Lezersrecensie
De vergeten spionne
Recensie van:
De vergeten spionne
Met haar pianomuziek bespeelt ze Nazi officieren. Maar hoelang houdt haar verzetslied stand?
De zoektocht naar een begaafd pianiste die mensenlevens redde tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Vertaald uit het Engels door:
Marianne Locht -Kühler
Engelse titel:
The Lost Song of Paris
Engelse uitgever:
Headline review, een imprint van Headline Publishing Group, Londen, Verenigd Koninkrijk
Auteur:
Sarah Steele werkte jarenlang in de uitgeefwereld voor ze zelf besloot een boek te schrijven. Eerder verscheen haar historische roman Het kersenspoor in Nederland, die net als De vergeten spionne over de Tweede Wereldoorlog gaat.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van KokBoekenCentrum Romans in ruil voor mijn deelname aan de Blogtour en mijn recensie
Uitgeverij: KokBoekenCentrum Romans
Genre: Historische roman/Tweede Wereldoorlog
Cover:
In de verte de bebouwing van Parijs met als herkenningspunt de Eiffeltoren. Met op de voorgrond een pianiste die de toetsen van een piano beroerd. Notenbalken zichtbaar in de lucht van muziek die haar weg vindt door tijd en ruimte. Wie is deze blonde vrouw in haar prachtige japon.
Flaptekst:
Indrukwekkend, krachtig en nieuwsgierig makend.
Mooie tekst:
Pagina 403:
‘Holly leunde tegen Amy aan en stak met een diepe zucht haar duim in haar mond. ‘Ik vind je parfum lekker’, zei ze. ‘Het is een beetje zoet, net als jij.’. ‘Ik heb geen parfum op, lieverd,’ zei Amy. ‘Jawel.’ Amy hield haar hoofd schuin. Holly had gelijk. Ze rook een spoortje van een tere geur. Bloemig, met een vleugje bergamot. Het rook naar zijde en fluweel, naar champagne en diamanten. Naar een vrouw die onder sprankelende kroonluchters met vrienden een toost uitbrengt, een vrouw in de armen van haar kersverse echtgenoot, samen dansend in een kleine gevangeniscel, totdat de opkomende zon hen voorgoed zou scheiden. Het was Soir de Paris.
Het verhaal:
Parijs, 1941. Een Britse spionne met de bijnaam 'Agent Colette' doet zich voor als pianiste in de bezette Franse hoofdstad. Met haar grote talent weet ze zich bij de meest hooggeplaatste Duitse officieren een weg naar binnen te spelen. Ondertussen dreigt het net zich rondom haar te sluiten. Wanneer het gevaar haar van alle kanten omgeeft, ziet ze zich gedwongen om alles op het spel te zetten.
Londen, 1997. Ooit was ze een begaafde pianiste met een gescheiden man. Nu is Amy een alleenstaande moeder die zich stort op haar baan als archief. Wanneer ze documenten in handen krijgt van een bijzondere oorlogsspionne, is Amy vastbesloten om haar verhaal boven tafel te krijgen. Zelfs als dat betekent dat ze ook met haar eigen verleden in het reine moet zien te komen.
Mijn leesbeleving:
Dit verhaal wordt verteld in twee tijdsperioden. Het verleden en het heden. Naarmate het verhaal vordert worden deze telkens meer met elkaar verweven totdat de ontknoping volgt.
In het begin moest ik wennen aan alle personages, de plekken waar zij zich bevonden, wat hun achtergronden waren. Het hielp dat dit verhaal zeer beeldend is geschreven. Ik beleefde het verhaal met al mijn zintuigen. Door te lezen maar ook door het onderzoek wat Amy verricht komen de personages gedetailleerd en levendig naar voren.
De emoties waren zeer voelbaar. De angst om niet meer te mogen zijn wie je bent. Om niet meer uit te mogen dragen waar je voor staat. De woede voor het meedogenloze keiharde optreden van de bezetter. Die zonder scrupules je vaderland overneemt en er heer en meester speelt. Het logische maar het levensgevaarlijke verzet tegen de vijand om onschuldigen te redden van de dodelijke alles vernietigende haat. Simpelweg omdat je anders bent qua afkomst, religie, geaardheid of levensovertuiging.
