Kwam je dan alleen voor mama?

Recensie van:

Kwam je dan alleen voor mama?

Verhalen uit het hart van een huisarts

Hoofdstuk 1:

Hij stond nat voor me bij de douches van het zwembad. Ik was net bezig het haar van mijn dochter uit te spoelen na de zwemles.

‘Dokter Marieke?’ Hij kijkt me vragend aan. ‘Kwam je dan alleen voor mama?’

Bart is zes jaar en ik heb hem vier maanden niet gezien. Het is namelijk vier maanden geleden dat Evelien is overleden. Evelien was zijn moeder en maar twee jaar ouder dan ik.

Bij de douche van het zwembad val ik stil. Wat moet ik zeggen? Dat er geen dag voorbijgegaan is dat ik niet aan hen gedacht heb? Dat ik hem ook erg gemist heb? Ik kijk hem aan. ‘Ik kwam om voor je mama te zorgen, Bart,’ zei ik. ‘Maar ik vond het ook heel fijn om bij jou te zijn.’

Auteur:

Marieke Dijkzeul (1973) is huisarts en kaderarts palliatieve zorg. Sinds 2019 schrijft zij verhalen op uit haar praktijk. Ook schrijft zij voor het tijdschrift Medisch Contact.

Wijze van lezen:

Recensie-exemplaar E-Book ontvangen van Uitgeverij De Linde in ruil voor mijn recensie

Uitgeverij: de Linde

Genre: Non-Fictie

Cover en flaptekst:

Een lichtblauwe cover. Daarop een tekening van een vrouw. Ook de illustraties in het boek zijn sprekend, een ware toevoeging en grappig.

Een duidelijke flaptekst

Quote:

Waarom het hele hoofdstuk? Omdat het me zo raakte, die menselijke reactie van een huisarts die naast haar functie en haar handelingen ook een vrouw is met gevoel en diepgaande gedachten, daarom want het is zo invoelend mooi geschreven door een fantastische vrouw, moeder, partner maar ook kundige huisarts.

Mijn eerste euthanasie (2)

Dat was het dan. Ik heb net iemand doodgemaakt. Ik sta op de stoep. Het is prachtig weer en de zon schijnt, maar ik voel het niet. Het had beter kunnen regenen, zo’n grijze druilerige dag had beter gepast. Waarom kijkt die mevrouw in die blauwe jas zo naar me? Zou ze weten wat ik zojuist gedaan heb? O nee, natuurlijk, ik sta midden op de stoep. Dan loop ik toch maar naar de auto.

Ik heb zojuist iemand doodgemaakt. En niet zomaar iemand. Een heel bijzonder iemand, een prachtige vrouw, warm, open, liefdevol. En het was ook goed, hoor. Ik stond er honderd procent achter, misschien wel tweehonderd. Het kon zo niet langer, ik kon haar op geen enkele andere manier helpen. Maar ja… ik heb haar doodgemaakt. En ik kan ook niet net doen of het toevallig zo was, want ja, ik spoot het in het infuusnaaldje en ze was meteen dood, meteen. En ik was zo zenuwachtig. Waarom eigenlijk? Wat had er mis kunnen gaan? Had ze misschien níét dood kunnen gaan of zou het er naar uitzien? Want dat zou erg zijn, voor de familie. Maar dat was helemaal niet zo geweest. Ze zakte gewoon weg en dat was het dan.

Ik voel me zo verdrietig. Ons contact was zo bijzonder en intensief geworden. Anders had ik het ook niet gekund. Ik zag dat ze ondraaglijk leed, daarom wilde ik haar ook helpen. Tijdens het begeleiden van een sterfbed leer je iemand goed kennen. En als diegene dan zo bijzonder is en vervolgens overlijdt, dan ben ik ook verdrietig. Ze is echter niet mijn moeder, niet mijn familie, dus hoe rouw ik dan? Mag dat wel als dokter? Of is dat niet professioneel?

Ondertussen sta ik nog steeds naast mijn auto. Wat ga ik nu doen? Ik kan niet naar de Albert Heijn, ik heb net iemand doodgemaakt. Ik kan niet naar huis, waar ik mama moet zijn, terwijl ik me nog zo verdrietig voel. Ik weet het gewoon niet zo goed. Waar moet ik naartoe? Ik heb iemand verloren die me dierbaar was, ik heb haar zelf geholpen het laatste stapje naar de andere zijde te zetten en ik voel me zo rot. En toch, het is ook goed zo.

Het verhaal:

Huisarts Marieke Dijkzeul schrijft: Als huisarts kom je veel mensen tegen: in moeilijke, maar ook in grappige situaties. Je maakt deel uit van een stukje van hun leven, je loopt als het ware even mee. Soms mag je heel dichtbij komen. Ondanks dat Marieke al bijna twintig jaar huisarts is, weten haar patiënten haar nog regelmatig te raken. De mooiste, meest ontroerende, heftigste of juist hilarische verhalen schreef ze op en zijn gebundeld in dit boek. Niet alleen beschrijft ze haar ervaringen in de huisartsenpraktijk, ook haar drie opgroeiende kinderen vormden een inspiratiebron.

Mijn leesbeleving:

Wat een mooie, indrukwekkende, hartverwarmende, hartverscheurende, heftige maar ook grappige verhalen uit de dagelijkse praktijk van een huisarts. Marieke Dijkzeul geeft op beeldende en indrukwekkende wijze een inkijk in haar leven als huisarts. Maar ook leren we haar kennen als mens, als moeder en als partner van. Alsof ik daadwerkelijk met haar mee liep. Tevens heb ik diep respect voor haar dat ze met haar niet aangeboren hersenletsel toch nog zoveel onderneemt en succesvol huisarts is. Weliswaar met aanpassingen maar toch. Ikzelf heb ook Niet Aangeboren Hersenletsel en vond hierin veel (h)erkenning.

Het boek leest vlot door de korte hoofdstukken, de duidelijke titels en de beeldende schrijfstijl. De tekeningen zijn een ware toevoeging op de tekst. Ik had al veel respect voor huisartsen maar nu nog meer. Wat een kennis en kunde, doortastendheid en persoonlijk contact met alle patiënten. Wat een schat aan mensenkennis, empatisch vermogen en ook al raakt het uitvoeren van euthanasie je op emotioneel en humaan vlak toch wordt dit zeer kundig gedaan.

Ik kijk uit naar meer verhalen uit het leven van Marieke Dijkzeul. Hopelijk komt er snel een vervolg. Naast het huisarts, vrouw, moeder en partner zijn is zij getalenteerd in schrijven. Beeldend, vlijmscherp, hilarisch maar toch ook het talent om te schrijven.

Mijn mening:

Ik geef 5 sterren

Prima opbouw. Beeldende en indrukwekkende schrijfstijl. De illustraties zijn een ware toevoeging aan de tekst. Ik kijk uit naar een vervolg.

Nu heb ik nog meer respect gekregen voor het werk van een huisarts.