Onnodig en afgeraffeld einde doet afbreuk aan het boek

Tristan Sadler heeft gevochten in de eerste wereldoorlog, en is een van de weinige overlevenden. Tijdens deze oorlog had hij één vriend, Will Bancroft. Will was een witte veer en is daarom gefusilleerd. De brieven die Will van zijn zus ontving heeft Tristan bewaard en wil deze teruggeven aan Marian, de zus van Will. Dat is wat Tristan zegt wanneer hij Marian schrijft dat hij haar wil ontmoeten.

De werkelijke reden van Tristan's bezoek is alleen van heel andere aard, want hij draagt een groot geheim met zich mee, een geheim rond de dood van Will, waarvan Marian wel zou moeten weten, maar wat haar ook nog meer zal schokken dan nu al het geval is. Het verhaal van de liefde van Tristan voor Will en de gevolgen daarvan.

De loopgravenoorlog. Een van de grootste verschrikkingen van de 20e eeuw voor de betrokken legers. Een zeer gevaarlijke omgeving, niet alleen door aanvallen van de vijand maar vooral ook door slecht eten, drinken, kou, ongedierte, wateroverlast door de regen, modder, slaaptekorten en de ziektes die daardoor ontstonden. Velen kwamen niet meer terug, en zij die terugkwamen waren zo door deze oorlog gevormd dat ze nooit meer helemaal de oude werden.

In de na-oorlogse periode speelt het boek zich af, met vele terugblikken op de oorlog, de opleiding, de verplaatsing naar het oorlogsgebied, de omstandigheden tijdens de oorlog zelf, de schaarste aan alles, zelfs aan wapens en uniformen, het wordt allemaal meegenomen maar niet te indringend. Genoeg om een idee te krijgen van hoe het moet zijn geweest, maar niet zo erg dat het boek te zwaar wordt.

Wat echt afbreuk aan het boek doet is het laatste hoofdstuk. Het hele boek speelt zich rond de eerste wereldoorlog af, maar in het laatste hoofdstuk heeft de schrijver het nodig gevonden om een sprong in de tijd te maken, en nog een hoofdstuk te wijden aan een oude Tristan. De hele sfeer is er opeens mee weg, en de levensloop van Tristan wordt op een paar pagina's afgeraffeld. Jammer!