De kracht van muziek door de eeuwen heen. Talloze malen het concert van je leven spelen om maar te redden wat er te redden valt. Een masker hoog houden om maar te verhullen wat je ten diepste denkt en doet.
Wat een lef, heldenmoed en durf van talloze vrouwen en mannen. Alles doen om de vrede terug te doen keren. Continu met de dodelijke adem van de vijand in je nek. Door de beeldende, filmische schrijfstijl was dit kraakhelder zichtbaar en voelbaar. Al moest dat eerst wel groeien, zoals al eerder gezegd, bij mij. Maar toen de vaart eenmaal in het verhaal kwam was het goed.
Dit boek bracht mij veel meer dan dat ik er vooraf van verwachtte. In het heden las ik over de persoonlijke worstelingen van Amy, haar trauma’s op persoonlijk en professioneel vlak. Haar zoektocht om de kluwen die haar verdriet en rouw symboliseren te ontwarren. Dat muziek dan zo troostend en helend kan zijn. Alsof Amy op een gegeven moment au quatre mains zat te spelen met agent Colette. Dat ze elkaar weer levenslust gaven door de muziek. Maar ook door nieuwe vriendschappen dat het leven weer lichter wordt.
Ook leerde ik meer over de geschiedenis betreffende de Tweede Wereldoorlog. Met name over het verzet en het spionage netwerk en alles wat daarbij kwam kijken. Ook deed het mij denken aan het boek Het huis in Parijs van auteur Natasha Lester. Net als dit boek indrukwekkend mooi.
Ook de liefde in een tijd waarin de wereld in brand stond. Een liefde zo passioneel en puur, twee geliefden voor eeuwig voor elkaar bestemd. Maar van elkaar gescheiden door een gruwelijk lot. Maar liefde die zelfs door de dood heen blijft bestaan. Of dat je in het heden verscheurd bent door verlies van je zielsverwant biedt het misschien troost als je hem of haar terugziet in de ogen van je kind.
In de toe werking naar de plot werd de spanning me vaak te veel. Waardoor ik soms sneller wilde lezen dan kon. Daardoor moest ik wel eens een stukje terug lezen om de samenhang te begrijpen.
Het verhaal bleef me boeien tot aan de plot. Daarin komt alles samen en krijgt alles waar je gedurende het verhaal vraagtekens bij had een antwoord.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
De schrijfstijl is beeldend en filmisch. Eerst moest ik wennen aan de namen van de personages, de plaatsen en wat hun plek in het verhaal was. Toen dat gebeurd was kreeg het verhaal vaart en diepgang. Toen waren de emoties van de personages tastbaar. Het voelde alsof ik overal deelgenoot van was.
De wisselingen van heden en verleden zorgen ervoor dat je geboeid door blijft lezen. Dit is een verhaal over heldenmoed op het uiterste van je kunnen onder de meest gruwelijke gitzwarte omstandigheden. Ook is het een verhaal van getraumatiseerde pijn een verlangen naar een tijd die geweest is. Een tijd waarin liefde, vriendschap en vrede triomfeerden. Een tijd die achterblijft in je hoofd als een tastbare herinnering. Maar die ook verdriet geeft omdat het nooit meer terug komt.
De muziek die zoveel mensen met elkaar verbindt. Muziek die helend, helpend en troostend kan zijn. Die te midden van uitzichtloosheid een nieuw levensdoel vorm kan geven.
Een verhaal over een tijd die we nooit mogen vergeten. Helaas hebben we er nog niet veel van geleerd omdat de wereld op vele plekken opnieuw in brand gezet is door oorlogen. Maar hopelijk mag ooit de vrede overal terugkeren en blijven.
KokBoekenCentrum Romans hartelijk dank dat ik deel mocht nemen aan deze blogtour.
Sarah Steele bedankt dat ik je boek mocht lezen en recenseren. Ik lees en recenseer in de toekomst graag meer boeken van jou. Ik ben groot fan.
De vergeten spionne
Met haar pianomuziek bespeelt ze Nazi officieren. Maar hoelang houdt haar verzetslied stand?
