Ik krijg zin in de zomer!

Ik was meteen al om. Het eerste hoofdstuk, gewoon! Ik was meteen fan van Sam, van Jade en van het surfen. Ja, het surfen. Ik heb nog nooit gesurft, ga het waarschijnlijk nooit doen en ik heb er geen behoefte aan. Het lijkt me heel moeilijk, trouwens. Maar door dit boek wil iedereen surfen. De prachtige beschrijvingen van de zee, de golven, het strand, het surfen en de vastberadenheid van Sam. Ik werd echt meegesleurd. Chris Vick beschreef alles zo dat ik het voor me zag, ik rook de zee en ik voelde het surfboard onder mijn voeten.

En opeens werd ik uit het verhaal gegooid, en het duurde erg lang voor ik er weer inkwam. Dit heeft verschillende redenen. Ten eerste merkte ik dat er een paar spel- en taalfouten in het boek stonden. In de ene zin ontbrak er een woord, van de ander klopte de hele opbouw niet en ik ben zelfs een dt-fout tegengekomen. Nou weet ik eigenlijk niet of dat normaal is, of dat dat wel vaker voorkomt, maar het kwam niet heel professioneel over. Ik bleef de zinnen opnieuw lezen om te kijken of ik er misschien naast zat, maar ik kon niets ontdekken. Nou ben ik ook iemand die helemaal gek wordt van taalfouten en ik verbeter altijd iedereen. Helaas merkte ik dat ik hierdoor een beetje geïrriteerd en daardoor afgeleid raakte. Nou denk ik dat ik, vanwege het feit dat ik dit boek een hele tijd voor de release heb gelezen, niet de officiële versie van Surf! heb. Misschien dat die foutjes er bij de definitieve versie uitgehaald zijn!

Verder vond ik de ontwikkelingen die de hoofdpersonages doormaakten helemaal niet positief. Waar ik Jade eerst een kick-ass personage vond, werd ze later een roekeloos, klein kind. Sam ging overal in mee en was me net iets té gevoelig voor groepsdruk. Dat brengt me bij het volgende: de hoeveelheid alcohol en drugs in dit boek. Toen ik het boek ontving, was ik verrast door het hoge aantal pagina’s (bijna 400), want ik had het boek veel dunner verwacht. Nu snap ik wel waarom het zo dik was! In bijna ieder hoofdstuk wordt gedronken, om de drie hoofdstukken komt het woord drugs voorbij en de hoofdpersonages zijn minstens drie keer gevaarlijk high geworden. Ik ben niet iemand die daar heel erg van schrikt, maar uiteindelijk was ik het wel een beetje zat. Ik snapte ook niet hoe dom Sam kon zijn. In eerste instantie vond hij het belachelijk dat de jongeren in Cornwall zoveel dronken en zoveel drugs gebruikten, maar twee zinnen later was hij aangeschoten. Juist. En dan nog even Sams moeder. Want wat voor een moeder is zij? Ja, ze is best streng, maar ze laat Sam uiteindelijk gewoon zijn gang gaan. Ik had dat surfboard al lang weggedaan! Hoe durft hij zo tegen haar toe doen, boos op haar te worden omdat ze moeite heeft met het feit dat hij zo vaak de zee in gaat, terwijl ze haar man aan het zoute water is verloren?! Maar nee, ze pikt alles van hem. Alles.

Maar ik kwam er weer in! De laatste 100 bladzijden heb ik echt verslonden, want het was echt heel spannend aan het worden. Het verhaal kwam opeens heel erg op gang en ik kon niet meer stoppen. Je merkte dat de personages weer enthousiast werden, en ik snapte hen helemaal en kreeg weer een band met ze. Ik begon Jade en Sam weer te waarderen en de focus werd meer op de liefde tussen die twee en het surfen gelegd. Dat was wat ik wilde. Niet al die onzin over dronken en high worden, maar de romantiek en de passie voor het surfen en het water. Ik werd weer verrast!

Dus, vond ik dit boek geslaagd? Jazeker. Al had er van mij een heel stuk uit het midden weg gemogen. Dat verpestte het echt een beetje, en dat vond ik gewoon heel jammer. Toch ben ik helemaal betoverd door dit verhaal en toen ik het boek uithad bleef ik een beetje versuft voor me uit staren. Dat is bij mij echt een teken dat ik wel degelijk van het verhaal heb genoten.