Lezersrecensie
De combinatie van spanning en de perfecte schrijfstijl is geweldig
10 april 2016
Spannend was dit boek zeker! Het lijkt even alleen om de moeilijke relatie tussen Jace en Clary te draaien, want ze hebben het nog steeds lastig met het feit dat ze broer en zus zijn. Gelukkig gaat de verhaallijn al snel over in actie. En dan… Idris! The Glass City! Eindelijk gaan we op bezoek in hét land van de Shadowhunters. Ik had er al zo veel over gehoord in de voorgaande delen en ik was erg benieuwd naar hoe het zou zijn. Idris, het land van de Shadowhunters, bestaat eigenlijk uit één stad, Alicante, en het mooie platteland er omheen. De stad wordt beschermd door the Wards, en natuurlijk gebeurt er iets waardoor the Wards omlaag worden gehaald en het één grote oorlog wordt. Voorspelbaar, maar de spanning die langzaam opgebouwd werd tot het einde was echt geweldig.
De schrijfstijl vond ik net zo goed als in City of Ashes, misschien nog wel beter. Er worden gewoon lange zinnen gemaakt, maar wel overzichtelijk. Alicante wordt goed beschreven, ik kreeg er een heel mooi beeld bij! In dit boek worden nogal veel lange verhalen verteld door sommige personages. Ik wil niet te veel spoilen, maar ik moet zeggen dat ik het heel interessant vond. Soms gaan personages een verhaal van een heel hoofdstuk vertellen, terwijl je weet dat een ander personage iets heel gevaarlijks aan het doen is. Aan de ene kant wilde ik supergraag het verhaal horen, maar aan de andere kant wilde ik weten wat er gebeurde met het andere personage! Dit zorgde ervoor dat ik echt door het boek heen vloog.
Ik had het in de recensies over de eerste twee delen nog niet gezegd, maar deze serie is geschreven in de 3e persoon enkelvoud. Meestal word ik daar een beetje kriebelig van, want ik vind het makkelijker om een band te vormen met de personages als er gewoon een ik-persoon is, dus 1ste persoon enkelvoud. Toch heb ik er in deze serie totaal geen last van. Mijn band met de personages is sterk, ik kan me prima inleven in Clary, Jace, Simon en de anderen. Want het volgende punt is dat er in dit deel meerdere perspectieven zijn. In deel 1 en 2 werd er af en toe ook een stukje vanuit Jace, Simon en héél soms zelfs vanuit Alec geschreven, maar vooral Clary had in die boeken het woord. In City of Glass komen er echter meer verschillende perspectieven voorbij. Daardoor krijgt Simon bijvoorbeeld een veel grotere rol in dit boek, en ook van Alec krijg ik een beter beeld. Aangezien ik van die 3e persoon geen last heb, is het dus alleen maar handig, want ik heb helemaal geen last gehad van verwarring over vanuit wiens perspectief ik las, zoals bijvoorbeeld in Samensmelting het geval was.
En dan… Tadaaaaa, de perfecte plot twist. In het boek worden er wat hints gegeven, maar eigenlijk was het einde heel onverwacht (wie de verrader was enzo). In mijn hoofd voelde ik de puzzelstukjes gewoon op je juiste plek vallen. Even voelde ik zo stom, want ja, alles leek ineens zo logisch. Maar een paar regels later was ik dat alweer vergeten en werd ik weer meegezogen in het verhaal.
Ook was er op twee gebieden spanning: Gewoon het hele verhaal met alle actie, slechteriken, demons… Maar je had ook nog de relatie van Clary en Jace. Ik vond Jace minder irritant dan in deel 2, en zeker omdat hij denkt dat hij een bepaald soort bloed in zijn aderen te hebben snap ik hem helemaal. Ik snap ook hoe lastig het moet zijn voor hem en Clary, want de liefde tussen die twee wordt zo goed beschreven, net zoals de frustratie door het feit dat ze niet bij elkaar kunnen zijn… En de sarcastische opmerkingen van Jace zijn gewoon geniaal.