De zoektocht naar een begaafd pianiste die mensenlevens redde tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Vertaald uit het Engels door:
Marianne Locht -Kühler
Engelse titel:
The Lost Song of Paris
Engelse uitgever:
Headline review, een imprint van Headline Publishing Group, Londen, Verenigd Koninkrijk
Auteur:
Sarah Steele werkte jarenlang in de uitgeefwereld voor ze zelf besloot een boek te schrijven. Eerder verscheen haar historische roman Het kersenspoor in Nederland, die net als De vergeten spionne over de Tweede Wereldoorlog gaat.
Wijze van lezen:
Recensie-exemplaar ontvangen van KokBoekenCentrum Romans in ruil voor mijn deelname aan de Blogtour en mijn recensie
Uitgeverij: KokBoekenCentrum Romans
Genre: Historische roman/Tweede Wereldoorlog
Cover:
In de verte de bebouwing van Parijs met als herkenningspunt de Eiffeltoren. Met op de voorgrond een pianiste die de toetsen van een piano beroerd. Notenbalken zichtbaar in de lucht van muziek die haar weg vindt door tijd en ruimte. Wie is deze blonde vrouw in haar prachtige japon.
Flaptekst:
Indrukwekkend, krachtig en nieuwsgierig makend.
Mooie tekst:
Pagina 403:
‘Holly leunde tegen Amy aan en stak met een diepe zucht haar duim in haar mond. ‘Ik vind je parfum lekker’, zei ze. ‘Het is een beetje zoet, net als jij.’. ‘Ik heb geen parfum op, lieverd,’ zei Amy. ‘Jawel.’ Amy hield haar hoofd schuin. Holly had gelijk. Ze rook een spoortje van een tere geur. Bloemig, met een vleugje bergamot. Het rook naar zijde en fluweel, naar champagne en diamanten. Naar een vrouw die onder sprankelende kroonluchters met vrienden een toost uitbrengt, een vrouw in de armen van haar kersverse echtgenoot, samen dansend in een kleine gevangeniscel, totdat de opkomende zon hen voorgoed zou scheiden. Het was Soir de Paris.
Het verhaal:
Parijs, 1941. Een Britse spionne met de bijnaam 'Agent Colette' doet zich voor als pianiste in de bezette Franse hoofdstad. Met haar grote talent weet ze zich bij de meest hooggeplaatste Duitse officieren een weg naar binnen te spelen. Ondertussen dreigt het net zich rondom haar te sluiten. Wanneer het gevaar haar van alle kanten omgeeft, ziet ze zich gedwongen om alles op het spel te zetten.
Londen, 1997. Ooit was ze een begaafde pianiste met een gescheiden man. Nu is Amy een alleenstaande moeder die zich stort op haar baan als archief. Wanneer ze documenten in handen krijgt van een bijzondere oorlogsspionne, is Amy vastbesloten om haar verhaal boven tafel te krijgen. Zelfs als dat betekent dat ze ook met haar eigen verleden in het reine moet zien te komen.
Mijn leesbeleving:
Dit verhaal wordt verteld in twee tijdsperioden. Het verleden en het heden. Naarmate het verhaal vordert worden deze telkens meer met elkaar verweven totdat de ontknoping volgt.
In het begin moest ik wennen aan alle personages, de plekken waar zij zich bevonden, wat hun achtergronden waren. Het hielp dat dit verhaal zeer beeldend is geschreven. Ik beleefde het verhaal met al mijn zintuigen. Door te lezen maar ook door het onderzoek wat Amy verricht komen de personages gedetailleerd en levendig naar voren.
De emoties waren zeer voelbaar. De angst om niet meer te mogen zijn wie je bent. Om niet meer uit te mogen dragen waar je voor staat. De woede voor het meedogenloze keiharde optreden van de bezetter. Die zonder scrupules je vaderland overneemt en er heer en meester speelt. Het logische maar het levensgevaarlijke verzet tegen de vijand om onschuldigen te redden van de dodelijke alles vernietigende haat. Simpelweg omdat je anders bent qua afkomst, religie, geaardheid of levensovertuiging.
De kracht van muziek door de eeuwen heen. Talloze malen het concert van je leven spelen om maar te redden wat er te redden valt. Een masker hoog houden om maar te verhullen wat je ten diepste denkt en doet.
Wat een lef, heldenmoed en durf van talloze vrouwen en mannen. Alles doen om de vrede terug te doen keren. Continu met de dodelijke adem van de vijand in je nek. Door de beeldende, filmische schrijfstijl was dit kraakhelder zichtbaar en voelbaar. Al moest dat eerst wel groeien, zoals al eerder gezegd, bij mij. Maar toen de vaart eenmaal in het verhaal kwam was het goed.
