De setarspeler

Recensie van:

De setarspeler

‘Een ontheemde man,

een kunstwerk en

een verloren liefde’

Auteur: Anne van Zwieten

Anne van Zwieten (1967) schrijft al haar hele leven. Op de lagere school droeg ze al aantekenboekjes bij zich in haar jaszak. Inspiratie deed ze graag buiten op, in de natuur of gewoon op straat, door te observeren. Nog steeds is dat een grote inspiratiebron.
Als kind schreef ze korte verhalen in schriftjes, ze schreef meer voor zichzelf als voor een lezerspubliek. Eenmaal volwassen kwam het schrijven wat in het gedrang door een eigen zaak in de mode.
Ze werd moeder van een zoon en een meervoudig beperkte dochter. Daardoor moest ze haar leven herzien. Ze verkocht haar winkels en begon weer te schrijven. Naast blogs over het leven met haar bijzondere dochter, kwam ook de wens naar boven een boek te schrijven. Fictie, een roman of thriller.
Bij de Schrijversacademie volgde ze na de basisopleiding de richting Korte verhalen en Romans én Redactie. Het verfijnen van (andermans) teksten, vindt ze heerlijk. Inmiddels werkt ze voor magazine Veine.
Ondertussen werden de blogs gebundeld in En nu? Mijn kind heeft cerebrale parese. De tweede bundel is in mei dit jaar verschenen en heet En nu? Mijn puber heeft cerebrale parese.

Bron: website Schrijversacademie

Wijze van lezen:

Recensie exemplaar ontvangen van de auteur in ruil voor mijn recensie.

Uitgeverij: Gopher

Genre: roman

Cover en flaptekst:

Een mooie zachtgele cover met daarop een getekende setar.

Flaptekst:

Indrukwekkend en aangrijpend

Mooie zinpassage:

Proloog:

Verslagen loop ik over het terrein van het asielzoekerscentrum naar de uitgang. Mijn reis naar Middelburg was vergeefs. Mijn benen voelen zwaar, ik wil niet weg van de plek waar ik haar voor het laatst zag, waar we afscheid namen.

Het verhaal:

De Koerdische Daijri is een zachtaardige jongeman die vanuit Iran naar Nederland is gevlucht. Het kost hem moeite de heimwee naar zijn geboortedorp los te laten en richting te geven aan zijn leven in Nederland, helemaal als zijn grote liefde Zilan onder verdachte omstandigheden verdwijnt. Daijri verstopt zijn eenzaamheid en wie hij werkelijk is in zijn unieke talent, het maken van een immens houten inlegwerk en troost zichzelf met het bespelen van de setar, een Perzische luit. Lukt het hem om kansen te zien en te benutten? En zal hij Zilan en de vrijheid die hij in Nederland zocht vinden? Dit verhaal dat deels op waarheid berust, speelt zich af in Leiden.

Mijn leesbeleving:

Dit verhaal vond ik heel indrukwekkend. Vanaf de eerste letter die ik las tot aan de laatste keek ik door de ogen van Daijri naar hoe hij de wereld om hem heen zag en beleefde. Door de beeldende schrijfstijl was de leeservaring intens. De personages zijn gedetailleerd uitgewerkt als waren ze mensen van vlees en bloed.

De proloog is gelijk sterk en maakt dat je geboeid door blijft lezen. De ik vorm versterkt nog meer van de emoties die Daijri en de andere personages ervaren. De emoties zijn voelbaar, tastbaar en laten je niet onberoerd. Ik voelde een band met de personages. Verschrikkelijk verdrietig vond ik het om te lezen dat sommigen mensen als Daijiri het licht in de ogen niet gunnen. Omdat hij een ander uiterlijk en culturele achtergrond heeft. Kijk naar iemands innerlijk, iemands kwaliteiten. Ieder mens mag er zijn, ieder mens is van waarde.

Mensen zouden meer moeten beseffen dat vluchtelingen niet zonder reden huis en haard verlaten. Verplaatsen in elkaars wereld; respect opbrengen naar elkaar luisteren en elkaar helpen. Ook de muziek en creativiteit vieren hoogtij in dit verhaal.

Ook is er een parallel getrokken tussen mensen met een beperking en mensen zoals Daijiri die wereldwijd hun geliefde land en familie door oorlog, geloof of andere redenen moeten ontvluchten. Op zoek naar een ander land. Maar daar voelen zij zich wereldvreemd want de cultuur, de taal, het land, het eten en drinken is anders. Ze moeten opnieuw op zoek baar houvast, veiligheid en een nieuw bestaan opbouwen. Dat vergt doorzettingsvermogen, lef en assertiviteit.

Zo intens prachtig hoe Daijiri het zelf verwoord: ‘Deze unieke mensen betekenen veel voor me, ik voel me met hen verbonden. Zij hebben net als ik soms heb ervaren, te maken met vooroordelen, gestaan, het geboren er niet bij te horen. Maar het grappige is, zijzelf accepteren mij en iedereen om hen heen als vanzelfsprekend. Daar heb ik veel van geleerd.’

Ook mooi hoe zielsverwanten elkaar vinden. Hoe de liefde hen verbindt. Vreselijk hoe omstandigheden dat uit elkaar kunnen scheuren. Maar zo prachtig dat er dan toch een verbinding voor het leven blijkt te zijn. En hoe ze dat met vallen en opstaan toch samen vorm geven.

Dit is een verhaal met diverse boodschappen. Koester mensen die anders zijn, begeleid ze, luister naar ze en ga het gesprek aan. Trek geen muur op want daar heeft niemand wat aan. Oordeel niet over wat je op het eerste gezicht ziet. Kijk verder, observeer, waardeer en leer. We kunnen zoveel leren van mensen met een andere taal en cultuur. De wijze hoe zij de wereld beschouwen en zien. Eeuwenoude tradities als muziek maken, een verhaal vertellen en met je handen creëren wat in je innerlijk leeft.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren.

Anne is in staat om moeilijke onderwerpen als het accepteren en waarderen van mensen met een beperking en mensen met een achtergrond als vluchteling in begrijpelijke taal aan de lezer te presenteren. Door een beeldende schrijfstijl te gebruiken en het verhaal te kanten vertellen in de ik vorm staat het als een huis. Beleef je dezelfde dingen als het hoofdpersonage. Je bevindt je in dit verhaal je maakt er onderdeel van uit.

Zij geeft mensen als Daijiri en de mensen die hij begeleidt een prachtig podium. Ze laat hun talenten zien. De opbouw vind ik logisch en deze komt geloofwaardig over. De plot zag ik niet aankomen maar deze is hartverwarmend en zo gegund.

Ik heb genoten en ben diep geraakt.