Drie jaar

Recensie van:

Drie jaar

Het verschil tussen leven en dood is drie jaar

Vertaald uit het Zweeds door:

Ron Bezemer

Zweedse titel: Sovsågott

Uitgever: Albert Bonniers Förlag

Auteur:

Anders Roslund (Zweden, 1961) schreef tien misdaadromans als deel van de succesvolle schrijversduo's Roslund & Hellström en Roslund & Thunberg. Er zijn miljoenen exemplaren van zijn boeken verkocht en zijn werk werd bekroond met talrijke prestigieuze internationale prijzen.

Wijze van lezen:

Paperback gewonnen bij winactie

Uitgeverij: De Geus

Genre: thriller

Cover:

Ik zie een bewolkte lucht weerspiegelt met de zon in het water van een meer. Bomen en bosschages aan de oevers. Het ziet er lieflijk uit. Of bedriegt schijn. Iets met stille wateren hebben diepe gronden.

Flaptekst: hartverscheurend, indrukwekkend en informatief.

Quote:

Indrukwekkende teksten:

Op het kerkhof is het altijd koud

Ze kloppen straks op de deur van de donkerste duisternis

Zo’n valse lach klinkt zelden goed

Niet zich voor iemand verbergen maar zich in iemand verbergen

Hier telde alleen de aanblik van de uitgestrekte zee

Alsof hij in een spiegel keek die op een andere spiegel gericht was 

Het verhaal:

Twee meisjes verdwenen op dezelfde dag toen ze slechts vier jaar oud waren. Ze rusten voor altijd op hetzelfde kerkhof. Alleen liggen ze geen van beiden daadwerkelijk in hun graf.
Rechercheur Ewert Grens en undercoveragent Piet Hoffmann gaan op onderzoek uit. De zoektocht naar een verband tussen de twee meisjes leidt hen naar een gruwelijke, perverse wereld. Kunnen ze de meisjes levend terugvinden? De tijd dringt.

Mijn leesbeleving:

Toen Anders Roslund nog met Börge Hellström (1957-2017) schreef was ik al groot fan.

Het duo Ewert Grens en Piet Hoffmann staat voor mij ook gelijk aan een goed geoliede en krachtige machine.

Ook dit verhaal is zeer beeldend waardoor ik het idee had dat ik continu daar was waar Ewert Grens en Piet Hoffmann zich ook bevonden. Wederom zijn zij gedetailleerd uitgewerkt waardoor ze tot leven komen op het papier. Of zoals de  auteur aan het einde van het boek zo mooi verwoordt: “Ik heb ervoor gekozen opnieuw met Grens en Hoffmann te werken; ik ken hen en zij kennen elkaar. Het was belangrijk dat wij ons allemaal veilig voelden toen al het andere onveilig was. Met hen komt er uiteraard meer fictie. Want ze bestaan immers niet. Hoe levend ik ook kan vinden dat ze zijn na hun al zoveel jaren in mij te hebben meegedragen.”

Opnieuw is de auteur er in geslaagd een indrukwekkend mooi boek te schrijven. Met behulp van Ewert Grens en Piet Hoffmann die mij ook dierbaar zijn geworden. Dit verhaal leest ondanks het afschuwelijke onderwerp vlot.

Vanaf de emotionele hartverscheurende momenten op het kerkhof. Bij de woorden Mijn kleine meisje kon je mij wegdragen. Vreselijk dat je als ouders wel een kist begraaft maar je kind er niet in ligt. Omdat zij verdwenen is. De radeloosheid, de diep vretende pijn van het kwijt raken van je kind in een vingerknip. Omdat er mensen zijn die menen meer recht te hebben op jouw kind. De onderlinge verwijten bij de ouders, het verdriet bij de andere kinderen. De emoties, gedachten en dialogen ze zijn zo tastbaar en beroeren al je zintuigen.

Deze duistere, smerige, gruwelijke en perverse wereld van grove misdaden jegens kinderen is misselijkmakend. Maar ik vind dat de auteur er goed aan gedaan heeft om lezers te tonen hoe politie intensief speurt via met name internet om deze kinderen uit de klauwen van het schuim der aarde te krijgen. Zodat het in de toekomst hopelijk nooit meer voorkomt dat kinderen weg geroofd worden en verdwijnen in een zo’n macabere, kille, meedogenloze wereld en marionetten worden in de handen van op geld beluste mensen. Die kinderen gebruiken, vernederen, traumatiseren en de vernieling in helpen.

Ik bleef continu geboeid door lezen omdat ik benieuwd was hoe Grens en Hoffmann het deze keer zouden aan pakken. De opbouw is geloofwaardig. De spanning is ijzingwekkend, het verhaal kruipt onder je huid en laat je niet los. Naast beeldend is het filmisch geschreven. Het gebruik van taal is ongekend krachtig benut om de boodschap over te brengen. En net als je denkt dat alle schermen op zwart staan en iedereen gepakt is of verenigd is met dierbaren volgt er nog een onverwachte plottwist.

De plot is naast emotioneel en intens ook nu weer ingenieus en subliem. Dan merk ik dat ik Ewert Grens en Piet Hoffmann best wel gemist heb. Bij Ewert Grens vond ik veel herkenning. Confronterend maar het voelde ook als een troostende warme deken, als een lotgenoot die door me alleen maar aan te kijken me begreep en hielp.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren

Dit verhaal is ongelooflijk heftig, hartverscheurend, gruwelijk, sinister, duister en smerig. Maar het moest verteld worden. Mede door de grondige research van Anders Roslund is dit verhaal zo krachtig, sterk en formidabel geworden. Het raakt al je emoties, je zintuigen staan continu op scherp.

Doordat het heftige onderwerp niet gemeden wordt maar doordat er ruchtbaarheid aan gegeven wordt kunnen er hopelijk veel kinderen gered worden en kunnen deze mensen die het woord mens niet eens waard zijn gestopt worden. Dit verhaal is nergens saai, over the top of ongeloofwaardig. Het fundament is ijzersterk. Anders Roslund toonde mij opnieuw dat hij een woord kunstenaar is. Ik hoop in de toekomst Ewert Grens en Piet Hoffmann weer in een verhaal te mogen ontmoeten. Maar ook de andere  verhalen van Anders Roslund zijn zeer de moeite waard.