Dit boek bracht mij veel meer dan dat ik er vooraf van verwachtte. In het heden las ik over de persoonlijke worstelingen van Amy, haar trauma’s op persoonlijk en professioneel vlak. Haar zoektocht om de kluwen die haar verdriet en rouw symboliseren te ontwarren. Dat muziek dan zo troostend en helend kan zijn. Alsof Amy op een gegeven moment au quatre mains zat te spelen met agent Colette. Dat ze elkaar weer levenslust gaven door de muziek. Maar ook door nieuwe vriendschappen dat het leven weer lichter wordt.
Ook leerde ik meer over de geschiedenis betreffende de Tweede Wereldoorlog. Met name over het verzet en het spionage netwerk en alles wat daarbij kwam kijken. Ook deed het mij denken aan het boek Het huis in Parijs van auteur Natasha Lester. Net als dit boek indrukwekkend mooi.
Ook de liefde in een tijd waarin de wereld in brand stond. Een liefde zo passioneel en puur, twee geliefden voor eeuwig voor elkaar bestemd. Maar van elkaar gescheiden door een gruwelijk lot. Maar liefde die zelfs door de dood heen blijft bestaan. Of dat je in het heden verscheurd bent door verlies van je zielsverwant biedt het misschien troost als je hem of haar terugziet in de ogen van je kind.
In de toe werking naar de plot werd de spanning me vaak te veel. Waardoor ik soms sneller wilde lezen dan kon. Daardoor moest ik wel eens een stukje terug lezen om de samenhang te begrijpen.
Het verhaal bleef me boeien tot aan de plot. Daarin komt alles samen en krijgt alles waar je gedurende het verhaal vraagtekens bij had een antwoord.
Mijn mening:
Ik geef 5 sterren.
De schrijfstijl is beeldend en filmisch. Eerst moest ik wennen aan de namen van de personages, de plaatsen en wat hun plek in het verhaal was. Toen dat gebeurd was kreeg het verhaal vaart en diepgang. Toen waren de emoties van de personages tastbaar. Het voelde alsof ik overal deelgenoot van was.
De wisselingen van heden en verleden zorgen ervoor dat je geboeid door blijft lezen. Dit is een verhaal over heldenmoed op het uiterste van je kunnen onder de meest gruwelijke gitzwarte omstandigheden. Ook is het een verhaal van getraumatiseerde pijn een verlangen naar een tijd die geweest is. Een tijd waarin liefde, vriendschap en vrede triomfeerden. Een tijd die achterblijft in je hoofd als een tastbare herinnering. Maar die ook verdriet geeft omdat het nooit meer terug komt.
De muziek die zoveel mensen met elkaar verbindt. Muziek die helend, helpend en troostend kan zijn. Die te midden van uitzichtloosheid een nieuw levensdoel vorm kan geven.
Een verhaal over een tijd die we nooit mogen vergeten. Helaas hebben we er nog niet veel van geleerd omdat de wereld op vele plekken opnieuw in brand gezet is door oorlogen. Maar hopelijk mag ooit de vrede overal terugkeren en blijven.
KokBoekenCentrum Romans hartelijk dank dat ik deel mocht nemen aan deze blogtour.
Sarah Steele bedankt dat ik je boek mocht lezen en recenseren. Ik lees en recenseer in de toekomst graag meer boeken van jou. Ik ben groot fan.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van JNKingmaPostmaBoekenpearls76
Gesponsord
De nieuwe, betoverende roman van Cristina Caboni! In Het honingpad vindt Alice zichzelf tijdens de zoektocht naar haar familiegeschiedenis.
De Hebban Debuutprijs 2023 is gewonnen door Forugh Karimi met haar debuutroman De moeders van Mahipar. Een wrang, maar vooral heel liefdevol verhaal over de band tussen moeder en zoon.
Als allereerste Hebban Boek van de Maand is de weergaloze roman Alles wat had kunnen zijn van de Nigeriaanse schrijfster Ayọ̀bámi Adébáyọ̀ gekozen door het Hebban Panel. Laat dit boek je uitdagen.