Het einde van het verhaal lijkt misschien heel vrolijk en vredig, maar net als de personages voel ik de spanning nog steeds. De slechterik is misschien verslagen, maar er is gewoon een ander voor in de plaats gekomen. Want ik geloof er niets van dat Jonathan zomaar verdwenen is…
Ja! Dit is het eerste boek van de serie waarover ik niet twijfel tussen de 4 en de 5 sterren, want het liefst zou ik dit boek 100 sterren geven! Spannend, romantisch, ontroerend en geen moment saai. Clares schrijfstijl is volgens mij (iemand die misschien wel veel leest, maar een noob is op het gebied van schrijven, moet je nagaan!) enorm vooruit gegaan, want ik heb met volle teugen kunnen genieten van het verhaal. Zonder me te ergeren aan personages, schrijfstijl of clichés. Perfect, dus!
De schrijfstijl vond ik net zo goed als in City of Ashes, misschien nog wel beter. Er worden gewoon lange zinnen gemaakt, maar wel overzichtelijk. Alicante wordt goed beschreven, ik kreeg er een heel mooi beeld bij! In dit boek worden nogal veel lange verhalen verteld door sommige personages. Ik wil niet te veel spoilen, maar ik moet zeggen dat ik het heel interessant vond. Soms gaan personages een verhaal van een heel hoofdstuk vertellen, terwijl je weet dat een ander personage iets heel gevaarlijks aan het doen is. Aan de ene kant wilde ik supergraag het verhaal horen, maar aan de andere kant wilde ik weten wat er gebeurde met het andere personage! Dit zorgde ervoor dat ik echt door het boek heen vloog.
Ik had het in de recensies over de eerste twee delen nog niet gezegd, maar deze serie is geschreven in de 3e persoon enkelvoud. Meestal word ik daar een beetje kriebelig van, want ik vind het makkelijker om een band te vormen met de personages als er gewoon een ik-persoon is, dus 1ste persoon enkelvoud. Toch heb ik er in deze serie totaal geen last van. Mijn band met de personages is sterk, ik kan me prima inleven in Clary, Jace, Simon en de anderen. Want het volgende punt is dat er in dit deel meerdere perspectieven zijn. In deel 1 en 2 werd er af en toe ook een stukje vanuit Jace, Simon en héél soms zelfs vanuit Alec geschreven, maar vooral Clary had in die boeken het woord. In City of Glass komen er echter meer verschillende perspectieven voorbij. Daardoor krijgt Simon bijvoorbeeld een veel grotere rol in dit boek, en ook van Alec krijg ik een beter beeld. Aangezien ik van die 3e persoon geen last heb, is het dus alleen maar handig, want ik heb helemaal geen last gehad van verwarring over vanuit wiens perspectief ik las, zoals bijvoorbeeld in Samensmelting het geval was.
En dan… Tadaaaaa, de perfecte plot twist. In het boek worden er wat hints gegeven, maar eigenlijk was het einde heel onverwacht (wie de verrader was enzo). In mijn hoofd voelde ik de puzzelstukjes gewoon op je juiste plek vallen. Even voelde ik zo stom, want ja, alles leek ineens zo logisch. Maar een paar regels later was ik dat alweer vergeten en werd ik weer meegezogen in het verhaal.
Ook was er op twee gebieden spanning: Gewoon het hele verhaal met alle actie, slechteriken, demons… Maar je had ook nog de relatie van Clary en Jace. Ik vond Jace minder irritant dan in deel 2, en zeker omdat hij denkt dat hij een bepaald soort bloed in zijn aderen te hebben snap ik hem helemaal. Ik snap ook hoe lastig het moet zijn voor hem en Clary, want de liefde tussen die twee wordt zo goed beschreven, net zoals de frustratie door het feit dat ze niet bij elkaar kunnen zijn… En de sarcastische opmerkingen van Jace zijn gewoon geniaal.
Het einde van het verhaal lijkt misschien heel vrolijk en vredig, maar net als de personages voel ik de spanning nog steeds. De slechterik is misschien verslagen, maar er is gewoon een ander voor in de plaats gekomen. Want ik geloof er niets van dat Jonathan zomaar verdwenen is…
Ja! Dit is het eerste boek van de serie waarover ik niet twijfel tussen de 4 en de 5 sterren, want het liefst zou ik dit boek 100 sterren geven! Spannend, romantisch, ontroerend en geen moment saai. Clares schrijfstijl is volgens mij (iemand die misschien wel veel leest, maar een noob is op het gebied van schrijven, moet je nagaan!) enorm vooruit gegaan, want ik heb met volle teugen kunnen genieten van het verhaal. Zonder me te ergeren aan personages, schrijfstijl of clichés. Perfect, dus!
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
