eventjes tussendoor” te komen, maar eigenlijk komen ze steeds op precies het goede moment. Telkens als ik me afvroeg hoe iets gegaan was, kon ik dat lezen. Zo kom je het verhaal van Pietro, van Knuffel, van de ouders van Anna, van de dood van Anna’s moeder en van Astors ontvoering te weten. Ik vond het zeker niet verwarrend als ik opeens terug de tijd in ging, want het was erg duidelijk wanneer dat het geval was en wanneer je weer in het heden was. En door de tijdsprongen leer je de personages heel goed kennen, en begrijp je waarom ze bepaalde keuzes maken.

Dit boek heeft een open einde. Na al die afschuwelijke dingen die Anna en Astor hadden meegemaakt (gruwelijk afschuwelijke dingen, je wordt zeker niet gespaard), leek het even alsof Anna en Astor nóg iemand kwijt zouden raken, maar gelukkig gebeurt dat niet. En dan vinden ze per ongeluk de schoenen waar Pietro zo lang naar op zoek was en dan is het boek zo goed als klaar. Wel is er nog een pagina aan prachtige beschrijvingen van wat voor Anna en Astor wel het Paradijs moet zijn, want ze hebben hun doel bereikt. Maar daarna is het gewoon klaar. Geen happy-end, maar ook zeker niet verdrietig. Mooi. Dat is het goede woord. Het is een mooi einde. Want je weet wat de gele Adidas schoenen voor Pietro betekenden: Vrijheid. De verlossing van de hel waarin ze leven. Maar het verhaal is nog niet afgelopen. Het lijkt wel alsof er nog een vervolg komt! Maar dat vind ik eigenlijk niet nodig, want nu kan ik het verhaal afmaken zoals ik zelf wil, al weet ik niet zo goed hoe. Vinden ze de volwassenen? Vinden ze een medicijn? Blijven ze leven?

Anna is een prachtig boek. Eigenlijk ben ik een beetje sprakeloos. Alles is zo mooi beschreven, en het zet je echt aan het denken. Niccolò Ammaniti heeft geen medelijden met de lezers, en zet daardoor ijzersterke personages neer. Ze maken de gruwelijkste dingen mee, maar geven nooit op.
Het boek is niet dik, maar vergeet niet de tijd te nemen om af en toe na te denken over het verhaal en alle details in je op te nemen!