In de hogere middenmoot

Het is bijna sinterklaastijd wanneer er plotseling kinderen worden ontvoerd. Het eerste kind is het oppaskindje van Sophie, een van de vriendinnen van Kyra Slagter. Wanneer Sophie haar om hulp vraagt gaat Kyra naar haar toe om te gaan zoeken naar het jongetje. Helaas wordt hij niet gevonden.

Hierna worden er steeds meer kinderen ontvoerd en niemand heeft enig idee waarom. Er worden geen losgelden gevraagd, en er is in eerste instantie geen enkele overeenkomst tussen de kinderen of hun ouders te ontdekken, de kinderen verdwijnen gewoon zonder een enkel spoor. Men zit met de handen in het haar en er gaan zelfs stemmen op om de sinterklaasintocht af te blazen omdat ze de veiligheid van al die kinderen niet kunnen garanderen.

Kyra staat Sophie bij zoveel als zij kan maar zij wordt met deze ontvoeringen ook weer met haar neus op het feit gedrukt dat haar eigen zus Sarina al enige jaren spoorloos is. Ze is nog steeds bezig met haar eigen onderzoek, zeker nu blijkt dat er door Sarina nog kaarten werden verstuurd die ergens 4 jaar hebben gelegen voordat ze bij Kyra en haar ouders werden bezorgd. Hier heeft Kyra een aanwijzing uit gefilterd en iets ontdekt wat haar aanzet om zonder iemand iets te zeggen te vertrekken naar een plek waar Sarina vermoedelijk ook is geweest. Hier ontdekt zij iets belangrijks.

Het is aan te raden om eerst het eerste boek van de Noordzeemoorden, Galgenveld, te lezen voordat je aan dit boek begint. Je mist anders toch wel een behoorlijk stuk kennis en dat is jammer voor de verhaallijnen die doorlopen tot aan het laatste boek. En tenslotte is het ook niet voor niets een serie.

IJskoud is met dezelfde Hollandse nuchterheid geschreven als Galgenveld. Toch vind ik IJskoud een sterker geschreven boek dan Galgenveld. De karakters zijn wat minder vlak. Zo maak je meer kennis met Maud en haar demonen en lijkt Kyra wat rustiger en volwassener geworden en komt ze geloofwaardiger over. Ze is nog steeds ontzettend eigengereid en mag graag de dingen op haar manier onderzoeken, maar ze komt niet zo betweterig over als in het eerste deel.

Het boek is vlot geschreven in een stijl die niet al te moeilijk is, maar ook geen jip en janneke stijl aanhangt. Dit maakt het heel prettig om te lezen. Het gebruik van de actuele onderwerpen is ook erg leuk. Over 30 jaar zal een lezer deze misschien wel herkennen van de geschiedenislessen op school.

Er is wel een zekere spanning in het boek voelbaar, maar deze is niet constant aanwezig. Wanneer je dus iets zoekt met een spanning waarvan je constant op het puntje van je stoel zit, kun je beter even verder kijken, maar wanneer je lekker een paar uurtjes onderuit wilt met een boek dan is dit een prima keuze.

Helaas kan ik geen halve sterren uitdelen, anders zou ik voor 3,5 gaan. Daarom blijft dit boek toch steken op de 3 sterren, net als Galgenveld. Maar wanneer de groei zo door blijft gaan dan zal in elk geval het laatste deel wel eens een stuk hoger kunnen scoren.